Cooper Malone en Ivan Montague

[Joyce]

De omschrijving van de gebeurtenissen van deze avond en nacht liet niets aan de verbeelding over. Ivan zag het voor zich. Allerlei mannen die met hun handen aan Cooper zaten. Geen enkel plekje dat het geluk had om onbetast te blijven. Het maakte hem woedend. Zijn handen had hij onwillekeurig tot vuisten gebald. Niemand mocht aan het lichaam van deze jongeman zitten, want het lichaam was van hem. Het was zijn territorium. Verdomme!
Wellicht had hij in de afgelopen paar uur meer glazen wodka weggewerkt dan hij zich bewust was en werd zijn vermogen om helder na te denken daar nu enigszins door aangetast. In een nuchtere staat zou hij zichzelf er nooit van overtuigd kunnen hebben dat hij het recht had om datgene dat van hem was op deze manier terug te claimen, maar op dit moment leek het hem een meer dan logische stap. Hij zou tonen wat hij hiervan dacht en belangrijker nog, hij zou de ander tonen van wie hij was. Het was noodzakelijk.
Eén ferme stap naar voren was voldoende om Cooper klem te zetten tussen hem en de muur. Met vuur in de ogen keek hij hem aan. Zijn handen had hij tegen de muur geplaatst, waardoor er een kooi ontstond waar niet uit te ontsnappen viel. Althans, niet in een staat van dronkenschap. Ruw drukte hij hun lippen samen. Binnen een halve minuut was hij met zijn tong naar binnengedrongen om elke millimeter in de jongeman zijn mond terug te claimen. Dit was echter slechts een begin. Er was veel meer nodig om hem tevreden te stellen.
Het kostte weinig moeite om zijn metgezel naakt in zijn bed te krijgen. Alle terughoudendheid was met de drank verdwenen. Hetzelfde gold voor hem. Als hij niet zoveel wodka naar binnen gegoten had, had hij het nooit zover laten komen. Helaas was de alcohol de baas van hen allebei en liet het spul hen nu iets doen waar ze morgen beiden spijt van zouden hebben. Ze waren tenslotte nog lang niet klaar voor deze daad van liefde en lust.
Na een korte, doch grondige, voorbereiding betrad hij Cooper. Een heerlijk gevoel overspoelde hem. Aan de kreunen te horen, was hij niet de enige die genoot. Hij begon te stoten. Eerst rustig, maar het tempo groeide gestaag. Het duurde niet lang voordat ze samen hun hoogtepunt beleefden. Uitgeput en dronken als hij was, stortte hij vrijwel direct na zijn orgasme in. De slaap werd meester van hem. Zijn armen kropen onbewust rond de middel van Cooper om hem stevig tegen zich aan te drukken, om de geliefde waar hij niet zonder kon bij zich te houden. Er lag van zijn kant af wel degelijk liefde onder deze overhaaste dronken daad.

[Brenda]

Cooper had op het punt gestaan in te storten, maar Ivan wist hem overeind te houden. De man was sterker dan hem, sterker dan zijn onwil de controle te verliezen. Verboden verlangens waren naar boven gekomen en hadden alle logica het zwijgen opgelegd. De seks was ruw en hard en passievol. Het was fantastisch en kende een veel gelukkiger einde dan de vorige keer dat ze dronken in bed waren beland. Ivan was zo slim om deze keer geen verkeerde naam te zeggen en alleen daarvoor al zou hij de man willen bedanken, mocht hij niet eveneens als een blok in slaap gevallen zijn eenmaal de daad erop zat. Alle emoties van de dag waren te veel geworden en zorgden voor een complete shutdown.
De zon stond al hoog aan de hemel toen hij de volgende ochtend, of beter gezegd middag, wakker werd. Zacht kreunend door de hoofdpijn opende hij zijn ogen en keek verward om zich heen. Ivans slaapkamer. Shit. Een warm lichaam dat nog steeds tegen hem aan gedrukt lag, compleet naakt. Dubbel shit. Dit had niet mogen gebeuren… Hij had zichzelf nooit zo mogen laten gaan. Er kwam nooit iets goeds van te veel alcohol drinken.
Voorzichtig draaide hij zich om in Ivans greep, zodat hij de man even kon bekijken. Ivan zag er zo relaxt uit, zo zorgeloos, dat Cooper automatisch ook weer ontspande. Ach, ze waren elkaar toch al aan het vernietigen, dan konden ze het beter goed doen ook. “Ivan…,” fluisterde hij zachtjes, niet meteen op de man wakker te maken. Hij drukte zijn lippen vederzacht op die van de ander. “Ivaan…” Hij streelde met zijn vingers over de naakte borstkas van de advocaat. “Ivannn…” Nog meer aanrakingen, nog meer kussen, allemaal zacht en lieflijk. De ander leek nog steeds niet echt wakker en draaide zich op een rug, waarna Cooper zo brutaal was om op hem te kruipen, nog steeds in zijn adamkostuum. “Je geraakt niet zo makkelijk van me af hoor,” fluisterde Cooper zachtjes waarna hij zijn lippen harder op die van Ivan drukte als de ultieme poging om de ander wakker te maken.

[Joyce]

Het jongetje keek hem met zijn kenmerkende blauwgrijze ogen verwachtingsvol aan. De glimlach rond zijn lippen had iets ondeugends over zich. Zijn donkere haren stonden alle kanten op en deden hem nog meer op zijn vader lijken dan hij al deed. Geluidloos vormden zijn lippen een woord. “Papa.” Het was in eerste instantie aan hem gericht, maar plots gleden de ogen van zijn zoontje naar iemand achter hem. Zijn andere papa riep hem. “Ivan.. Ivaan…” Hij heette Ivan. Hij was naar hem vernoemd. “Ivannn..” De stem kwam niet overeen met de stem van zijn vriend. Verward draaide hij zich om en daar stond hij dan. Cooper.
Toen hij terug naar hun zoontje keek, realiseerde hij zich dat de blauwgrijze ogen in werkelijkheid een andere kleur waren. Nog altijd even adembenemend, maar dan groen. De donkere haren waren blonder dan hij daarnet had gedacht. In de glimlach van het jochie was nog steeds ondeugendheid te zien, enkel zat er een scherper randje aan. Hij leek als twee druppels water op zijn vader. Het was een shock en tegelijkertijd zo vanzelfsprekend. “Cooper..”

“Cooper..” Ivan zijn lippen vormden de naam. Het geluid van zijn eigen stem deed hem ontwaken uit zijn droom. Een paar warme lippen raakte de zijne en zonder erover na te denken beantwoordde hij de kus. Hij legde zijn handen op de jongeman zijn billen en kneed hierin terwijl hij zijn lippen liefdevol bewoog. De opgewonden kriebels in zijn buik waren een sensatie uit het verleden die hij nooit meer dacht te zullen beleven. Genietend drukte hij Cooper dichter tegen zich aan.
Na een minuut trok hij zich terug. “Ik heb zo raar gedroomd..” bracht hij glimlachend ter sprake. Zijn handen lagen nog op dezelfde plek en hij liet ze daar vastbesloten liggen. Het lichaamsgewicht van Cooper bovenop zich maakte hem blij, blij als een verliefde tiener. “We hadden een zoontje, hij leek sprekend op jou. We hadden hem Ivan genoemd.. Naar mij dus.. Waarom..? Waarom ons kind naar mij vernoemen?” Hij keek de jongeman met een indringende blik aan, alsof deze het antwoord op deze vraag wist, alsof hij überhaupt iets te maken had met de keuze om hun droomkind naar hem te vernoemen.

[Brenda]

Een intens gelukzalig gevoel overspoelde hem toen de ander zijn naam uitsprak. Het was het ultieme bewijs dat deze vrijpartij niet was zoals de vorige. Ivan was zich ervan bewust geweest dat hij Cooper was en niet Julian. Cooper kon wel janken van geluk. Alle overweldigende emoties moesten eruit, en de zoen was daar de perfecte manier voor. Het gekneed in zijn billen keurde hij goed met allerlei genietende geluidjes, vergelijkbaar met het spinnen van een kat. Zijn kont was wel een beetje gevoelig na gisterenavond maar echt pijnlijk was het ook weer niet. Het was handelbaar.
De droom van Ivan viel duidelijk onder de categorie ongewoon. Ivan en hij zouden nooit samen kinderen hebben, dat was een absurd idee. Cooper had nooit verder durven dromen dan een relatie met deze aantrekkelijke man. Het idee van kinderen met Ivan… Dat ging nog wat te ver. “Omdat het lekker ouderwets is om je kind naar de vader of moeder te vernoemen? Ivan Junior?” Cooper grinnikte zachtjes. “Maar je zou me wel op zijn minst op date moeten nemen voordat we aan kinderen kunnen denken.”
Het moment was zo intiem en zorgeloos dat Cooper het liefst de kamer nooit meer zou verlaten. De rest van hun leven in dit bed slijten klonk zo slecht nog niet… Maar helaas dacht zijn blaas daar anders over. Zijn hoofd ook. “Waar kan ik aspirine vinden? En ik moet ook even plassen…” Voorzichtig worstelde hij zich los uit Ivans grip, raapte snel zijn onderbroek van de vloer die hij aantrok om naar de badkamer te gaan. Het maakte hem toch een tikkeltje verlegen, zo naakt te zijn in Ivans buurt. Zeker omdat zijn lichaam er allesbehalve vlekkeloos uit zag sinds zijn tijd. Hij was vaak in elkaar geslagen, had ribben gekneusd en nog veel meer. Zijn lichaam was een kleurenpalet geworden, maar nu hij weer ‘veilig’ was zou hij snel genoeg weer verkleuren naar een gezonde huid…
Na het plassen en de aspirine, keerde hij terug naar de slaapkamer. Een beetje ongemakkelijk bleef hij langs het bed staan, hij wist niet wat hij met zichzelf aan moest… Gewoon terug in bed kruipen was aanlokkelijk, maar misschien niet al te slim… “Ik denk dat ik… Maar weer eens… Opstap…” Hij raapte het dichtstbijzijnde kledingstuk op en trok het aan, zonder te beseffen dat het Ivans shirt was en niet het zijne. Hij merkte amper dat de maat eigenlijk niet helemaal klopte.

[Joyce]

Alleen in bed besefte Ivan zich pas dat de zon via het slaapkamerraam fel naar binnen scheen. Hij schrok hier behoorlijk van, omdat het een doordeweekse dag was en hij een belangrijke afspraak had staan deze ochtend. Een blik op de klok vertelde hem dat het inmiddels al middag was. Een vloek rolde over zijn lippen. Yannick ging hem vermoorden, zoveel was zeker. Nog altijd binnensmonds vloekend griste hij zijn telefoon van het nachtkastje en ja hoor, hij had vele oproepen gemist en vele voicemails ontvangen. Naar alle waarschijnlijkheid allemaal woedend ingesproken. Dit kon hem wel eens zijn baan gaan kosten.
Dit waren wat hem betreft echter zorgen voor later. Er was niets meer dat hij eraan kon veranderen. Vandaag had hij maar één belangrijke afspraak gehad en deze had hij al gemist. Het had dan ook vrij weinig zin om nu nog naar zijn werk te gaan. Hij stuurde Yannick een kort verontschuldigend bericht waarin hij beloofde hem morgen te zien, daarna zette hij zijn telefoon uit en legde hij het ding terug op zijn nachtkastje. Net op dat moment kwam Cooper terug de kamer binnen.
Na een kort ongemakkelijk ogenblik deelde de jongeman mee dat hij er maar eens vandoor moest gaan. Erg zeker van zijn zaak leek hij niet te zijn. “Je stapt nu al op?” herhaalde Ivan. Hij schudde het hoofd, zichzelf afvragend waar de ander zo snel heen moest. Het met ongedierte bevuilde motel leek hem niet bepaald een goede optie. Als het aan hem lag, bleven ze vandaag de hele dag in bed liggen. “We zijn net wakker. Ik vind dat we op zijn minst moeten ontbijten.. Behalve als jij echt ergens heen moet, natuurlijk.. Dringende zaken kunnen soms niet wachten.”
Het shirt dat Cooper over zijn hoofd heen trok, was de zijne. Ivan zag dat onmiddellijk. Toen hij nog wat beter keek, zag hij dat ook zijn onderbroek gekaapt was. “Dat is mijn shirt, trouwens.. degene die je nu net over je hoofd heengetrokken hebt. En dat is mijn onderbroek. Probeer je mijn kledingkast leeg te kapen? Dief dat je bent.” Hij kwam overeind en liep met grote stappen naar de jongen toe. Zonder iets te zeggen begon hij hem terug uit te kleden, waarna hij hem met zijn rug op bed duwde. Diefstal van zijn kleding kon hij natuurlijk niet laten gebeuren.
Glimlachend keek hij op Cooper neer. “Blijf nog een paar uurtjes bij me, alsjeblieft? Ik heb de rest van de dag niets gepland staan.” Hij kroop ook weer in bed en draaide zich op zijn zij. “Ik heb je graag bij me. Dus, alsjeblieft? Hou deze ouwe bok een middagje gezelschap..”