De motelkamer was zeker geen pareltje, maar Cooper nam er genoegen mee na zijn cel. De cel was misschien wel redelijk goed qua hygiëne, maar qua ruimte… Cooper had de afgelopen maanden het gevoel gehad dat de kamer iedere week een centimeter kleiner begon te worden. Dat hij niet te veel adem mocht halen of hij zou stikken door een gebrek aan zuurstof… Dus deze ruime motelkamer was een dat opzicht zeker vooruitgang. De deur die niet continue op slot was, was ook een groot pluspunt.
Ivan leek er echter heel anders over te denken. De man leek het ontzettend lastig te vinden om zich neer te leggen op het bed, iets wat Cooper toch zachtjes liet giechelen. Ivan deed haast alsof het bed krioelde van de vlooien… Iets wat een mogelijk scenario was, de gedachte alleen al zorgde ervoor dat Cooper opeens op de meest vervelende plaatsen jeuk begon te krijgen. Het was maar een illusie, het was maar een illusie…
Het moment dat hun lippen elkaar raakten was echter alles vergeten. Er was niets dat er nog echt toe leek te doen als Ivan hem kuste. Cooper liet zich met plezier meevoeren op de roze wolk waarop hij belandde door dit simpele en toch gecompliceerde gebaar… Helaas werd het moment plots onderbroken, trok Ivan zich terug met de boodschap dat Cooper hier absoluut niet kon overnachten. Zachtjes schudde Cooper zijn hoofd. “Zeg me niet wat ik wel of niet mag doen,” zei hij een tikkeltje nors, hij voelde zich als een kind dat een standje kreeg, alweer… Hij haalde diep adem.
“Weet je wat er gebeurt wanneer ik incheck in een hotel? Dan laten ze me geen seconde met rust. Het was al een wonder dat er geen mediateam me stond op te wachten toen ik de gevangenis verliet, het hele Travis Howell-fiasco is nog steeds een hot topic. Ik wil niet dat ze me lastig komen vallen. Dat honderden of duizenden fangirls me staan op te wachten wanneer ik naar buiten ga om me de huid vol te schelden. Ik doe mijn best om verder te gaan met mijn leven…” Tranen prikten in zijn ogen tijdens zijn speech. Waar al die emoties opeens vandaan kwamen, wist Cooper niet, tot nu toe had hij zich redelijk kalm weten te houden over zijn vrijlating… Deze geest van het verleden zou hem alleen niet snel loslaten, helaas. Cooper slikte om te voorkomen dat hij echt begon te huilen. “Dit is mijn keuze Ivan, en ik hoop dat je die kan accepteren… Anders is het beter dat je vertrekt.”
Cooper Malone en Ivan Montague
Moderator: Brenda
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
Re: Cooper Malone en Ivan Montague
Zijn ultimatum leidde tot verontwaardiging bij Cooper. Het was uit een goed hart gekomen, maar dat bleek niet duidelijk te zijn. Ongelovig luisterde hij naar de preek die volgde. Het begon met ongeloof, dit ongeloof groeide echter uit tot irritatie. Woede borrelde in hem op. De tranen in de ogen van de ander verzachtte hem niet. Eigenlijk maakten deze tranen hem enkel kwader.
“Ach, hou toch op!” Ivan verhief zijn stem om aan te tonen dat het menens was, want menens dat was het. Allerlei vloekwoorden lagen op het puntje van zijn tong, iets wat hij helemaal niet gewoon was van zichzelf. Normaal was zijn vocabulaire netjes. “Je hebt het verdomme aan jezelf te danken! Ga nou niet doen alsof jij het fucking slachtoffer bent! Ga nou niet staan janken alsof je het zo zwaar hebt! Verdomme, verdomme, verdomme! Hou op met deze act!”
Wellicht reageerde hij te heftig. Er was iets in hem geknapt. De manier waarop Cooper deed alsof de vreselijke gebeurtenissen rondom het Travis Howell-schandaal om hem draaide, maakte hem pislink. Er waren maar twee mensen die naar zijn inzien mochten klagen over de aandacht van de media en dat waren Travis en hij. Zij waren de slachtoffers. Zij hadden niks verkeerd gedaan. Het enige wat zij hadden gedaan, was het liefhebben van een ander.
“Je had het je eerder moeten bedenken! Verdomme, Cooper! Wat is jouw probleem!? Als je niet in de spotlights wilt staan, had je je niet moeten bemoeien met een liefdesaffaire van een rockster! Het ging jou helemaal niets aan! Toch koos je ervoor om willens en wetens die klote filmpjes te maken en vervolgens te gebruiken als chantagemiddel! Jij koos ervoor en je moet die keuze verdomme ownen! Stop met die krokodillentranen! Je bent echt niet de enige die lastig wordt gevallen door die klote media, maar zie je mij huilen? Nee, en dat terwijl ik er niet zelf voor gekozen heb! Het was nooit mijn keuze om onderdeel te zijn van dit Travis Howell-schandaal! Ik ken die gozer niet eens en ik wil hem ook niet kennen!”
Cooper leek te willen reageren, maar Ivan weigerde dit toe te staan. “Nee, nu hou jij je mond. Het enige wat jij wil, is medelijden! Enkel omdat je toevallig een moeilijke jeugd gehad heb! Maar hoe moeilijk was het nou werkelijk!? Je hebt een vader die zielsveel van je houdt! Kijk naar dat horloge rondom je pols! Dat is het fucking familiefortuin en hij heeft het aan jou gegeven!” Hij stond te trillen op zijn benen. De zelfmedelijden in Cooper zijn houding was iets wat hij even spuugzat was. "Ja, niet alles in jouw leven was perfect, maar in wiens leven is dat nou wel het geval!? Zie je mij een ander chanteren, enkel omdat ik als tiener seksueel misbruikt ben door mijn baas? Nee, want de rottige dingen in mijn leven geven mij niet het recht om over iemand anders heen te banjeren en mezelf dan als slachtoffer te bestempelen!”
Natuurlijk zag hij ook wel in dat hij door zijn geschreeuw nu al helemaal niet meer welkom was in dit prachtige optrekje van de ander. Vandaar dat hij zijn hand hief, toen hij zag dat zijn metgezel de stilte wilde gebruiken om iets te zeggen. Oftewel, om hem de deur te wijzen. “Zeg maar niets, ik ga al.” zei hij, waarna hij daad bij woord voegde.
“Ach, hou toch op!” Ivan verhief zijn stem om aan te tonen dat het menens was, want menens dat was het. Allerlei vloekwoorden lagen op het puntje van zijn tong, iets wat hij helemaal niet gewoon was van zichzelf. Normaal was zijn vocabulaire netjes. “Je hebt het verdomme aan jezelf te danken! Ga nou niet doen alsof jij het fucking slachtoffer bent! Ga nou niet staan janken alsof je het zo zwaar hebt! Verdomme, verdomme, verdomme! Hou op met deze act!”
Wellicht reageerde hij te heftig. Er was iets in hem geknapt. De manier waarop Cooper deed alsof de vreselijke gebeurtenissen rondom het Travis Howell-schandaal om hem draaide, maakte hem pislink. Er waren maar twee mensen die naar zijn inzien mochten klagen over de aandacht van de media en dat waren Travis en hij. Zij waren de slachtoffers. Zij hadden niks verkeerd gedaan. Het enige wat zij hadden gedaan, was het liefhebben van een ander.
“Je had het je eerder moeten bedenken! Verdomme, Cooper! Wat is jouw probleem!? Als je niet in de spotlights wilt staan, had je je niet moeten bemoeien met een liefdesaffaire van een rockster! Het ging jou helemaal niets aan! Toch koos je ervoor om willens en wetens die klote filmpjes te maken en vervolgens te gebruiken als chantagemiddel! Jij koos ervoor en je moet die keuze verdomme ownen! Stop met die krokodillentranen! Je bent echt niet de enige die lastig wordt gevallen door die klote media, maar zie je mij huilen? Nee, en dat terwijl ik er niet zelf voor gekozen heb! Het was nooit mijn keuze om onderdeel te zijn van dit Travis Howell-schandaal! Ik ken die gozer niet eens en ik wil hem ook niet kennen!”
Cooper leek te willen reageren, maar Ivan weigerde dit toe te staan. “Nee, nu hou jij je mond. Het enige wat jij wil, is medelijden! Enkel omdat je toevallig een moeilijke jeugd gehad heb! Maar hoe moeilijk was het nou werkelijk!? Je hebt een vader die zielsveel van je houdt! Kijk naar dat horloge rondom je pols! Dat is het fucking familiefortuin en hij heeft het aan jou gegeven!” Hij stond te trillen op zijn benen. De zelfmedelijden in Cooper zijn houding was iets wat hij even spuugzat was. "Ja, niet alles in jouw leven was perfect, maar in wiens leven is dat nou wel het geval!? Zie je mij een ander chanteren, enkel omdat ik als tiener seksueel misbruikt ben door mijn baas? Nee, want de rottige dingen in mijn leven geven mij niet het recht om over iemand anders heen te banjeren en mezelf dan als slachtoffer te bestempelen!”
Natuurlijk zag hij ook wel in dat hij door zijn geschreeuw nu al helemaal niet meer welkom was in dit prachtige optrekje van de ander. Vandaar dat hij zijn hand hief, toen hij zag dat zijn metgezel de stilte wilde gebruiken om iets te zeggen. Oftewel, om hem de deur te wijzen. “Zeg maar niets, ik ga al.” zei hij, waarna hij daad bij woord voegde.
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Re: Cooper Malone en Ivan Montague
De uitbarsting van Ivan kwam onverwachts, maar ontzettend hard binnen. Het maakte Cooper kwaad, verdrietig en ook bang voor de ander. Even speelde het idee zelfs in zijn hoofd dat Ivan hem iets aan zou doen, zo furieus leek de ander te zijn… Cooper kroop weg in een hoekje van het bed en luisterde naar alle narigheden die Ivan zijn kant op gooide. De man leek niet te beseffen hoeveel pijn Cooper had geleden onder deze hele zaak, leek te koppig te zijn om zijn kant van het verhaal van een ander standpunt te bekijken. Cooper kreeg geen enkele kans om zich te verweren, tot het moment dat Ivan naar de deur liep om te vertrekken.
Cooper kroop van het bed af en volgde de man, bleef in de deuropening staan. “Ik deed het godverdomme voor jou, klootzak! Je leefde in een leugen en zonder mij zou je nog steeds in die fucking leugen leven! Julian zou nooit schoon schip gemaakt hebben! Hij heeft het niet in zich, de lafaard! En ik mag dan wel een fucking slechte manier gekozen hebben om het te doen maar jij had me godverdomme pijn gedaan!” Cooper smeet de deur met alle kracht die hij nog in zich had dicht en draaide hem vervolgens op slot, deed zelfs de nachtvergrendeling dicht. Niet dat hij werkelijk dacht dat Ivan nog snel terug aan zijn deur zou staan. Totaal niet. Het was duidelijk dat de situatie tussen hen behoorlijk uitzichtloos was geworden.
De pijn die Ivan had veroorzaakt, was niet te harden, en Cooper begon te ijsberen van frustratie. Hij sloeg met zijn vuisten tegen de muren, schreeuwde in het smerige kussen dat op zijn bed lag, trok aan zijn haren alsof het de emoties die hij momenteel ervaarde zou laten verdwijnen. Het liefst wilde hij gewoon verdwijnen. Wat een kutzooi was het toch ook geworden. Hij had beter Julian lekker verder laten doen met het bedriegen van Travis en Ivan, zoveel was duidelijk. Hij had hen de rug moeten toekeren en nooit meer achteromkijken want ze waren allemaal waardeloze leugenaars die elkaar verdienden!
Maar natuurlijk zat het niet zo eenvoudig in elkaar. Zijn hart verlangde nog steeds naar Ivan, wilde niet liever dan logeren op Ivans bank zodat hij meer tijd kon spenderen met hem. Ivan was een verslaving, een drug waar hij niet meer vanaf leek te komen. Misschien was dat nog het meest frustrerende van allemaal. Cooper had drank nodig. Alcohol kon hem vast wel helpen. Snel trok hij zijn jas en schoenen terug aan, stak zijn telefoon en portemonnee in zijn broekzak en verliet zijn zielige motelkamer. Er was vast wel een leuke bar te vinden in de buurt waar hij zich even lekker kon bezatten, en misschien vond hij dan wel een andere aantrekkelijke vent die hem niet zo verrot zou laten voelen.
Cooper kroop van het bed af en volgde de man, bleef in de deuropening staan. “Ik deed het godverdomme voor jou, klootzak! Je leefde in een leugen en zonder mij zou je nog steeds in die fucking leugen leven! Julian zou nooit schoon schip gemaakt hebben! Hij heeft het niet in zich, de lafaard! En ik mag dan wel een fucking slechte manier gekozen hebben om het te doen maar jij had me godverdomme pijn gedaan!” Cooper smeet de deur met alle kracht die hij nog in zich had dicht en draaide hem vervolgens op slot, deed zelfs de nachtvergrendeling dicht. Niet dat hij werkelijk dacht dat Ivan nog snel terug aan zijn deur zou staan. Totaal niet. Het was duidelijk dat de situatie tussen hen behoorlijk uitzichtloos was geworden.
De pijn die Ivan had veroorzaakt, was niet te harden, en Cooper begon te ijsberen van frustratie. Hij sloeg met zijn vuisten tegen de muren, schreeuwde in het smerige kussen dat op zijn bed lag, trok aan zijn haren alsof het de emoties die hij momenteel ervaarde zou laten verdwijnen. Het liefst wilde hij gewoon verdwijnen. Wat een kutzooi was het toch ook geworden. Hij had beter Julian lekker verder laten doen met het bedriegen van Travis en Ivan, zoveel was duidelijk. Hij had hen de rug moeten toekeren en nooit meer achteromkijken want ze waren allemaal waardeloze leugenaars die elkaar verdienden!
Maar natuurlijk zat het niet zo eenvoudig in elkaar. Zijn hart verlangde nog steeds naar Ivan, wilde niet liever dan logeren op Ivans bank zodat hij meer tijd kon spenderen met hem. Ivan was een verslaving, een drug waar hij niet meer vanaf leek te komen. Misschien was dat nog het meest frustrerende van allemaal. Cooper had drank nodig. Alcohol kon hem vast wel helpen. Snel trok hij zijn jas en schoenen terug aan, stak zijn telefoon en portemonnee in zijn broekzak en verliet zijn zielige motelkamer. Er was vast wel een leuke bar te vinden in de buurt waar hij zich even lekker kon bezatten, en misschien vond hij dan wel een andere aantrekkelijke vent die hem niet zo verrot zou laten voelen.
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
Re: Cooper Malone en Ivan Montague
De terugweg naar huis ging in een roes voorbij. Zijn handen knepen het stuur fijn. Met zijn gedachten was hij er helemaal niet bij. Er ging van alles door hem heen. Een enkele traan stroomde over zijn wang. Alles deed zoveel pijn. In de laatste weken had hij zijn verdriet met succes verdrukt, maar nu was het verdriet door zijn barricade heen gebroken en had hij het gevoel kopje onder te gaan. Zelfs nare gebeurtenissen uit het verleden die hij allang verwerkt dacht te hebben, kwamen terug naar boven. Hij was doodsbang en er was niemand waarop hij kon terugvallen. Nog nooit had hij zich zo eenzaam gevoeld.
Wonder boven wonder wist hij zijn appartement heelhuids te bereiken. Veel geluk vond hij daar niet in. Een stemmetje in zijn hoofd vertelde hem zelfs dat hij liever had gehad dat hij de macht over het stuur verloren was. Als hij buiten bewustzijn was, kon hij dit intense verdriet niet voelen en dat klonk als een heerlijke verlossing. Helaas was deze vorm van verlossing hem niet gegund en moest hij een andere manier vinden om door dit verdriet heen te komen. Alcohol was over het algemeen de meest gebruikte methode hiervoor, maar dat was er een die niet bij hem paste. Natuurlijk hield hij wel van een drankje op zijn tijd. Zichzelf volledig bezatten, was echter niets voor hem. Vandaar dat hij koos voor iets wat veel beter bij hem paste. Hij stortte zich op zijn werk.
Er was gelukkig een zaak die dringend zijn aandacht nodig had. Met een glas wodka installeerde hij zich in zijn werkkamer achter zijn laptop. Hij verloor zich in de zaak. In eerste instantie ging het nog ietwat stroef, maar hij ging als een raket eenmaal hij er lekker in zat.. Blijkbaar was zijn verdriet toch nog ergens goed voor. Een week geleden had deze zaak hopeloos geleken, nu zag hij opeens allerlei kansen om de jonge moeder van drie vrij te pleiten. Het bracht hem een intens gevoel van geluk. Rond een uur of drie 's nachts stuurde hij Yannick een mail met alle mogelijke manieren om hun cliënt te verdedigen. Zijn zelfverzekerdheid was hoog. Ze gingen dit gewoon doen. Punt uit. Verliezen was geen optie meer.
Het werd tijd om naar bed te gaan. Hij voelde dat de slaap zwaar op hem begon te wegen. De laptop ging dicht, het licht ging uit en hij verplaatste zich naar de badkamer. Op het moment dat hij net zijn tanden had gepoetst en de tandpasta uitspuugde, ging de bel. Met een frons keek hij op. Wie belde er nou op dit tijdstip aan? Van plan om open te doen, was hij niet. Als er iemand ’s nachts aanbelde, kon dat nooit veel goeds betekenen. Slaperig begaf hij zich naar zijn slaapkamer, maar hij verstarde. Er klonk geschreeuw vanaf zijn voordeur en hij herkende de stem. Kort aarzelde hij, waarna hij naar de deur ging om deze open te doen. Hopelijk kon hij zo voorkomen dat zijn buren wakker werden van dit onplezierige getier.
“Cooper.” sprak hij streng uit, nadat hij de deur open gedaan had. “Heb je enige idee hoe laat het is? Mensen slapen op dit tijdstip. Wil je dat mijn buren me morgen villen?” Erg aardig was hij niet, maar hij was nog steeds kwaad. Het zien van deze jongeman bracht al zijn emotie van eerder die dag terug naar boven. Het zelfverzekerde gevoel dat de zaak hem gebracht had, verdween als sneeuw voor de zon. “Ik heb liever dat je weg gaat. Volgens mij ben ik wel duidelijk geweest. Jij en ik halen bij elkaar het slechtste naar boven.”
Wonder boven wonder wist hij zijn appartement heelhuids te bereiken. Veel geluk vond hij daar niet in. Een stemmetje in zijn hoofd vertelde hem zelfs dat hij liever had gehad dat hij de macht over het stuur verloren was. Als hij buiten bewustzijn was, kon hij dit intense verdriet niet voelen en dat klonk als een heerlijke verlossing. Helaas was deze vorm van verlossing hem niet gegund en moest hij een andere manier vinden om door dit verdriet heen te komen. Alcohol was over het algemeen de meest gebruikte methode hiervoor, maar dat was er een die niet bij hem paste. Natuurlijk hield hij wel van een drankje op zijn tijd. Zichzelf volledig bezatten, was echter niets voor hem. Vandaar dat hij koos voor iets wat veel beter bij hem paste. Hij stortte zich op zijn werk.
Er was gelukkig een zaak die dringend zijn aandacht nodig had. Met een glas wodka installeerde hij zich in zijn werkkamer achter zijn laptop. Hij verloor zich in de zaak. In eerste instantie ging het nog ietwat stroef, maar hij ging als een raket eenmaal hij er lekker in zat.. Blijkbaar was zijn verdriet toch nog ergens goed voor. Een week geleden had deze zaak hopeloos geleken, nu zag hij opeens allerlei kansen om de jonge moeder van drie vrij te pleiten. Het bracht hem een intens gevoel van geluk. Rond een uur of drie 's nachts stuurde hij Yannick een mail met alle mogelijke manieren om hun cliënt te verdedigen. Zijn zelfverzekerdheid was hoog. Ze gingen dit gewoon doen. Punt uit. Verliezen was geen optie meer.
Het werd tijd om naar bed te gaan. Hij voelde dat de slaap zwaar op hem begon te wegen. De laptop ging dicht, het licht ging uit en hij verplaatste zich naar de badkamer. Op het moment dat hij net zijn tanden had gepoetst en de tandpasta uitspuugde, ging de bel. Met een frons keek hij op. Wie belde er nou op dit tijdstip aan? Van plan om open te doen, was hij niet. Als er iemand ’s nachts aanbelde, kon dat nooit veel goeds betekenen. Slaperig begaf hij zich naar zijn slaapkamer, maar hij verstarde. Er klonk geschreeuw vanaf zijn voordeur en hij herkende de stem. Kort aarzelde hij, waarna hij naar de deur ging om deze open te doen. Hopelijk kon hij zo voorkomen dat zijn buren wakker werden van dit onplezierige getier.
“Cooper.” sprak hij streng uit, nadat hij de deur open gedaan had. “Heb je enige idee hoe laat het is? Mensen slapen op dit tijdstip. Wil je dat mijn buren me morgen villen?” Erg aardig was hij niet, maar hij was nog steeds kwaad. Het zien van deze jongeman bracht al zijn emotie van eerder die dag terug naar boven. Het zelfverzekerde gevoel dat de zaak hem gebracht had, verdween als sneeuw voor de zon. “Ik heb liever dat je weg gaat. Volgens mij ben ik wel duidelijk geweest. Jij en ik halen bij elkaar het slechtste naar boven.”
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Re: Cooper Malone en Ivan Montague
Via zijn telefoon was Cooper bij de dichtstbijzijnde gaybar verzeild geraakt. Het was er aardig druk geweest voor een doordeweekse avond. Overal stonden mannen elkaar op te geilen en te schuren, iets waar Cooper zich niet direct klaar voor had gevoeld. Het had aardig wat drank gekost voordat hij zich had laten verleiden door een man die niet eens aantrekkelijk was, maar duidelijk wel interesse in hem vertoonde. De man was mogelijk nog ouder dan Ivan, dus het leeftijdsverschil kon wel eens hetzelfde aantal bedragen als de jaren dat Cooper oud was… Niet dat het hem kon schelen. Niets kon hem schelen. Hij liet de man alles met hem doen wat hij wilde terwijl ze op de dansvloer stonden. Cooper werd overal aangeraakt, voelde hoe de man met veel te veel speeksel zijn mond binnendrong en hem opvrat. Het werd misselijkmakend na een tijdje, waardoor Cooper hem van zich afduwde met de boodschap dat hij geen interesse meer had. Het kon hem niet schelen dat hij de ander pijn deed met zijn harde woorden. Harten breken was blijkbaar het enige waar hij goed in was.
Het duurde niet lang voordat Cooper een tweede vangst binnen haalde, en een derde, en een vierde… Eerlijk gezegd was hij de tel kwijtgeraakt hoeveel handen er aan zijn lijf hadden gezeten en hoeveel tongen zijn mond hadden verkend. Verder dan wat geflikflooi was het echter niet gekomen, want Cooper wilde zich niet meer op die manier laten aanraken. Als de ervaring met Ivan hem geen afkeer aan seks had bezorgd, dan had de ‘mannenliefde’ in de gevangenis daar wel voor gezorgd…
Straalbezopen en verfomfaaid begaf hij zich naar Ivans appartement. De hele avond had hij zo zijn best gedaan om de man uit zijn hoofd te zetten en het was niet gelukt, en dat was niet oké. Cooper haatte Ivan. Hij haatte hem tot op het bot. Het was tijd om hem dat te vertellen, en daarom stond hij op de deur te bonken tot die klootzak open zou doen. Iets wat niet veel later gebeurde, en nog voordat hij al zijn haat eruit kon spugen, begon Ivan hem weer de les te spellen. Het maakte hem nog woester dan hij al was. “Nu ga jij godverdomme naar mij luisteren oke?!” Hij duwde Ivan naar binnen en sloeg de deur achter zich dicht, keek Ivan pisnijdig aan. “Jij hebt mij godverdomme geruïneerd!” Hij stond te trillen op zijn benen. “De hele avond heb ik gedanst en gezoend met allerlei mannen, mannen die me godverdomme het liefst ter plekke namen, en jij bleef maar in mijn hoofd rondspoken! Hun handen zaten over heel mijn lichaam, wreven op alle juiste plaatsen, en toch… Niets! Alleen maar jouw stomme, ellendige kop en de manier hoe je me ooit liet voelen! Ik heb alles voor jou op het spel gezet, alles! Ik ben godverdomme de fucking gevangenis in gevlogen door jou! Omdat ik om jou gaf, omdat ik van je hield! En nu word ik nog steeds gestraft want ik hou nog steeds van jou, fucking klootzak!” Woedend keek hij Ivan aan, tranen begonnen steeds meer op te komen maar hij wist het nog steeds in te houden. Nu nog. Het zou niet lang meer duren of hij zou instorten.
Het duurde niet lang voordat Cooper een tweede vangst binnen haalde, en een derde, en een vierde… Eerlijk gezegd was hij de tel kwijtgeraakt hoeveel handen er aan zijn lijf hadden gezeten en hoeveel tongen zijn mond hadden verkend. Verder dan wat geflikflooi was het echter niet gekomen, want Cooper wilde zich niet meer op die manier laten aanraken. Als de ervaring met Ivan hem geen afkeer aan seks had bezorgd, dan had de ‘mannenliefde’ in de gevangenis daar wel voor gezorgd…
Straalbezopen en verfomfaaid begaf hij zich naar Ivans appartement. De hele avond had hij zo zijn best gedaan om de man uit zijn hoofd te zetten en het was niet gelukt, en dat was niet oké. Cooper haatte Ivan. Hij haatte hem tot op het bot. Het was tijd om hem dat te vertellen, en daarom stond hij op de deur te bonken tot die klootzak open zou doen. Iets wat niet veel later gebeurde, en nog voordat hij al zijn haat eruit kon spugen, begon Ivan hem weer de les te spellen. Het maakte hem nog woester dan hij al was. “Nu ga jij godverdomme naar mij luisteren oke?!” Hij duwde Ivan naar binnen en sloeg de deur achter zich dicht, keek Ivan pisnijdig aan. “Jij hebt mij godverdomme geruïneerd!” Hij stond te trillen op zijn benen. “De hele avond heb ik gedanst en gezoend met allerlei mannen, mannen die me godverdomme het liefst ter plekke namen, en jij bleef maar in mijn hoofd rondspoken! Hun handen zaten over heel mijn lichaam, wreven op alle juiste plaatsen, en toch… Niets! Alleen maar jouw stomme, ellendige kop en de manier hoe je me ooit liet voelen! Ik heb alles voor jou op het spel gezet, alles! Ik ben godverdomme de fucking gevangenis in gevlogen door jou! Omdat ik om jou gaf, omdat ik van je hield! En nu word ik nog steeds gestraft want ik hou nog steeds van jou, fucking klootzak!” Woedend keek hij Ivan aan, tranen begonnen steeds meer op te komen maar hij wist het nog steeds in te houden. Nu nog. Het zou niet lang meer duren of hij zou instorten.