Cooper Malone en Ivan Montague

[Brenda]

Een echte reactie geven op Ivans voorstel samen te ontbijten deed Cooper niet, hij was al te druk met bezig met zijn vertrek. Hij zou er toch geen goed antwoord op kunnen geven, want de waarheid was dat hij vandaag helemaal nergens heen moest. Pas vanaf volgende week zou hij beginnen met werken. Tot die tijd moest hij zichzelf vermaken en uitdokteren wat hij met zijn leven ging doen nu hij weer op vrije voeten was.
Blosjes verschenen op zijn wangen toen Ivan hem erop betrapte de verkeerde kleren aangetrokken te hebben. “Dat was een ongeluk… Ik deed het niet expres…,” verdedigde hij zichzelf nog, maar Ivan leek niet echt boos te zijn. De man leek het zelfs het perfecte excuus te vinden om hem weer volledig uit te kleden tot hij even naakt was als bij het ontwaken. Eenmaal op bed trok hij snel een deken over zich heen om zijn edele delen te bedekken. Een tikkeltje schuchter keek hij naar de man die terug naast hem kwam liggen. Ivan wilde de dag samen spenderen… Hoe konden ze dat in hemelsnaam doen? Ze maakten continue ruzie…
“Ivan… Het was een slecht idee dat… Ik had helemaal niet… We hadden beter niet… Ik kan niet…” Cooper zuchtte. Waarom geraakte hij toch zo moeilijk uit zijn woorden? Hetgeen wat hij wilde zeggen, wisten ze allebei toch al? Het was een vergissing geweest om naar hier te komen want hij was met zijn dronken kop weer in Ivans bed beland. “We maken de hele tijd ruzie… Je wilt toch geen ruzie maken op je vrije dag? Je hebt er zo weinig…” In zijn stageperiode had hij wel gemerkt wat voor een workaholic Ivan was, want de man nam zelden een dag vrijaf. Het was een wonder dat dit nu wel het geval was.
De verleiding weerstaan om tegen de aantrekkelijke, naakte man aan te kruipen was meer dan Cooper momenteel kon verwachten van zichzelf. Hij wilde zich veilig voelen, geborgen en geliefd. Ondanks alles voelde Ivan nu als het veiligste plekje aan waar hij zich kon bevinden. Voorzichtig kroop hij dichter tegen de man aan, verborg zich in zijn armen. Zijn emoties waren echt all over the place. “Ik blijf vandaag… Maar daarna is het afgelopen, oké? Eén dagje in de zon…”

[Joyce]

Onder het motto van een laatste dagje onder de zon besloot Cooper om te blijven. Hoewel Ivan het hier niet mee eens was, nam hij er genoegen mee. Ergens geloofde hij er ook niet in. Iedere keer bleef de jongeman terugkomen. Er waren al vele zogenaamde laatste keren geweest. Dit keer zou het ook niet anders zijn. Hij legde zijn armen om Cooper heen en knuffelde met hem. De behoefte om te praten voelde hij niet. Zoals de ander net al aangegeven had, kwam bij hen van praten toch enkel maar ruzie. Van elkaar genieten kon ook in stilte. In stilte was het vreedzamer.
De minuten tikten voorbij en vormden zich tot uren zonder dat er een woord gesproken werd. Ivan kwam helemaal tot rust. Het was goed zo. Cooper zijn warme lichaam dat tegen dat van hem aan genesteld lag, verzekerde hem daarvan. De kans dat dit de laatste keer was, leek kleiner dan één procent. Geen haar op zijn hoofd die overwoog deze dag als de laatste in de zon te beschouwen. Het was dan ook onvoorstelbaar dat de jongen in zijn armen daar anders over dacht.
Uiteindelijk maakte Ivan zich voorzichtig los uit de greep van zijn metgezel. “Ssst, rustig maar, ik ga avondeten koken. Blijf jij nog maar even liggen. Zie ik je over een halfuurtje?” Hij drukte zijn lippen zacht op het voorhoofd van Cooper als een extra verzekering dat het goed zat. Vervolgens kwam hij overeind en begaf hij zich naar de keuken, waar hij aan het eten begon. Aangezien hij niet veel in huis had, was de keuze niet bepaald groot. Met de middelen die hij tot zijn beschikking had, wist hij toch een pasta met groente in elkaar te flansen. Het rook heerlijk. Zijn maag knorde er spontaan van. Dit durfde hij zijn gast zeker voor te schotelen.
Toen Ivan bezig was met de tafel te dekken, voegde Cooper zich bij hem. Glimlachend keek hij op. “Je bent precies op tijd. Ik wilde je net gaan roepen. Het eten is bijna klaar. Ik had weinig in huis, maar ik geloof dat ik een ware meester geworden ben in het in elkaar flansen van maaltijden met de weinige ingrediënten die ik tot mijn beschikking heb.” zei hij, terwijl hij een van de stoelen naar achteren schoof zodat de jongeman kon gaan zitten. “Dat zegt meer over mijn vaardigheid in boodschappen doen dan over mijn kookkunsten trouwens.” Met een vrolijke hups in zijn pas ging hij de pan uit de keuken halen, welke hij vervolgens midden op de tafel zette. “Pasta a la Ivan, eetsmakelijk! Wil je een wijntje erbij? Of heb je liever bier? Frisdrank? Water?”

[Brenda]

Het voelde alsof hij in de hemel beland was. Cooper kon het niet anders omschrijven. Een heerlijk warm, zacht bed om in te liggen, geen vervelende verplichten om na te leven, een heerlijke, aantrekkelijke, naakte man aan zijn zijde… Alle componenten bij elkaar opgeteld was simpelweg perfectie. Het zorgde dat hij in een roes belandde, de uren ontglipten hem zonder dat hij er erg in had. Er was weinig gesproken maar daar hadden ze beiden geen last van. Het was goed zo, de stilte. Het was het enige wat ze nodig hadden om dit perfecte moment.
Helaas stond de tijd niet stil en kroop Ivan uit bed om aan het avondeten te beginnen. In zijn eentje voelde het bed niet zo comfortabel meer. Na tien minuten kroop hij uit bed om zich aan te kleden en zich op te frissen in de badkamer. Hij wilde wel een beetje fatsoenlijk voor de dag komen. Eenmaal in de badkamer staarde hij naar zijn eigen spiegelbeeld, raakte zijn eigen gezicht aan op de verwondingen die nog niet helemaal verdwenen waren. Zou hij vanaf nu een beter leven hebben? Cooper hoopte het maar. Hij was klaar met zijn familie en al het drama dat daarbij kwam kijken. Hij wilde het achter zich laten. Het geld dat er op zijn naam stond, zou hij teruggeven zodra hij alles op een rijtje had. De rijkdom van zijn familie was hem niets waard.
Het avondeten rook heerlijk en zag er eveneens goed uit. “Dankjewel, wijn is prima,” glimlachte hij naar Ivan. De man gedroeg zich ook anders dan voordien. Veel vrolijker en lichter, minder bezorgd. Cooper kon amper geloven dat hij zulke positieve veranderingen in iemands leven teweeg kon brengen, enkel door zijn aanwezigheid. Het bord dat voor zijn neus stond was snel leeg, hij was uitgehongerd, en een tweede portie kon hij dan ook zeker niet afslaan. Nadat hij ook dit achter de kiezen had, liet hij een boer, waarna hij zich verontschuldigde en voldaan onderuitzakte op zijn stoel. Het glas wijn had hij nog maar amper aangeraakt, hij nam er een slokje van. “Je hebt echt een goede smaak, Ivan. In eten en wijn,” voegde hij er snel aan toe.
Even liet hij de heerlijke maaltijd zakken, waarna hij overeind kwam en plaats nam op de schoot van zijn gastheer. De tafel tussen hen in had als veel te veel afstand gevoeld. Dit was beter, veel beter. Cooper drukte zijn lippen gretig op die van Ivan om hem te bedanken voor de maaltijd. Het leek hem wel zo netjes. Na de zoen hijgde hij zachtjes, hij legde zijn hoofd tegen Ivans schouder en liet zijn armen in diens nek rusten. Hij was in de hemel beland.