I am too much alien and not enough monkey to fit in here.
Cooper Malone en Ivan Montague
Moderator: Brenda
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Cooper Malone en Ivan Montague
Cooper Malone
I am too much alien and not enough monkey to fit in here.
I am too much alien and not enough monkey to fit in here.
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Biep-biep, biep-biep. Het bekende deuntje kwam uit zijn broekzak, terwijl Cooper in de wachtrij stond van de plaatselijke koffiebar. Geërgerd tikte hij met zijn voet en wierp kwade blikken naar iedereen die zuchtte of zijn kant op keek door zijn nerveuze gedoe. Zijn blik droeg een belofte met zich mee, een stille bedreiging. Als iemand het waagde er iets over te zeggen, dan zou hij hen daar spijt van laten krijgen. Het was voldoende om hen op afstand te houden. Cooper haalde de telefoon boven, keek naar het bericht dat hij gekregen had. Blijkbaar wilde ze op het kantoor ook donuts, wat cliché. Het was aan Cooper om deze op te gaan halen, want blijkbaar bestond zijn taak als assistent van een grote advocaat eruit loopjongen te spelen. Wat een vernedering! Zijn vader moest dit eens weten, dan zou hij vast wel zorgen dat zijn zoon meer respectabele taken kreeg voorgeschoteld. Het zou Cooper echter een heel vervelende bijnaam geven; daddy's little boy, of een variant daarvan. Men zag hem nu al als uitschot, hij wilde het niet nog erger maken dan het al was.
Het enige lichtpunt aan deze hele situatie, was dat Cooper iedere dag zijn grote crush tegen het lijf liep; Ivan Montague. De knapste advocaat van het hele kantoor in Coopers ogen, zelfs al zat er behoorlijk wat leeftijdsverschil tussen hen in. Jongens van Coopers leeftijd waren gewoon nog veel te kinds voor zijn smaak. Ivan was een man, een aantrekkelijke, succesvolle man die het verdiende iemand aan zijn zijde te hebben die zielsveel van hem hield. Jarenlang had Coopers neef, Julian, deze positie bekleed. Cooper was altijd stikjaloers geweest op Julian. Het was een van de vele redenen waarom ze niet goed met elkaar overweg konden. Toch had Cooper nooit echt wat ondernomen met Ivan, omdat hij respect had voor relaties. Ja, dat zouden velen niet denken van jonge Cooper Malone, maar hij had principes die hij hoog in aanzien hield. Alles was echter veranderd een paar maanden geleden, toen hij erachter was gekomen dat zijn neef een bedrieger was. Nu zou hij er alles voor over hebben om Ivan de waarheid te laten inzien, zodat deze hopelijk op een dag hem in zijn armen zou sluiten.
Toen het eindelijk zijn beurt was, gaf Cooper de naam van het advocatenkantoor door zodat de barista aan hun gebruikelijke bestelling kon beginnen. 'Heey Cooper,' begroette één van de vrouwelijke serveersters hem toen deze even naast hem tegen de toog kwam hangen. Sandy heette ze, dat wist Cooper puur door haar naamkaartje, niet omdat hij het haar ooit gevraagd had. Ze kwam wel vaker een praatje met hem maken. 'Hey,' zei hij kortaf, hij was niet echt in de stemming voor kletspraat. Dat was hij nooit, want hij wist dat mensen zelden een onschuldig praatje met hem aangingen puur uit interesse. Nee, ze wilden altijd iets van hem hebben, dat kwam vroeg of laat wel aan het licht. In Sandy's geval ging het over een fysieke aantrekkingskracht waar Cooper op geen enkele manier aan tegemoet kon komen. Want A; hij was verliefd op een ander en B; hij was er vrij zeker van dat hij homoseksueel was. Vrouwen konden hem niet bekoren, totaal niet. Haar flirterige blikken en opmerkingen lieten hem koud, maar Sandy leek de hint niet te begrijpen en zag zijn koele houding als een hard-to-get-spelletje. 'Ik vroeg me af of... Je vanavond... Na mijn shift...,' begon ze te stamelen, maar verder kwam ze niet omdat Cooper haar afkapte. 'Ik heb geen tijd, dus bespaar je de moeite. Er zitten klanten op je te wachten,' zei Cooper met een knik naar een tafeltje met mensen die duidelijk de aandacht van de serveerster probeerden te trekken. 'Ooh... Oké... Nou, tot morgen?' Vroeg ze, duidelijk beschaamd en vernederend. En toch fonkelde er nog steeds hoop in haar ogen, het was wonderbaarlijk te noemen. 'Dag, Sandy,' zei hij dan ook waarna hij zijn bestelling nam die net op tijd klaar was, waarna hij zich omdraaide en de koffiebar verliet. Tijd om nog wat donuts bij de bakkerij te halen, want blijkbaar voelden de advocaten zich te goed voor donuts van de koffiebar te nemen. Ze waren heel kieskeurig in hun smaak, of ze deden het om hem te kleineren, of misschien wel allebei.
Het enige lichtpunt aan deze hele situatie, was dat Cooper iedere dag zijn grote crush tegen het lijf liep; Ivan Montague. De knapste advocaat van het hele kantoor in Coopers ogen, zelfs al zat er behoorlijk wat leeftijdsverschil tussen hen in. Jongens van Coopers leeftijd waren gewoon nog veel te kinds voor zijn smaak. Ivan was een man, een aantrekkelijke, succesvolle man die het verdiende iemand aan zijn zijde te hebben die zielsveel van hem hield. Jarenlang had Coopers neef, Julian, deze positie bekleed. Cooper was altijd stikjaloers geweest op Julian. Het was een van de vele redenen waarom ze niet goed met elkaar overweg konden. Toch had Cooper nooit echt wat ondernomen met Ivan, omdat hij respect had voor relaties. Ja, dat zouden velen niet denken van jonge Cooper Malone, maar hij had principes die hij hoog in aanzien hield. Alles was echter veranderd een paar maanden geleden, toen hij erachter was gekomen dat zijn neef een bedrieger was. Nu zou hij er alles voor over hebben om Ivan de waarheid te laten inzien, zodat deze hopelijk op een dag hem in zijn armen zou sluiten.
Toen het eindelijk zijn beurt was, gaf Cooper de naam van het advocatenkantoor door zodat de barista aan hun gebruikelijke bestelling kon beginnen. 'Heey Cooper,' begroette één van de vrouwelijke serveersters hem toen deze even naast hem tegen de toog kwam hangen. Sandy heette ze, dat wist Cooper puur door haar naamkaartje, niet omdat hij het haar ooit gevraagd had. Ze kwam wel vaker een praatje met hem maken. 'Hey,' zei hij kortaf, hij was niet echt in de stemming voor kletspraat. Dat was hij nooit, want hij wist dat mensen zelden een onschuldig praatje met hem aangingen puur uit interesse. Nee, ze wilden altijd iets van hem hebben, dat kwam vroeg of laat wel aan het licht. In Sandy's geval ging het over een fysieke aantrekkingskracht waar Cooper op geen enkele manier aan tegemoet kon komen. Want A; hij was verliefd op een ander en B; hij was er vrij zeker van dat hij homoseksueel was. Vrouwen konden hem niet bekoren, totaal niet. Haar flirterige blikken en opmerkingen lieten hem koud, maar Sandy leek de hint niet te begrijpen en zag zijn koele houding als een hard-to-get-spelletje. 'Ik vroeg me af of... Je vanavond... Na mijn shift...,' begon ze te stamelen, maar verder kwam ze niet omdat Cooper haar afkapte. 'Ik heb geen tijd, dus bespaar je de moeite. Er zitten klanten op je te wachten,' zei Cooper met een knik naar een tafeltje met mensen die duidelijk de aandacht van de serveerster probeerden te trekken. 'Ooh... Oké... Nou, tot morgen?' Vroeg ze, duidelijk beschaamd en vernederend. En toch fonkelde er nog steeds hoop in haar ogen, het was wonderbaarlijk te noemen. 'Dag, Sandy,' zei hij dan ook waarna hij zijn bestelling nam die net op tijd klaar was, waarna hij zich omdraaide en de koffiebar verliet. Tijd om nog wat donuts bij de bakkerij te halen, want blijkbaar voelden de advocaten zich te goed voor donuts van de koffiebar te nemen. Ze waren heel kieskeurig in hun smaak, of ze deden het om hem te kleineren, of misschien wel allebei.
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
“Er is iets tussen gekomen, Ivan. De jongens hebben besloten om hun vrije week door te brengen in een vakantiehuisje in het bos en ze hebben mij meegevraagd, als Personal Assistant welteverstaan.” De nonchalante manier waarop Julian dit gezegd had, was behoorlijk verontrustend geweest. “Maar het is je vakantie. Je was van plan om een weekje naar huis te komen!” Het antwoord dat hij gegeven had, liep over van de teleurstelling. “Ik weet het, maar ik kon toch moeilijk weigeren?” “Natuurlijk kon je wel weigeren, Jules! Jij hebt ook vakantie! Ze kunnen je tot niets verplichten!” Stilte, dat was het enige antwoord dat hij had gekregen. Ivan voelde nu nog steeds de pijn in zijn hart die hij op dat moment gevoeld had. “Juul?” “Sorry, ik moet gaan. Michael roept me. Het spijt me echt, Ivan, echt, ik spreek je morgen.” Met die woorden werd de verbinding verbroken.
“Ivan?” Geen antwoord. “IVAN!? HALLO?” De stemverheffing van Yannick, zijn baas en overigens zijn schoonvader, deed Ivan opkijken. Vier paar ogen keken zijn kant op. “Sorry?” bracht hij aarzelend uit. “Waar zit jij met je hoofd?” De irritatie in de stem van Yannick was duidelijk hoorbaar. Waar hij met zijn hoofd zat? Bij het gesprek dat ik gisteravond met uw zoon gehad heb, Yannick, hij heeft besloten om toch niet naar huis toe te komen.. Hij wilt me niet meer, ben ik bang. Hij mist me niet zo erg als ik hem, want anders had hij nooit de kans voorbij laten gaan om me na vele weken weer eens te zien. Hij is me zat, dat moet bijna wel. “Nergens, sorry.” antwoordde hij, het was beter als hij de waarheid voor zich hield. Het was te pijnlijk en bovendien privé.
“Oké, dus jij neemt zo snel mogelijk contact op met meneer Solloway om zijn vragen met betrekking tot zijn zaak te beantwoorden?” vroeg Yannick hem. Ivan knikte. “Ja, natuurlijk.” zei hij onmiddellijk. Nadat hij dit gezegd had, keek hij ten einde raad naar de jongedame die tegenover hem aan tafel zat. Hij had daadwerkelijk geen idee wie meneer Solloway was en wat voor zaak hij had. De jongedame, genaamd Daniëlla, glimlachte geruststellend naar hem. Deze glimlach vertelde hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, het vertelde hem dat ze alles voor hem in de vergadernotulen genoteerd had, zodat niemand hoefde te weten dat hij niet had zitten op te letten. Dankbaar keek hij haar aan. Ze was zijn reddende engel. Ze was een secretaresse van goud.
“Ricardo, als Cooper zo terug is, leg jij hem dan zijn volgende klus uit? De dossierkast van vorig jaar moet gesorteerd worden.” vervolgde Yannick. Ricardo knikte. “Uiteraard. En van het jaar daarvoor?” “Die kan hij ook wel doen, als hij tijd over heeft.” Gelach vulde de kamer. Een dossierkast sorteren was ondergewaardeerd werk. “Over Cooper gesproken, waar is hij? Of beter gezegd, waar is onze koffie? Waar zijn onze donuts?” vroeg Eelco zich af. “De vergadering is al een halfuur bezig. Hij had hier al een halfuur klaar moeten staan met de koffie en de donuts.” voegde hij er op een klagende toon aan toe. “Het is waarschijnlijk druk in het koffietentje.” antwoordde Daniëlla. “Dat kan me niets schelen, echt helemaal niets. Hij had dat moeten incalculeren. Hoe lang werkt hij hier nu al niet? Een paar weken? Hij moet inmiddels toch wel weten dat er op deze tijd een rij staat bij de koffietent! Dat weet iedereen. Wat een nietsnut is het ook. Waarom is hij überhaupt nog niet ontslagen?” Geërgerd gooide Eelco zijn armen in de lucht.
Yannick negeerde de smakeloze uitval van zijn collega en ging ongestoord verder met zijn verhaal. “Mevrouw Saunders, hoe staat het met haar?” vroeg hij. Ivan schoof zijn stoel achteruit en kwam overeind. Deze handeling zorgde ervoor dat iedereen verbaasd naar hem opkeek. “Wat ga jij doen?” vroeg Yannick, nu wel duidelijk uit zijn doen gebracht. “Ik moet het dossier van meneer Van Daelen nog doornemen.” verklaarde Ivan. “Wát? Je hebt vanmiddag een afspraak met hem, niet waar? En je moet nu nog het dossier doornemen?” Ongeloof en irritatie was in de stem van zijn baas te horen. “Ik wilde het gisteravond doen, maar er kwam iets tussen.” zei hij. “Je had het allang doorgenomen moeten hebben.” Onverbiddelijk staarde Yannick hem aan. Ivan kromp onwillekeurig ineen. “Je hebt gelijk, ik zal mijn werk voortaan beter inplannen.”
Na deze belofte haastte Ivan zich de vergaderruimte uit. Eelco riep hem na. “Nu mis je je koffie en je donut! Ons manusje van alles komt het je echt niet persoonlijk brengen hoor!” De spot droop van de stem van de man af. Aangezien Ivan wist dat er een kern van waarheid in de spottende opmerking zat, maakte hij een tussenstop bij het koffieapparaat. Of, zoals het ding ook wel werd genoemd, het slootwaterapparaat. De koffie die eruit kwam, was niet te drinken. Vandaar dat ze Cooper geregeld op pad stuurde om koffie te halen. Maar goed, nu moest hij het maar doen met slootwater. Zolang er cafeïne in zat, was het oké. Hij had het geen seconde langer meer uitgehouden in die vergaderzaal. Zich terugtrekken in zijn kantoor was voor nu het beste. Hij voelde zich te slecht om nog langer deel te nemen aan een vergadering.
“Ivan?” Geen antwoord. “IVAN!? HALLO?” De stemverheffing van Yannick, zijn baas en overigens zijn schoonvader, deed Ivan opkijken. Vier paar ogen keken zijn kant op. “Sorry?” bracht hij aarzelend uit. “Waar zit jij met je hoofd?” De irritatie in de stem van Yannick was duidelijk hoorbaar. Waar hij met zijn hoofd zat? Bij het gesprek dat ik gisteravond met uw zoon gehad heb, Yannick, hij heeft besloten om toch niet naar huis toe te komen.. Hij wilt me niet meer, ben ik bang. Hij mist me niet zo erg als ik hem, want anders had hij nooit de kans voorbij laten gaan om me na vele weken weer eens te zien. Hij is me zat, dat moet bijna wel. “Nergens, sorry.” antwoordde hij, het was beter als hij de waarheid voor zich hield. Het was te pijnlijk en bovendien privé.
“Oké, dus jij neemt zo snel mogelijk contact op met meneer Solloway om zijn vragen met betrekking tot zijn zaak te beantwoorden?” vroeg Yannick hem. Ivan knikte. “Ja, natuurlijk.” zei hij onmiddellijk. Nadat hij dit gezegd had, keek hij ten einde raad naar de jongedame die tegenover hem aan tafel zat. Hij had daadwerkelijk geen idee wie meneer Solloway was en wat voor zaak hij had. De jongedame, genaamd Daniëlla, glimlachte geruststellend naar hem. Deze glimlach vertelde hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, het vertelde hem dat ze alles voor hem in de vergadernotulen genoteerd had, zodat niemand hoefde te weten dat hij niet had zitten op te letten. Dankbaar keek hij haar aan. Ze was zijn reddende engel. Ze was een secretaresse van goud.
“Ricardo, als Cooper zo terug is, leg jij hem dan zijn volgende klus uit? De dossierkast van vorig jaar moet gesorteerd worden.” vervolgde Yannick. Ricardo knikte. “Uiteraard. En van het jaar daarvoor?” “Die kan hij ook wel doen, als hij tijd over heeft.” Gelach vulde de kamer. Een dossierkast sorteren was ondergewaardeerd werk. “Over Cooper gesproken, waar is hij? Of beter gezegd, waar is onze koffie? Waar zijn onze donuts?” vroeg Eelco zich af. “De vergadering is al een halfuur bezig. Hij had hier al een halfuur klaar moeten staan met de koffie en de donuts.” voegde hij er op een klagende toon aan toe. “Het is waarschijnlijk druk in het koffietentje.” antwoordde Daniëlla. “Dat kan me niets schelen, echt helemaal niets. Hij had dat moeten incalculeren. Hoe lang werkt hij hier nu al niet? Een paar weken? Hij moet inmiddels toch wel weten dat er op deze tijd een rij staat bij de koffietent! Dat weet iedereen. Wat een nietsnut is het ook. Waarom is hij überhaupt nog niet ontslagen?” Geërgerd gooide Eelco zijn armen in de lucht.
Yannick negeerde de smakeloze uitval van zijn collega en ging ongestoord verder met zijn verhaal. “Mevrouw Saunders, hoe staat het met haar?” vroeg hij. Ivan schoof zijn stoel achteruit en kwam overeind. Deze handeling zorgde ervoor dat iedereen verbaasd naar hem opkeek. “Wat ga jij doen?” vroeg Yannick, nu wel duidelijk uit zijn doen gebracht. “Ik moet het dossier van meneer Van Daelen nog doornemen.” verklaarde Ivan. “Wát? Je hebt vanmiddag een afspraak met hem, niet waar? En je moet nu nog het dossier doornemen?” Ongeloof en irritatie was in de stem van zijn baas te horen. “Ik wilde het gisteravond doen, maar er kwam iets tussen.” zei hij. “Je had het allang doorgenomen moeten hebben.” Onverbiddelijk staarde Yannick hem aan. Ivan kromp onwillekeurig ineen. “Je hebt gelijk, ik zal mijn werk voortaan beter inplannen.”
Na deze belofte haastte Ivan zich de vergaderruimte uit. Eelco riep hem na. “Nu mis je je koffie en je donut! Ons manusje van alles komt het je echt niet persoonlijk brengen hoor!” De spot droop van de stem van de man af. Aangezien Ivan wist dat er een kern van waarheid in de spottende opmerking zat, maakte hij een tussenstop bij het koffieapparaat. Of, zoals het ding ook wel werd genoemd, het slootwaterapparaat. De koffie die eruit kwam, was niet te drinken. Vandaar dat ze Cooper geregeld op pad stuurde om koffie te halen. Maar goed, nu moest hij het maar doen met slootwater. Zolang er cafeïne in zat, was het oké. Hij had het geen seconde langer meer uitgehouden in die vergaderzaal. Zich terugtrekken in zijn kantoor was voor nu het beste. Hij voelde zich te slecht om nog langer deel te nemen aan een vergadering.
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
In de bakkerij kreeg Cooper een soort gelijke situatie te verwerken, maar deze keer met Caitlyn, de jongedame die achter de toonbank werkte. Ook zij leek niet blind te zijn voor het charmante uiterlijk van Cooper Malone. Cooper vond haar mogelijk nog irritanter dan Sandy. Caitlyn gaf hem dan meestal wel een extra lekkernijtje mee voor onderweg, omdat ze vond dat hij dat verdiende, ze was nog doortastender dan Sandy. Zo was ze op de een of andere manier achter zijn achternaam gekomen zonder dat Cooper deze haar gegeven had, en stuurde ze hem steeds opnieuw een vriendenverzoek via Facebook ondanks dat Cooper deze steeds opnieuw negeerde. De hint kon niet veel duidelijker worden, toch? Vrouwen waren echt kansloos. Of nouja, de vrouwen in zijn omgeving dan. Hij wilde ook weer niet té erg veralgemenen dat het hele vrouwelijke geslacht zwak van intelligentie was.
Met koffie en donuts in de handen vertrok Cooper naar het advocatenkantoor, dat gelukkig niet te ver weg lag. Onderweg moest hij een paar onoplettende mensen ontwijken, die te druk waren met praten in hun headsets en dergelijke. Bij het kantoor aangekomen was het nog een kwestie van de lift te nemen naar de vijftiende verdieping, waarna hij naar de vergaderzaal liep. Hij was te laat, hier was hij zich zeer bewust van, maar het kon hem niks schelen. De geïrriteerde blikken van de advocaten toen hij naar binnen liep zonder te kloppen konden hem geen zak schelen. Hij haatte ieder van hen met een passie. Tot zijn grote teleurstelling bleek de enige man die hij niet haatte, die hij zelfs liefhad, niet meer aanwezig te zijn in de zaal. Was Ivan niet van de partij vandaag Eén van de advocaten zei iets tegen hem, maar hij luisterde er niet naar. Het ging over dossierkasten of zoiets dergelijks, maar eerst moest hij opsodemieteren zodat hij de vergadering niet langer stoorde. Ze lieten hem nooit meedoen aan het echte advocatenwerk, lieten hem nooit deelnemen aan de vergaderingen. Deze hele studentenjob was een grap voor hen, een manier om hem te kleineren. Niemand van hen was echter echt in staat Cooper Malone klein te krijgen. Daar was een heel leger voor nodig.
'Is Ivan in zijn kantoor?' Vroeg Cooper zonder reactie te geven op de hem toegewezen taak, die Ricardo hem zo zou uitleggen. Yannick, zijn lieftallige grote stiefbroer, wierp hem een vieze blik toe. 'Ja, niet dat het je een flikker aan gaat. Verdwijn!' Cooper had totaal geen haast met de zaal te verlaten, pakte de voor Ivan bestemde beker koffie en ook nog twee donuts waarvan hij wist dat het Ivans favorieten waren voordat hij verdween. Hij negeerde hun protesten, ze konden hem toch niet ontslaan. Coopers vader bleef immers een aandeelhouder in dit kantoor, had een belangrijke stem in zaken als deze. Anders had Cooper nooit deze baan gekregen. Bewapend met zijn koffie en donuts liep Cooper naar Ivans kantoor, waar hij wel de moeite deed om te kloppen. Ivan gunde hij immers alle privacy. Zodra hij toestemming kreeg om binnen te gaan, opende hij de deur met zijn elleboog en stapte naar binnen om de deur vervolgens met een duwtje van zijn achterwerk weer dicht te doen. 'Hey Ivan, hier is je koffie en donuts,' zei Cooper, en hij toonde iets dat hij enkel voor Ivan bewaarde; een oprechte glimlach. Hij stapte naar het bureau en zette hier de koffie en donuts neer, waarna hij Ivan verwachtingsvol aankijkt. 'Hoe gaat het met je vandaag?'
Met koffie en donuts in de handen vertrok Cooper naar het advocatenkantoor, dat gelukkig niet te ver weg lag. Onderweg moest hij een paar onoplettende mensen ontwijken, die te druk waren met praten in hun headsets en dergelijke. Bij het kantoor aangekomen was het nog een kwestie van de lift te nemen naar de vijftiende verdieping, waarna hij naar de vergaderzaal liep. Hij was te laat, hier was hij zich zeer bewust van, maar het kon hem niks schelen. De geïrriteerde blikken van de advocaten toen hij naar binnen liep zonder te kloppen konden hem geen zak schelen. Hij haatte ieder van hen met een passie. Tot zijn grote teleurstelling bleek de enige man die hij niet haatte, die hij zelfs liefhad, niet meer aanwezig te zijn in de zaal. Was Ivan niet van de partij vandaag Eén van de advocaten zei iets tegen hem, maar hij luisterde er niet naar. Het ging over dossierkasten of zoiets dergelijks, maar eerst moest hij opsodemieteren zodat hij de vergadering niet langer stoorde. Ze lieten hem nooit meedoen aan het echte advocatenwerk, lieten hem nooit deelnemen aan de vergaderingen. Deze hele studentenjob was een grap voor hen, een manier om hem te kleineren. Niemand van hen was echter echt in staat Cooper Malone klein te krijgen. Daar was een heel leger voor nodig.
'Is Ivan in zijn kantoor?' Vroeg Cooper zonder reactie te geven op de hem toegewezen taak, die Ricardo hem zo zou uitleggen. Yannick, zijn lieftallige grote stiefbroer, wierp hem een vieze blik toe. 'Ja, niet dat het je een flikker aan gaat. Verdwijn!' Cooper had totaal geen haast met de zaal te verlaten, pakte de voor Ivan bestemde beker koffie en ook nog twee donuts waarvan hij wist dat het Ivans favorieten waren voordat hij verdween. Hij negeerde hun protesten, ze konden hem toch niet ontslaan. Coopers vader bleef immers een aandeelhouder in dit kantoor, had een belangrijke stem in zaken als deze. Anders had Cooper nooit deze baan gekregen. Bewapend met zijn koffie en donuts liep Cooper naar Ivans kantoor, waar hij wel de moeite deed om te kloppen. Ivan gunde hij immers alle privacy. Zodra hij toestemming kreeg om binnen te gaan, opende hij de deur met zijn elleboog en stapte naar binnen om de deur vervolgens met een duwtje van zijn achterwerk weer dicht te doen. 'Hey Ivan, hier is je koffie en donuts,' zei Cooper, en hij toonde iets dat hij enkel voor Ivan bewaarde; een oprechte glimlach. Hij stapte naar het bureau en zette hier de koffie en donuts neer, waarna hij Ivan verwachtingsvol aankijkt. 'Hoe gaat het met je vandaag?'