Colton Miller en Theodore Swan

[Joyce]

Het maakte Theo warm vanbinnen dat de oudere jongeman zonder vragen te stellen zijn vrienden in de ‘steek’ liet om met hem mee te komen. Op het moment dat er toch een vraag kwam, schonk hij Colt een verontschuldigende glimlach. “Ik was ziek, niets ernstigs, enkel wat grieperig. Ik ben nu weer helemaal oké.” Terwijl hij dit zei, ontweek hij de blik van de ander. Liegen was niet zijn sterkste kant, maar hij was er niet klaar voor om de waarheid te vertellen.
Buiten was het prachtig weer. Het zonnetje scheen en er was bijna geen wind. Het was nog wel wat aan de frisse kant. Dit weerhield leerlingen er echter niet van om hun pauze buiten te spenderen. Het schoolplein was overbevolkt. Hij nam de hand van Colt vast en begeleidde hem van het schoolterrein af. Een paar straten verderop lag hun eindbestemming. Het was een wooncomplex voor ouderen, die hier met wat hulp nog zo goed als zelfstandig konden wonen.
De deur werd voor hen opengedaan door een vriendelijk ogende vrouw van rond de vijftig, die hen met enthousiasme begroette. “Hoi Theo. Je oma zit bij de bingo. Kom je haar helpen? Dat vindt ze vast leuk. En wie is dit?” Nieuwsgierig keek ze naar Colt. Theo grinnikte. “Dit is een vriend van me. Ik ga hem voorstellen aan mijn oma. Hij is een wereldkampioen in bingo, toch Colt?”
Hij begeleidde Colt het gebouw in. Hij was hier wel vaker tijdens schooltijd. Voornamelijk wanneer hij tussenuren had. Vandaag was hij sowieso al van plan geweest om hierheen te gaan in de pauze. Het volgende uur had hij namelijk vrij. Oorspronkelijk was hij niet van plan geweest Colt mee te nemen. Dat was iets dat zomaar was gebeurd.
In de gezamenlijke ruimte zag hij zijn oma met haar vriendinnen aan een tafeltje zitten. Hij werd door alle dames hartelijk verwelkomd. Het maakte hem blij. Nu was het Colt zijn beurt om met priemende ogen aangekeken te worden.