Cooper Malone en Ivan Montague

[Joyce]

Onverwachts vonden hun lippen elkaar. Cooper was de initiatiefnemer en Ivan kon niet anders dan de kus beantwoorden. Geen seconde overwoog hij om dit niet te doen. Het onder woorden brengen van zijn gevoelens had hem zelfverzekerder gemaakt op dit gebied. Wat hij voelde was echt en daar was niets mis mee. Dit toonde hij dan ook door de jongeman op een tedere manier te kussen, zonder zich er zorgen over te maken dat ze op een openbare parkeerplaats stonden. Iedereen mocht zien hoe ze hun genegenheid naar elkaar uitten.
Zijn woede van net was weggeëbd. Er kon zelfs weer een lachje bij hem van af. “Een espresso-kus.” herhaalde hij, terwijl hij zijn hoofd schudde. “Smaakt een espresso-kus anders dan een cappuccino-kus of een latte macchiato-kus?” Door deze vraag te stellen suggereerde hij misschien dat Cooper verstand had van koffiekussen. Dit kon mogelijk verkeerd opgevat worden en dat was zeker niet de bedoeling. Het was meer een vraag in het algemeen geweest. Een antwoord verwachtte hij ook niet per se. Vandaar dat hij het wegwuifde met zijn hand.
Om de nare smaak van zijn ietwat lompe vraag weg te spoelen, leunde hij terug naar Cooper toe om hem opnieuw te zoenen. Waarschijnlijk was de kus van daarnet bedoeld geweest als iets eenmaligs, als een soort afscheid, maar het voelde simpelweg veel te goed om het daar bij te laten. Hij zette zijn handen aan weerzijden van het lichaam van zijn aantrekkelijke kuspartner tegen zijn Mercedes aan en liet zich leiden door de liefde en lust die hij ervaarde. Deze kus ging er hongeriger aan toe dan zijn voorganger. Er zat een dwang achter die van beide kanten af kwam. Als Ivan het idee gekregen had dat dit tegen de zin van de ander in ging, zou hij vanzelfsprekend direct gestopt zijn. Van tegenzin leek echter helemaal geen sprake.
Toen hij zich uiteindelijk terugtrok uit de kus, zat zijn adem hoog. Het gekus had zeker zijn tol geëist. “Ik breng je weg. Een taxi is nergens voor nodig.” besloot hij. In eerste instantie was hij niet ingegaan op Cooper zijn voorstel om een taxi te nemen. In zijn kwaadheid had hij het ergens ook wel een goed idee gevonden. Nu hij niet meer boos was, lag dit volledig anders. Afscheid nemen was iets wat hij voor zolang mogelijk wilde uitstellen. Hij trok het portier open en gebaarde naar de jongeman dat hij moest gaan zitten. Vervolgens liep hij om de auto heen en nam hij plaats achter het stuur. “Waar breng ik je heen?” informeerde hij.

[Brenda]

Alles leek vergeven te zijn zodra hun lippen elkaar raakten. Misschien verspilden ze hun tijd wel door te trachten het uit te praten. Woorden waren immers de boosdoener tussen hen geweest, meermaals… Zeker die ene vervloekte avond waar Cooper niet meer aan wilde denken. De vraag over de espressokus, liet hem zachtjes grinniken. In geen enkel opzicht kon hij een gemene opvatting halen uit Ivans woorden. Net toen Cooper zei dat hij het altijd een keertje wilde uittesten met Ivan of er smaakverschillen in zaten, werd hij opnieuw gekust. Geen zacht kusje zoals eerder, maar een volwaardige zoen waardoor hij het gevoel had dat hij zweefde. Het was krachtig en hongerig en overweldigend, maar toch wist Cooper zich nog staande te houden. De Mercedes tegen zijn achterwerk hielp.
Na de zoen bleef hij met een licht gevoel in zijn hoofd achter en knikkende knieën. Cooper knikte maar op de mededeling dat Ivan hem naar huis bracht. Een paar minuten langer in Ivan zijn gezelschap verkeren was zeker geen straf. Heelhuids wist hij de andere kant van de wagen te bereiken en hij zakte opnieuw op de passagiersstoel neer. “Wacht even, Travis even me het adres doorgestuurd…” Cooper moest even zoeken in zijn berichten, maar eenmaal hij het vond, stelde hij de GPS in zijn telefoon in zodat ze naar hun bestemming genavigeerd werden.
De eerste paar minuten waren ze beiden stil, hij had weer veel dingen om over na te denken gekregen. Subtiel legde hij zijn hand op Ivans hand die de versnellingspook bestuurde, hij kon gewoon niet van de man af blijven. “Het is leuk dat je me naar huis brengt… Dat je me stond op te wachten,” glimlachte hij zwakjes, een tikkeltje verlegen. Hun rit kwam niet veel later ten einde, helaas was het motel waar hij zou verblijven niet zo heel ver van het café geweest. Cooper stapte uit, pakte de tas met zijn spullen, en keek naar Ivan die eveneens uitgestapt was.
“Bedankt voor de rit,” zei hij, waarna hij zijn hand uitstak om die van Ivan te schudden. Heerlijk gênant, zeker na de afscheidskus van net, maar Cooper vertrouwde zichzelf niet. Als hij Ivan nu zou kussen, dan zou hij hem mee naar zijn motelkamer nemen, en dat was vast geen slim idee. “Het ga je goed, oude bok.”

[Joyce]

De naam Travis viel en dat was nou net een naam die een gevoelige snaar bij hem raakte. Zijn maag kromp pijnlijk ineen. Onzeker wierp hij een blik op de jongeman naast zich. Kort aarzelde hij, waarna hij besloot het toch maar te vragen. “Travis? Travis Howell? De rockster?” Voor enkele seconden was hij ervan overtuigd dat hij een ontkennend antwoord zou krijgen op zijn vraag, maar dat was niet zo. Zijn angst werd werkelijkheid door de instemmende knik. Een vlaag van misselijkheid overspoelde hem. Grimassend keek hij voor zich uit.
Met zijn kiezen stevig op elkaar geklemd, volgde hij de instructies van de navigatie op. Hij voelde zich bedrogen, ook al had hij daar helemaal geen recht toe. Het was absurd hoeveel emoties één simpele naam bij hem los maakte, zelfs nadat er maanden verstreken waren. Waarschijnlijk ging het wel jaren duren voordat hij die verschrikkelijke naam kon horen zonder overvallen te worden door een immens gevoel van machteloosheid. Cooper deed echter niets verkeerd. Daarom zou Ivan zijn verdriet niet op de jongeman afreageren. Die fout was hij al eens begaan en daarvan had hij geleerd.
Een onverwachtse vederlichte aanraking haalde hem uit zijn gemijmer en wist zelfs een glimlach rond zijn lippen te laten verschijnen. “Ja, dat vond ik ook. Ik wilde je graag zien. Ik wilde met je praten. Het was niet fijn om te weten dat je kwaad op me was, op zijn zachtst gezegd. Vandaar dat ik het zo snel mogelijk met je wilde uitpraten. Misschien was mijn komst naar de gevangenis dus ook enigszins uit egoïstische motieven, maar goed.. De mens is nou eenmaal een egoïstisch schepsel. Toch komt dit uit een goed hart. Ik wil absoluut geen ruzie met je. Nooit meer.”
De auto stond nog geen seconde op de handrem, toen Cooper uitstapte. Ivan fronste en stapte ook uit, bang dat hij iets verkeerd gezegd had en bereid om alles te doen om de schade te beperken. Het vreemde schudden van de hand versterkte zijn vermoeden. Hij had iets gezegd wat niet goed was gevallen. Wat sloeg hij zichzelf graag voor zijn hoofd op dit moment. Stomkop die hij was. Misschien werd het tijd om eerlijk te zijn over hoe hij zich voelde.
“Ik vind het lastig om zijn naam te horen. Het spijt me als ik een beetje raar reageerde. Het blijft nog altijd moeilijk voor me om te accepteren wat er allemaal gebeurd is. Daar heb jij echter niets mee te maken. Je hebt dan ook al het recht om vrienden met hem te zijn. Ik wist alleen niet.. Ik had geen idee dat je bevriend met hem bent. Het viel me even rauw op het dak, laten we het daar maar op houden. Sorry. Het zit nog steeds goed tussen ons, mag ik hopen?” Smekend keek hij Cooper aan. In een vlaag van verstandsverbijstering trok hij de jongeman vervolgens naar zich toe om hem opnieuw te kussen. Hun lippen op elkaar voelde gewoon zo goed.

[Brenda]

De reactie op Travis zijn naam was Cooper zeker niet ontgaan. Zelfs een blinde kon dit niet missen. Ivan had duidelijk nog wat onopgeloste issues over het hele gebeuren tussen Travis en Julian… Niet heel vreemd, al vond Cooper Julian nog steeds onwaardig voor zoveel liefde te ontvangen van twee mannen. Zijn neefje verdiende het om heel erg nare straffen te moeten ondergaan… Helaas kon Cooper dat soort dingen niet uitspreken, want dan zou hij terug in de gevangenis belanden.
“Rustig Ivan, het is oké… Soort van. Het is zo oké als het kan worden denk ik,” zei Cooper met een licht schouderophalen. Het zou nooit helemaal oké zijn wat er gebeurd was, maar Coopers woede was in zekere mate wel bekoeld. Hij probeerde het van zich af te schudden, al die nare herinneringen, zodat hij misschien een kans had op een nieuw leven.
Een volledig nieuw leven leek echter zo ver buiten handbereik wanneer Ivan hem kust. Wanneer Ivan hem kuste, dacht Cooper enkel aan de droom die hij altijd had gehad, namelijk een toekomst met deze zeer aantrekkelijke en goedaardige advocaat. Een toekomst met een ander leek onmogelijk… “Kom je mee naar boven?” Stelde hij dan ook zachtjes voor, met een blik die boekdelen sprak over waarom hij Ivan uitnodigde met hem mee te gaan.
Nadat Ivan toestemde, liepen ze samen naar de ingang van het motel, waar Cooper zijn sleutel kon ophalen. Ze moesten twee trappen beklimmen, iets wat niet zo erg was, Cooper had de afgelopen maanden weer de moed gevonden om te beginnen trainen en was daarom in geen al te slechte conditie. Eenmaal op de juiste verdieping liep hij naar de juiste kamer, friemelde aan het slot tot deze eindelijk open ging, en stapte naar binnen. De muffe geur van de kamer overviel hem een beetje en liet hem zachtjes kuchen.
“Welkom in mijn paleis,” merkte hij droogjes op, waarna hij direct naar het raam liep om het een stukje te openen zodat er was frisse lucht naar binnen kon. Zijn tas met spullen dropte hij in een hoek, waarna hij zich op het bed liet vallen. De matras bleek gelukkig mee te vallen. “Kom hier,” zei hij naar Ivan, die nog geen vin verroerd had. “Kom bij me liggen.”

[Joyce]

Enigszins onzeker van zijn zaak had Ivan ermee ingestemd om mee naar boven te komen. Hoewel de blik in Cooper zijn ogen geen doekjes wond om de motieven die achter dit voorstel scholen, vond hij het behoorlijk moeilijk in te schatten wat hij kon verwachten eenmaal ze in de motelkamer waren. Ze leken allebei van alles te willen, maar tegelijkertijd nog voor niets klaar te zijn. Het was op zijn zachtst gezegd onwennig. Vooral na alles wat er tussen hen gebeurd was.
De staat van de kamer hielp de situatie ook niet. Het was schokkend. Hij kreeg er spontaan kriebels van. Argwanend keek hij de kamer rond, op zoek naar ongedierte. Het kon bijna niet anders dan dat er hier allerlei vieze beestjes ronddwaalden. Zijn metgezel leek zich hier niet al te veel aan te storen en dat leidde tot een gedachte. Was dit beter dan een kamer in de gevangenis? Zijn oog viel op donkere korreltjes in de hoek van de kamer. Zijn lichaamsharen gingen rechtovereind staan. Zijn maag kromp ineen. Het waren ongetwijfeld keutels van een knaagdier. Aan de grootte te zien waren het ratten. Er leefden ratten in deze kamer.
Vol afgrijzen keek hij op, toen Cooper hem vroeg om bij hem in bed te komen liggen. Het bed waar allerlei onverklaarbare vlekken op zaten. Hij slikte, waarna hij knikte. Het was een fysieke uitdaging voor hem om naar het bed te stappen. Eenmaal hij bij het bed stond, was er nog een drempel die hij over moest om zichzelf zover te krijgen om op het bed te gaan liggen. De walging was waarschijnlijk op zijn gezicht te zien. Zijn spieren trokken zich krampachtig samen op het moment dat hij ging liggen. Het was zo verschrikkelijk smerig. Waarom deed hij zichzelf dit aan?
Ongemerkt had hij zijn ogen gesloten. Hij opende ze en keek naar de jongeman naast zich. Deze leek het hele tafereel gadegeslagen te hebben en momenteel moeite te moeten doen om niet in lachen uit te barsten. Of waren het eerder tranen waartegen hij vocht? Ivan schudde zijn hoofd, leunde naar hem toe en kuste hem vol op de mond. Liefdevol bewoog hij zijn lippen tegen die van Cooper en dit zorgde opnieuw voor vuurwerk.
Een vreemd gekras deed hem zich terugtrekken uit de kus. Een rilling trok door zijn ruggenwervel. “Jij blijft hier niet slapen. Geen haar op mijn hoofd. Waarom doe je jezelf dit überhaupt aan?” vroeg hij, terwijl hij van het bed afkwam. Het lukte hem niet om langer te blijven liggen. “Je hebt genoeg geld om een degelijke hotelkamer te boeken. Ik sta dit niet toe. Of je boekt een hotelkamer, of je slaapt bij mij op de bank. Aan jou de keuze.”