Eliakim Oswald en Javier Sánchez

[Joyce]

Resoluut schudde Javi het hoofd. "Ik geloof daar niet in. Ik geloof er niet in dat wij enkel bestemd zijn om vrienden te zijn.. Als dat het geval was, hadden we ons toch niet zo gevoeld? Dat zou heel wreed zijn van het universum." Het kwetste hem toch wel dat Elias dit dacht, al had hij misschien niet het recht om zich zo gekwetst te voelen. Het was simpelweg niet leuk om te horen uit de mond van de jongeman. De blik in zijn ogen zei alles. "Ik geef ook heel veel om jou. Als jij alleen vrienden wilt zijn, dan respecteer ik dat natuurlijk.."
Voorzichtig maakte Javi zich los uit Elias zijn armen. Zonder erbij na te denken kwam hij overeind, waardoor de pijn die hij even vergeten was in een keer in alle hevigheid terugkwam. Jammerend zakte hij ineen. Mora sprong geschrokken van het bed om bij haar baasje te kijken. Haar baasje jammerde echter om Elias.

[Brenda]

De argumenten van Javi waren heel aannemelijk… Ze zouden zich inderdaad niet zo aangetrokken tot elkaar voelen als dat niets betekende… Maar toch leek het lot hen ook niet heel goedgezind te zijn. Elias wist het niet goed wat ze nu precies verder moesten…
Geschrokken keek Elias naar Javi toen deze op de grond ineen zakte. Meteen sprong hij uit bed om de jongen overeind te helpen. “Javi, wat is er?! Waar heb je pijn? Moet ik je naar de dokter brengen?” Elias bekeek de jongen van kop tot teen maar zag natuurlijk niet meteen wat de oorzaak van alle pijn was. Voorzichtig hielp hij Javi terug in bed. “Wat kan ik voor je doen, Javi? Zal ik Mora anders even alleen gaan uitlaten zodat je nog kan rusten…? Of de dokter bellen…? Naar het ziekenhuis…?”

[Joyce]

Terug in bed trok Javi Elias half bovenop zich, zodat hij de jongeman stevig kon knuffelen. De pijn zakte redelijk snel terug naar een niveau dat houdbaar was. Het was duidelijk dat hij momenteel beter geen onverwachte bewegingen kon maken. Alles moest beheerst gaan, zodat de pijn draagbaar bleef en hij zijn favoriete Amerikaan niet keer op keer het stuipen op het lijf jaagde.
“Nee, nee.. Dat hoeft allemaal niet.. Ik wil juist even wat frisse lucht, naar buiten.. Bovendien heb jij beloofd de rest van de dag niet meer van mijn zijde te wijken..” Hij keek de bezorgde Elias in de ogen aan en wat hij daar zag brak zijn hart. “Een dokter is echt niet nodig.. en het ziekenhuis al helemaal niet. Ik ben oké.” Mora was ook terug op het bed gesprongen en duwde haar snuit tegen zijn gezicht aan. Glimlachend aaide hij het beest.

[Brenda]

Helemaal overtuigd was Elias niet, Javi had pijn en dat was niet normaal… Maar hij kon de ander niet dwingen om zich te laten helpen. Daarbij leek de pijn alweer gezakt te zijn… “Oké, geen dokter of ziekenhuis… Maar als je zo weer in elkaar zakt, dan gaan we wel. Ik wil niet dat jou iets naars overkomt, begrepen?”
Mora leek het eens te zijn met hem want ze begon zijn hand te likken. Elias glimlachte en kwam terug overeind van bed, hielp Javi deze keer met voorzichtig op te staan. “Alles oké?” Zodra hij zeker was dat de jongen overeind bleef staan, pakte Elias Javi’s hand vast en liep samen met hem naar beneden. Hij trok zijn eigen jas en schoenen aan en hielp Javi vervolgens weer, waarna ze naar buiten konden samen met Mora. Deze begon direct vrolijk te kwispelen en liep vrolijk vooruit. “We gaan lekker langzaam lopen vandaag Mora,” waarschuwde hij de hond alvast.

[Joyce]

Elias was veel te lief voor hem. Zoals hij voor hem zorgde.. Hoewel Javi het ten zeerste waardeerde, maakte het zijn schuldgevoel enkel erger. De jongeman had zijn hele dag voor hem omgegooid en wat kreeg hij ervoor terug? Niet de waarheid en dat was niet eerlijk. Maar wellicht deed de waarheid enkel maar meer pijn? Hoe moest hij weten of de waarheid vertellen de juiste keuze was? Ergens wilde hij niets liever dan eerlijk zijn.
Mora trippelde vrolijk voor hen uit, maar bleef wel om de zoveel tijd staan om achterom te kijken om in te schatten hoe ver haar baasje was. Het bracht Javi aan het glimlachen. Hij vond het heerlijk om op stap te zijn met zijn trouwe viervoeter en zijn favoriete Amerikaan.
Op een gegeven moment begon hij vermoeid te raken. “El.. Kunnen we even op dat bankje gaan zitten? Alsjeblieft? Heel even uitrusten.. Praten misschien..”