Eliakim Oswald en Javier Sánchez

[Brenda]

Gedurende de wandeling keek Elias regelmatig bezorgd Javi’s kant op. Hij kon er niets aan doen, hij maakte zich zorgen over het welzijn van de jongen. Opnieuw spookten de vraag in zijn hoofd wat er gebeurd was, maar hij hield zijn mond. Javi had duidelijk geen zin om uit te wijden over wat er gebeurd was… Dus Elias moest er mee leren leven dat hij niet alles zou weten over gisterenavond.
“Ja, natuurlijk, daar is een leuk plekje.” Elias loodste hen naar een bankje vlak bij de vijver. Ze waren in een leuk parkje dicht bij huis verzeild geraakt. “Waarover wil je praten…?” Hij richtte zijn blik op de moeder-eend en babyeendjes die in het water aan het zwemmen waren. Heel aandoenlijk hoe ze een treintje achter hun moeder aan vormden.

[Joyce]

De eendjes leidden Javi af. Hij keek naar hen en glimlachte vertederd. De natuur kon zo prachtig zijn, zo zorgeloos. Het was ergens ook jaloersmakend. Waarom maakte de mens het leven zo vreselijk lastig voor zichzelf? Al de drama zou niet nodig als de mens meer weghad van een dier. Iedereen zou een zorgeloos leven kunnen leiden.
“Er komen steeds meer beelden terug van vannacht.. Ik begrijp niet wat mij bezielde. Het zijn geen fijne beelden, maar tegelijkertijd.. Ik geloof.. Dat ik er ergens wel van genoot.. Van vannacht. Ik was mezelf niet.. Helemaal niet. Ik begrijp het niet. De beelden.. die terug komen.. Ik walg ervan.. en ik schaam me.. Elias, het spijt me..” Hij wilde meer zeggen, maar hij kon zich niet bedwingen en barstte opnieuw uit in tranen. Vanzelfsprekend zocht hij steun bij Elias. “Het doet pijn.. hier..” fluisterde hij beschaamd, terwijl hij de plek aanwees.

[Brenda]

Het sloeg helemaal nergens op wat Javi allemaal aan het uitkramen was. Alsof de jongen hem wel wilde vertellen wat er gebeurde, maar ook weer niet. Er was iets gebeurd waar Javi tegelijkertijd van walgde maar ook van genoten had… Iets wat met Eric te maken had, ongetwijfeld… En het zorgde ervoor dat Javi pijn had aan zijn… Shit.
“Je bent met Eric naar bed geweest,” concludeerde Elias. Er leek hem geen andere logische verklaring waarom Javi net daar zijn zou hebben dan dat het een gevolg van harde, ruwe seks was. Blijkbaar was het ruiger geweest dan Javi had gewild, maar toch had hij ervan genoten… Elias voelde pijn door deze bekentenis. Hij had gisteren enkel en alleen Javi gewild, maar andersom was dit niet het geval. Een deel van hem was kwaad, wilde Javi verrot schelden. Maar de jongen leek zo miserabel, dat hij dit niet kon doen. “Het spijt me voor je, dat het niet is uitgedraaid zoals je gehoopt had,” wist hij daarom uit te brengen. Niet geheel boos, maar ook niet geheel medelevend.

[Joyce]

De reactie van Elias was een klap in Javi zijn gezicht. Natuurlijk had de jongeman het recht om zo te reageren, maar toch deed het vreselijk veel pijn. De moed om verder te praten verdween door het botte antwoord. Hij wilde echter niets liever dan helemaal eerlijk zijn en om dat te zijn, moest hij de moed weer terug bij elkaar schrapen om verder te praten. Daar had hij heel even de tijd voor nodig. In de tussentijd keek hij naar Mora.
“Het.. was.. niet enkel Eric. Er waren meer jongemannen. Ik ken ze niet. Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar ze vandaan kwamen.. Of wie ze überhaupt waren. Vrienden van Eric, neem ik aan? Ik weet het niet. Ze waren er opeens..” Terwijl hij sprak, keek hij naar zijn handen. Hij wilde niet naar Elias kijken. Hij wilde niet de walging op het gezicht van de ander zien.

[Brenda]

De confession kwam aan als een mokerslag. Elias viel volledig stil en staarde voor zich uit. Wat…? Hij moest het verkeerd begrepen hebben, toch? Javi had niet echt… Met een hele groep… Op de avond dat… Zij samen zouden… Met Eric… En Erics vrienden… Was het tegen Javi’s zin geweest? Blijkbaar niet, want de jongen had ervan genoten… Maar toch omschreef hij het ook als ‘geen fijne beelden’, dus was het niet geheel vrijwillig gebeurd? Elias begreep er totaal niets van. Het sloeg nergens op.
Het bleef enkele minuten stil tussen hen. Elias had een hoop te verwerken en moest een hoop dingen in perspectief plaatsen. Het lukte hem echter niet. Het was een puinhoop. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen even. Hij moest reageren op dit verhaal, maar hoe? Langzaam opende hij zijn ogen weer en tilde Javi’s kin op, zorgde ervoor dat de jongen hem aankeek. “Heb je vrijwillig ervoor gekozen om met hen naar bed te gaan of niet?”