Eliakim Oswald en Javier Sánchez

[Brenda]

Eliakim 'Elias' Bazel Oswald
You asked me what you meant to me, my darling your are my poetry.

[Joyce]

Javier Alejandro Sánchez
Home is where my dog is.



Amora Sánchez

[Joyce]

Het einde van de lente naderde. De zomer stond op het punt te beginnen. Dit was ook wel te merken aan het weer. De zon scheen volop en er was weinig tot geen wind. Het kwik van de thermometer zat net onder de 70 graden Fahrenheit. Omgerekend in Celsius betekende dit dat het net geen 21 graden was. Oftewel, het was prachtig weer om op stap te gaan. Het was een schande als er deze dag geen boswandeling gemaakt werd. Het kon dan ook niet anders dan dat er op de dagplanning van Javi en Mora Sánchez zo een wandeling stond.
Voordat het zover was, stond er echter eerst nog iets anders op de planning. Een activiteit die Mora altijd wel kon bekoren. Een uitgebreide borstelsessie. Het was uitermate belangrijk dat de vacht van de tweejarige Duitse Herder geregeld werd geborsteld. Zo werd de prachtige jongedame verlost van de losse haren, die anders genadeloos in haar vacht waren blijven hangen. Voor Javi was het meer dan vanzelfsprekend dat hij zich aan zulk soort verzorgingsrituelen hield. Het welzijn van zijn hond was het allerbelangrijkste voor hem. Als het moest, cijferde hij zichzelf voor haar weg. Hij zal een kogel voor haar opvangen.. Zijn loyaliteit was wederzijds.
Aangezien het zulk mooi weer was, was Javi samen met Mora in de tuin gaan zitten, in het zonnetje. Hij had plaatsgenomen op de grond, zijn trouwe viervoeter was tussen zijn benen gaan zitten, en nu borstelde hij haar vacht. Natuurlijk ging hij uitermate grondig te werk. Naast hen op de grond stond een draagbare radio. In de radio zat een cd gestoken, waar Javi voor zijn vertrek naar Amerika allerlei nummers op had gezet. Zo kon hij waar hij ook was, samen met Mora genieten van muziek. Zijn twee passies met elkaar gecombineerd: zijn hond en muziek. Beter kon niet.
“Todo tiene que ser como tu quieres. Escogiste tu bando yo se que tu lo prefieres.” zong Javi met een liedje mee. De betekenis van het liedje sprak hem eerlijk gezegd niet echt aan, het had totaal geen betrekking op zijn eigen leven, maar toch luisterde hij behoorlijk vaak naar dit lied. Waarom? Omdat Mora zo goed op dit lied reageerde. Ze leek er helemaal van op te leven en er was niets mooiers dan dat. Althans, voor Javi niet. Zijn leven draaide nou eenmaal om haar. “Cuando me veas con otra, no te me alteres. Yo te lo di todo y eso es lo que mas me hiere.” Hij was zich ervan bewust dat Mora enkel maar meer van het lied genoot als hij meezong, ze hield van zijn stem, en vandaar dat hij het nog leuker vond om mee te zingen. Hij deed alles voor haar.
“Alguien robó tu corazón. Vienes y me quitas la ilusión. Y por ti no creo en el amor.” vervolgde hij. Het klonk niet zoals het hoorde te klinken. Hij zat niet op de juiste toonhoogte, dat wist hij. Het was een klein slippertje. Toegegeven, hij maakte wel vaker zulke fouten tijdens het zingen. Hij was niet de allerbeste zanger ooit. Zijn talent lag meer bij gitaarspelen, maar ach.. Zijn plezier in het zingen werd hierdoor niet minder. Mora haar plezier in het luisteren ook niet. Dus het gaf niets. Hij hoefde niet de beste van de beste te zijn. Zolang hijzelf en Mora gelukkig waren, was het oké. En hij was gelukkig. Hij vond het geweldig in Amerika. Hij wilde nooit meer weg. Nooit..

[Brenda]

Studeren, studeren, studeren... Het was echt de minst leuke bezigheid die er bestond. Het aspect aan het studentenleven dat niemand met plezier uitvoerde, maar dat helaas een essentieel deel was aangezien het werkwoord verwerkt was in het woord 'studentenleven'. Jaja, Elias had over veel van dit soort onnozele dingen zitten nadenken in de tijden dat hij afgeleid was van zijn leerstof. Een ware filosoof werd hij op zulke momenten en hij leek dit niet tegen te kunnen houden... Misschien wilde hij dat ook wel niet, want hé hij leerde het vak filosofie toch ook op school? Zijn studie, Criminologie, was zeker pittig te noemen. Het eerste jaar had Elias gemerkt hoe erg hij het studeerwerk onderschat had, had het er haast voor gezorgd dat hij wilde opgeven... Maar nu was hij blij dat hij doorgezet had, dat hij in het derde jaar van zijn vierjarige opleiding zat. Volgend jaar diende hij een keuze te maken in wat hij zich wilde "specialiseren", iets waar hij nog niet zo heel veel over had nagedacht. Er waren immers ontzettend veel mogelijkheden, en maar één kans om een eerste keuze te maken... Maar daar maakte hij zich dan wel zorgen over. Carpe diem, pluk de dag.
De examens zaten er eindelijk op, wat betekende dat Elias eindelijk naar huis kon. Iets wat hij de afgelopen twee weken vermeden had, want hij wist immers goed hoe druk het bij zijn thuis kon zijn en hoe weinig hij zou kunnen studeren in die drukte. Zijn oudste broer Percy was dan wel pas verhuisd met zijn vriendin, wat maakte dat het aantal inwoners van het huis van zeven naar zes had gereduceerd, maar dit had slechts kort geduurd want zijn ouders hadden iemand nieuw in huis genomen. Een jongeman, genaamd Javier Sànchez. Elias had net zoals ieder lid van het gezin zijn zegje mogen doen over of ze de jongeman wel of niet een vast plekje in huis aanboden. Hij had de jongen zelf nog niet ontmoet, maar zijn ouders omschreven hem als een aangename persoon die hun hulp echt kon gebruiken en Elias vertrouwde op hun oordeel. De rest van het gezin leek ook geen bezwaren te hebben om de vreemdeling in huis te nemen, en daarom had Javier twee weken geleden zijn intrek in Percy's oude kamer mogen nemen. Het veranderde hun inwonersaantal weer naar zeven, plus een extra viervoeter. Het gezin had al een paar katten rondlopen, Elias wist niet exact hoeveel omdat de katten steeds kwamen en weer verdwenen, maar nu zou zich ook een hond toegevoegd hebben aan het geheel. Drukte verzekerd dus, maar Elias hield wel van de drukte. Hij hield van zijn gezin, van zijn ouders en broers en zussen. Hij had hen heel erg gemist.
Hij was opgetogen toen de trein eindelijk het gewenste station bereikte, waardoor hij zijn weekendtas in de hand kon nemen en uitstappen. Zijn spieren waren een beetje stijf geworden van het anderhalf uur stilzitten, maar een beetje rekken en strekken hielp al veel. Buiten het station stond zijn jongste broer, Alfie, hem op te wachten. Alfie was pas zeventien maar had al een halfjaar een auto waar hij zeer trots op was. Terecht ook, want hij had er hard voor gewerkt. Hard werken was ook iets belangrijks in hun gezin, al vanaf jonge leeftijd had ieder van hen meegedraaid in het café, The Nine Muses, wat in het bezit was van hun ouders. Ieder van hen droeg zijn steentje bij en werd daarvoor op gepaste wijze beloond, waardoor Alfie dus het geld had kunnen sparen voor een auto. Het was geen splinternieuwe auto, een goedkoop tweedehandsje met kuren, maar dat gaf niet. Elias zag dat één van de mondhoeken van zijn broertje een paar millimeter omhoog ging toen hij in stapte en zijn tas op de achterbank zwierde. Alfie's puberale, norse versie van een glimlach. Elias glimlachte breed. 'Leuk je weer te zien Alf,' zei hij dan ook, waarop zijn broertje enkel 'hmhm' humde voordat hij de auto weer startte na drie keer geprobeerd te hebben voordat de motor aansloeg. Direct knalde er luide muziek uit de boxen die weinig ruimte voor gesprek overliet. Heel erg vond Elias het echter niet, hij liet zijn broertje gewoon begaan. Het was gewoon een fase waar iedereen doorheen moest, en hij wist toch wel dat zijn broer ook blij was om hem te zien.

[Joyce]

Het liedje kwam tot zijn einde. Een volgend liedje startte. Een nieuw liedje, een nieuwe kans om niet vals te zingen. “Sé que te duele. Que ya no quiera verte aunque por las noches me esperes. Que ya eres una más y en el mundo hay tantas mujeres. Sé que te duele.” Javi hield op met zingen. Mora had haar blik naar het huis gericht, en dat vertelde hem dat daar iemand stond. Nieuwsgierig keek hij op. Een oprechte glimlach verscheen rond zijn lippen, toen hij een jongedame in de deuropening van het huis zag staan. Zijn gezicht lichtte op. “Buenos días.” begroette hij haar opgewekt. “Qué tal?” vroeg hij haar vervolgens beleefd. Hij had de gewoonte om simpele zinnen in het Spaans uit te spreken. De familie Oswald wist daardoor een aantal Spaanse basiszinnen. Een antwoord geven op zijn gestelde vraag was dan ook geen probleem voor de jongedame.
De jongedame in kwestie droeg de naam Diona. Oké, officieel was dat haar roepnaam, maar Javi had eerlijk gezegd geen idee wat haar volledige naam was. Hij moest zich schamen. Hoe dan ook, Diona was de negentienjarige dochter van meneer en mevrouw Oswald en was daarmee ook de oudste dochter. Javi kon het best met haar opschieten. Niet dat dat betekende dat hij niet overeenkwam met de anderen van de familie. Nee, hij kon met iedereen prima door één deur. Bij Diona ging het echter iets verder dan dat. Vriendschap, zo durfde hij het wel te noemen. Waardoor hun goede band was ontstaan, wist hij eigenlijk ook niet precies. Misschien kwam het doordat ze maar één jaar van elkaar verschilden. Negentien en twintig lag dicht bij elkaar. Misschien kwam het doordat Diona de eerste was die hij tegen het lijf was gelopen..
Javi herinnerde het zich nog goed. Het was een warme zomerdag geweest. Hij was inmiddels al een week in Amerika en de kleine buffer aan geld dat hij meegenomen had, was helemaal op geweest. In een poging om geld te maken, had hij als een ware straatmuzikant met zijn gitaar een aantal liedjes gespeeld. Die dag had hij echter weinig succes gehad. Teleurstellend weinig. Om de een of andere reden had bijna niemand hem geld willen geven. Zijn opbrengsten waar zelfs zo laag, dat hij geeneens geld had gehad om water voor Mora te kopen. Water dat ze zo hard nodig had, omdat ze vol in de zon had gezeten. Javi had dit door zijn stomme onoplettendheid te laat opgemerkt, waardoor ze totaal uitgedroogd was. Ten einde raad was hij een plaatselijk eetcafé ingelopen, om te vragen of ze wat water konden missen. Diona had achter de bar gestaan. De jongedame had geen enkele seconde getwijfeld. Mora kreeg haar water. Ook hij kreeg gratis wat te drinken. Een drankje en een praatje. Dat was het moment dat hun vriendschap was begonnen. Een vriendschap die hem uiteindelijk een vaste slaapplaats had opgeleverd. Eén ding was zeker, Javi zal Diona altijd dankbaar zijn. Oké, niet alleen Diona, hij was de gehele familie Oswald dankbaar.
“Eliakim kan elk moment thuiskomen.” vertelde ze dolgelukkig. Javi glimlachte. Hij had veel gehoord over de middelste zoon van de familie, maar had hem nog nooit ontmoet. “Ik weet het.” antwoordde hij. Zijn Spaanse accent was niet te missen als hij Engels sprak. “Kom je nu ook naar binnen om hem te kunnen begroeten?” vroeg Diona hem. Javi keek haar twijfelend aan. “Is dat niet een.. uhh.. hoe zeggen jullie dat in het Engels.. Uhm.. Is dat niet meer voor familie? Exclusive family?” De jongedame schudde haar hoofd. “Doe niet zo gek. Jij hoort er ook bij, hoor. Bovendien is Elias heel nieuwsgierig naar jou. Kom gewoon. Ik neem geen genoegen met een ‘nee’.”
“Muy bien. Muy bien.” complimenteerde Javi zijn geliefde Mora, omdat ze zo braaf was blijven zitten tijdens de borstelsessie. Vervolgens zette hij de draagbare radio uit, legde hij de borstel op de grond en kwam hij overeind. Hij was zich ervan bewust dat Diona meende wat ze zei, dus hij had geen keus. Hij ging Elias ontmoeten, en eerlijk gezegd vond hij dat helemaal niet erg. Rustig stapte hij naar Diona toe. “Ven aqui.” zei hij tegen Mora, als teken dat ze hem naar binnen mocht volgen. Ze kwam direct uit haar zittende positie en trippelde achter hem aan. Javi volgde Diona naar binnen toe.