Cooper Malone en Ivan Montague

[Brenda]

Coopers leven zou veranderen na de gevangenis, maar in geen miljoen jaar had hij verwacht dit tegen te komen wanneer hij werd vrijgelaten. Een belletje van Travis en een taxi, meer had hij niet verwacht als verwelkoming in de vrije wereld. Maar hier stond hij dan, Ivan Montague, in levenden lijve en stinkend naar sigaretten. De geur was niet te negeren nu de advocaat hem in zijn armen trok voor een omhelzing. De sigaret die Ivan had uitgetrapt toen hun blikken elkaar kruisten, was vast niet de enige geweest… Maar fuck, wat deed dat er eigenlijk toe? Cooper had helemaal niet verwacht Ivan ooit nog terug te zien! Hij voelde zich totaal onvoorbereid en daarom beantwoordde hij Ivans knuffel ook niet. Hij duwde hem echter ook niet weg. Cooper stond er gewoon als een levenloze pop bij, met een verbijsterde blik die niet van zijn gezicht te vegen viel.
“Ja, oke, dat kunnen we wel doen,” zei hij een beetje schuchter toen Ivan voorstelde een drankje te gaan doen. Niet de beste manier om zijn nieuwe leven te starten, afspreken met de geest van het verleden, maar hij kon er niets aan doen dat ondanks alles hij zich nog steeds extreem aangetrokken voelde tot Ivan. In alles wat er gebeurd was, zag hij immers Julian nog altijd als de grote klootzak, degene die alles verkeerd had laten lopen. Ivan had ook zijn fouten gemaakt, maar zonder Julian was dat nooit gebeurd…
Aangezien het gevangeniscomplex een beetje afgelegen lag, moesten ze met de auto een cafeetje gaan opzoeken. Cooper nam plaats in de Mercedes, flashbacks van vorige keren speelden zich af in zijn hoofd. Hij legde zijn hoofd tegen het raam, sloot even zijn ogen en trachtte alles te laten bezinken. Ivans plotse aanwezigheid en deze auto waren veel te overweldigend voor een dag als deze. De advocaat zou het hem vast niet kwalijk nemen. Hij wilde immers alles uitleggen onder het genot van een lekker drankje… Wat ‘alles’ inhield, was nog onduidelijk, maar hij zou het wel horen zo meteen.
Een kwartiertje later hadden ze een perfecte plek gevonden, in een klein cafeetje waar een gezellige sfeer heerste. Cooper keek naar de grond, hij durfde niemand aankijken, bang dat ze het van zijn gezicht konden lezen waar hij vandaan kwam. De blauwe plekken waren immers nog niet allemaal verdwenen… Het was exact de reden waarom hij een meer afgelegen plekje koos om te gaan zitten, zodat niemand hem zou aanstaren. Wat nerveus begon hij aan een los draaide van zijn mouw te wriemelen. Cooper keek enorm uit naar straks een douche te nemen en andere kleren aan te trekken. De serveerster kwam al snel, een vriendelijke glimlach rond haar lippen, en ze vroeg hun bestelling. Cooper besloot voor een warme chocolademelk met slagroom te gaan, zoals Ivan had voorgesteld, want hij had wel trek in iets zoets. Heel erg veel trek. Eenmaal ze weer hun tafeltje verliet, durfde hij het aan Ivan aan te kijken. “Waar wil je het over hebben?”

[Joyce]

In het café hing een gezellige sfeer. Het was niet al te druk, maar rustig was het zeker ook niet. Ivan nam tegenover Cooper aan het tafeltje plaats. Zijn blik gleed vervolgens door de ruimte heen. Het was simpelweg een excuus om het oogcontact voorlopig te vermijden. De komst van de serveerster verbrak de momentele stilte. “Voor mij graag een dubbele espresso.” Misschien was het flauw van hem om voor een koffie te gaan nadat hij had voorgesteld om samen warme chocolademelk te gaan drinken. Hij was echter meer een man van koffie. Bovendien werd hij van cafeïne helder en dat had hij nu wel nodig. Het komende gesprek zou namelijk niet makkelijk worden.
“Om te beginnen wil ik mij verontschuldigen voor het feit dat ik je niet meer ben komen opzoeken in de gevangenis. Het was niet netjes van me om helemaal niets meer van me te laten horen. Je hebt geen idee hoeveel spijt ik daarvan heb. Ik had gewild dat ik het anders had aangepakt. Die brief die je me geschreven hebt, kwam duidelijk recht uit je hart en ik had erop moeten reageren. Het is stoer van je dat je hem geschreven hebt. Ik heb daar zoveel respect voor.” Onzeker frunnikte hij aan het merkhorloge rond zijn pols
Gevoelens onder woorden brengen, was nooit zijn sterkste punt geweest. Vandaar dat hij opnieuw een stilte liet vallen om na te denken. Het feit dat hij zelf niet eens wist wat hij nou precies voelde, maakte het er niet makkelijker op. Hoe legde je een jongeman van twaalf jaar jonger uit dat je een diepgaande genegenheid voor hem koesterde? Het was absurd. Ze waren van twee verschillende generaties afkomstig. Ze hadden niets met elkaar gemeen. Waarom zou dit gevoel wederzijds zijn? Als ze maanden geleden geen nacht met elkaar hadden doorgebracht, had hij het voor onmogelijk gehouden. Echter, uit die nacht was gebleken dat die connectie er wel degelijk was. Ondanks hun verschillen was er iets speciaals tussen hen.
Behoedzaam strekte Ivan zijn arm uit, zodat hij zijn hand op die van Cooper kon leggen. “Je bent een geweldig persoon. Je bent knap, intelligent, zorgzaam. Als je het toeliet, zouden zoveel mensen van je houden. Natuurlijk heb je zo je redenen om argwanend te zijn. In je jeugd ben je niet naar behoren behandeld en dat heeft littekens achtergelaten. Het is begrijpelijk. Ik begrijp het ook echt. Toch was het vreselijk confronterend voor me om te zien dat jij al het geloof in je eigen waardigheid verloren was. Je bevond je in zo een donkere plek. Je zag jezelf als waardeloos. Ik kon dat niet aanzien, want je bent van zoveel waarde voor mij. De wetenschap dat ik eraan bijgedragen had dat jij je zo voelde, maakte me wanhopig en verdrietig. Ik heb het daarom laten afweten en dit is daar geen excuus voor, maar het is wel de onderliggende reden.”
De serveerster kwam op dat moment hun drankjes brengen. Hij trok zijn hand terug en gaf de dame de ruimte. Toen ze weer vertrokken was, opende hij zijn mond om zijn monoloog af te sluiten. “Ik hou van je.” Het was niet zijn bedoeling geweest om het deze middag over ‘houden van’ te hebben, maar het rolde over zijn lippen en het voelde juist. Zijn hart sprak.

[Brenda]

Stilzwijgend hoorde Cooper de monoloog die Ivan haast voorbereid leek te hebben aan. Hoewel, de man leek veel te nerveus om dit ingestudeerd te hebben. Het was aandoenlijk, maar Cooper probeerde vast te houden aan de plannen die hij de afgelopen maanden gemaakt had. Geen Ivan meer. Hij moest het idee loslaten. Kijken naar de toekomst die voor hem lag. Maar Ivan was hier niet om brokken te lijmen en vaarwel te zeggen. Dat bleek wel, nadat na een lange verontschuldiging, vier heel onverwachte woordjes over de man zijn lippen stroomden. Woorden die Cooper nog nooit iemand tegen hem had horen zeggen, op zijn moeder na. Woorden waar hij jarenlang naar gesmacht had, zelfs al deed hij alsof het niet zo was. Ik hou van je. Ivan houdt van hem.
De stilte was oorverdovend. Cooper wist niet hoe hij hierop moest reageren, het was allemaal heel onwerkelijk. Was hij soms in slaap gevallen? Met trillende hand bracht Cooper de mok chocolademelk naar zijn lippen en nam er een slok van. Hij keek nog steeds naar Ivan, zoekend naar een teken dat dit allemaal een of andere grap was, of een leugen om hem pijn te doen. Ivan leek echter bloedserieus. Alsof hij net een pleidooi had gegeven met onweerlegbare bewijzen en feiten en nu wachtte op het vonnis van de rechter die hem gelijk zou geven.
Een lachbui borrelde naar boven, en zonder dat Cooper er wat aan kon doen, begon hij te lachen. Hard te lachen. Dit kan absoluut niet waar zijn, dit is een grap soort van lachen. Het leven wist hem nog steeds te verrassen, zoveel was duidelijk. Pas na enkele minuten wist hij te bedaren en keek hij terug naar Ivan, die het duidelijk niet kon waarderen dat Cooper hem aan het uitlachen was. Toegegeven, het was ook een beetje gemeen van hem om dit te doen terwijl de advocaat net zijn hart had uitgestort. Cooper kon er echter niks aan doen, het was niet te onderdrukken geweest.
“Het spijt me,” zei hij alsnog, want hij wilde hier niet vertrekken met nare gevoelens. “Het is gewoon zo… Ik heb altijd van jou gehouden. Je was de enige die iets in me zag wat anderen niet leken te zien… En ik dacht ook dat ik dingen in jou zag die anderen niet zagen. Daarom is mijn verliefdheid nooit over gegaan… Zelfs nu laat je me nog niet koud. Totaal niet. Maar…” Natuurlijk zat er een maar aan dit hele verhaal. Cooper verwachtte niet op de rug van het witte paard van zijn prins te vertrekken na dit gesprek. “Ik weet niet of het er nu nog toe doet. Wat ik voel. Wat jij voelt. Er is zoveel gebeurd, er is zoveel verdriet, pijn, trauma… We kunnen niet zomaar met een schone lei beginnen.”

[Joyce]

Met zijn lippen stijf op elkaar geperst keek Ivan toe hoe Cooper te kampen had met een gigantische lachbui. Blijkbaar had hij zonet de grap van zijn leven verteld. Het was enkel een beetje jammer dat het geen grap geweest was. Zinvol om dit nu te benadrukken leek het hem echter niet. Vandaar dat hij zweeg en wachtte totdat het gelach zou afzwakken. De mensen om hen heen wierpen hen blikken toe, zich waarschijnlijk afvragend wat er in vredesnaam zo grappig was. Ze moesten eens weten. Een liefdesverklaring was vast en zeker niet hetgeen dat ze als oorzaak verwachtten.
Gepikeerd keek hij de jongeman aan, toen deze zich eindelijk wist te herpakken. Het gelach had voor zijn gevoel een eeuwigheid geduurd. De verontschuldiging veranderde niets aan de situatie. Het bleef klote om uitgelachen te worden als je zonet je hart had gelucht én je liefde had verklaard. Afkeurend schudde hij het hoofd. De uitleg die hij vervolgens kreeg, verklaarde niet wat er zo hilarisch geweest was. Kwaad wendde hij zijn blik af.
“Cooper,” begon hij op een strenge toon. Het was niet zijn bedoeling om een preek te geven, maar de frustratie die in hem opgeborreld was gedurende het gelach zat hem behoorlijk hoog. “Het is niet zo dat ik verwachtte dat we direct met een schone lei konden beginnen, maar ik verwachtte wel dat we hier als volwassenen over konden praten. Ik had dat in ieder geval gehoopt. Wat er gebeurd is in de afgelopen maanden is niet niets. Wat ik gedaan heb, is niet niets. Ik probeer hier mijn kant van het verhaal te vertellen, mijn daden toe te lichten. Ik meende echt wat ik zei. Het kwam uit mijn hart. In mijn gezicht uitgelachen worden, was niet de reactie waarop ik gehoopt had. Vanzelfsprekend heb je het recht om te reageren zoals jij wilt, maar iets meer respect was wel op zijn plaats geweest.” Even voelde het alsof hij in de rechtszaal zat. Hij moest zijn cliënt verdedigen tegen de insinuaties van de tegenpartij. Alleen zat hij niet in de rechtszaal en was hijzelf de cliënt.
Het gesprek was niet gegaan zoals gepland. Ruzie maken met Cooper was wel het allerlaatste dat hij gewild had. Hij nam zijn dubbele espresso en dronk deze op. “Hoe dan ook, bedankt dat je op zijn minst de tijd genomen hebt om naar me te luisteren. Ik hoop dat je me mijn daden ooit zou kunnen vergeven. Misschien kunnen we op zijn tijd nog eens af spreken.” Hij stak zijn hand uit en wenkte een serveerster zodat hij hun drankjes kon betalen. “Waar kan ik je heen brengen?”

[Brenda]

Cooper had duidelijk een gevoelige snaar geraakt door met Ivan te lachen. De man keek hem grimmig aan, sprak hem als een strenge schoolmeester toe dat het niet netjes was om zo weinig respect te tonen voor hem. Iets wat Cooper wel begreep, maar hij kon er niks aan doen, het was niet tegen te houden geweest. Misschien had de gevangenis hem ook wel veranderd in een nog minder uitstaanbare klootzak.
Het leek er op dat Ivan niet snel genoeg weg kon zijn. Cooper was nog niet halfweg zijn chocomelk, hij dronk nooit echt snel, of de advocaat leek er al vandoor te willen gaan. Hierdoor was hij wel genoodzaakt nog een laatste grote slok te nemen en de rest weg te laten gooien. Een zachte zucht rolde van zijn lippen. Zou het ooit makkelijk tussen hen gaan. “Ik kan ook een taxi nemen,” stelde hij voor, omdat hij de ander niet langer tot last wilde zijn. “Laat me enkel even mijn spullen uit de auto halen.”
Nadat Ivan betaald had, stonden ze op en verliet het gezellige cafeetje. De sfeer tussen hen was om te snijden. Coopers hoofd draaide overuren, maar er kwam weinig zinnigs in hem op. Eenmaal bij Ivans auto, ging hij recht tegenover de man staan, slechts enkele passen van hem verwijderd. “Bedankt voor de chocomelk,” zei hij met een flauw glimlachje, waarna hij de afstand tussen hen overbrugde om Ivan een onschuldig kusje op de wang te geven.
Of nouja, dat was het plan, maar zijn lippen besloten enkele centimeters na het oorspronkelijke doel te landen, meer bepaald op de lippen van Ivan. De verleiding om de man te kussen was gewoon veel te groot. Kriebels die hij al maanden niet meer gevoeld had, kwamen terug tot leven en Cooper bewoog zijn lippen zachtjes tegen die van zijn grote liefde om het moment te rekken. Het was zacht, lief, afwachtend, schuchter, prachtig, ontroerend, teder, … Het was alles.
De kus duurde hooguit een minuut, Cooper wist zichzelf te herpakken, maar de impact ervan zou ongetwijfeld nog uren nazinderen. “Bedankt voor de chocomelk,” zei hij opnieuw, zonder te beseffen dat hij dit al gezegd had. “En de espresso-kus,” voegde hij er met een klein knipoogje aan toe, want Ivans lippen hadden nog steeds naar koffie gesmaakt. Misschien voelde hij daarom wel zoveel energie in zijn binnenste ontstaan.