Casper Farrell en Levi Martin

[Joyce]

Met het vooruitzicht van een date in zijn achterhoofd, had Levi donderdagochtend moeite gehad zijn aandacht bij de les te houden. Dit was niet onopgemerkt gebleven. Op de vragen wat er aan de hand was, had hij echter niet willen reageren. Geen haar op zijn hoofd die overwoog Max te vertellen dat hij in de middag een date had. De man mocht hem dan wel onder zijn hoede genomen hebben, hem voor de volle 100% vertrouwen deed hij niet. Vertrouwen in anderen hebben, was sowieso iets dat hij moeilijk vond. Hij was te vaak teleurgesteld.
Rond een uur of één was hij met wat hulp van Rosalie het hoofdkwartier van Stigma uit geslopen. Het adres dat hij doorgekregen had, was een kleine driekwartier lopen. Uit pure nieuwsgierigheid had hij opgezocht wat er te beleven viel op de betreffende plek. Er bleek een dierentuin gevestigd te zijn en dat beviel hem wel. Dieren waren leuk. Zin in de date had hij dan ook zeker. Al hadden zijn zenuwen nog altijd de overhand.
Ondanks dat hij aan de vroege kant was, zag hij Casper al staan toen hij aan kwam bij de dierentuin. De jongeman stond een eind verderop met een jongedame te praten. Of was het eerder een vrouw? Er bestond een te grote afstand tussen hen om de leeftijd goed in te schatten. Onzeker bleef hij even staan om de situatie in zich op te nemen. Het leek erop dat het tweetal veel plezier met elkaar had. Er werd in ieder geval veel gelachen. Had hij reden om jaloers te zijn? Misschien. Had hij het recht om jaloers te zijn? Dat zeker niet. Toch was hij het.
Zijn telefoon trilde. Hij haalde het ding uit zijn broekzak en zag dat Max hem probeerde te bereiken. Dit kon maar één ding betekenen. Zijn afwezigheid was opgemerkt. Dat was wel heel erg snel. Voor de volgende keer moest hij onthouden dat hij Rosalie op dat gebied niet kon vertrouwen. Ze kon nou eenmaal niet zo goed liegen. Hij zette zijn telefoon uit. Voor nu moest hij maar gewoon hopen dat ze op zijn minst niet vertelde waar hij uithing.
Langzaam stapte hij op zijn date en diens gezelschap af. De vrouw zag hem als eerste. Ze fluisterde iets in het oor van Casper, waarna deze ook op keek en instemmend knikte. Levi glimlachte verlegen, de laatste meters overbruggend. “Goedemiddag..” Nerveus grinnikte hij.

[Brenda]

“Daar ben je, eindelijk,” merkte Casper plagend op. “Ik dacht al dat je gedroomd had en niet werkelijk bestond, dat ik hier op een geest zat te wachten.” Delilah lachte en gaf hem een por in zijn ribben. “Ja, dat zou typisch Casper zijn, waanbeelden. Je moet goed oppassen met hem. Veel plezier met jullie date.” Ze voegde er nog een knipoog aan toe, waarna ze zich weer volop op de bezoekers richtte die ballonnen van haar wilde kopen. Casper glimlachte naar zijn date. “Ik zou je een ballon aanbieden, maar het is zo zonde dat die dingen het slechts enkele dagen overleven. Daarom heb ik alvast een cadeautje voor je uitgekozen in de souvenirwinkel die iets langer zal overleven.”
Aangezien hij nog niet van plan was het cadeautje onmiddellijk te geven, begon hij rustig te lopen richting het begin van de eerste route. Het park was zoals ieder ander park opgedeeld in verschillende continenten zodat alles in dit thema kon zijn. Ze zouden niet meteen naar de tijgers lopen, dat zou later wel komen. Eerst zouden ze de pinguïns bezoeken.
“Heb je eigenlijk een favoriet dier, Levi? Eentje die absoluut niet kan ontbreken aan deze dag?” Casper kon zichzelf wel voor de kop slaan dat hij deze vraag niet eerder had gesteld. Als hij het eerder had geweten dan had hij een bezoekje bij Levi’s favoriete dier vast wel kunnen regelen… Maar ach, dat kon ook de volgende keer wel als Levi nog eens terug zou komen.
Het was prachtig weer vandaag, waardoor er aardig wat bezoekers aanwezig waren, maar gelukkig was het nog niet de drukste periode van het jaar. Het was aan aangename, gezellige drukte. Casper lachte zachtjes toen hij zag dat er kindertjes voor het raam bij de pinguïns aan het spelen waren met de dieren in kwestie. Hij zag hen alle richtingen uitrennen, racend tegen de vliegensvlugge vogels die als tornado’s door het water schoten. Het was echt absurd hoe snel ze konden zwemmen, maar wel noodzakelijk als ze visjes wilden vangen.

[Joyce]

Met lichte onbehagen had Levi toegekeken hoe het tweetal tegenover hem elkaar plaagde. Eigenlijk wist hij niet zo goed wat hij ervan moest vinden. Onzeker knikte hij. “Ik pas goed op, dankjewel.” De knipoog die daarop volgde, kon hij niet helemaal plaatsen. Voor een kort ogenblik staarde hij naar de onbegrijpelijke vrouw. Zijn aandacht werd vervolgens getrokken door Casper, die iets over cadeaus zei. Het werd met de minuut gekker. “Cadeaus?”
Zijn vraag bleef in de lucht hangen. De andere jongeman was inmiddels meters van hem verwijderd. Er zat dus niets anders op dan de achtervolging in te zetten om zich terug bij zijn metgezel te voegen. De gehele situatie voelde onnatuurlijk aan. Hij had daadwerkelijk geen flauw benul welke houding hij aan hoorde te nemen. Waarom waren dates zo moeilijk? Op deze manier was er toch niets aan? De zenuwen in zijn buik maakten hem misselijk.
“Mijn favoriete dier? Nou.. Vroeger ging ik altijd vogels spotten. Voor mijn verjaardag kreeg ik een keer zo een goedkoop verrekijkertje..” Het was een van de enige verjaardagcadeaus die hij ooit van zijn moeder gekregen had. Waarschijnlijk had ze gedacht dat hij zich geen raad zou weten met het ding, wat haar de nodige leedvermaak zou opleveren. Helaas had ze dit verkeerd ingeschat. Hij had er veel plezier mee beleefd, waardoor het het laatste cadeau werd dat hij ooit van zijn moeder kreeg. “Vogels zijn dus wel tof, vogels die kunnen vliegen weliswaar. Niet deze.. schepsels.” Pinguïns waren niet helemaal zijn ding. Desondanks dat keek hij glimlachend door het glas.
Terwijl hij naar de gekke schepsels keek, bedacht hij zich dat ze eigenlijk best wel aandoenlijk waren. Het moment werd echter ruw verstoord door een ander schepsel. Een kind. Het jochie knalde plots vol tegen hem op, met zo een vaart dat zelfs hij als volwassen jongeman wankelde voordat hij zijn evenwicht hervond. Geïrriteerd keek hij op het jongetje dat door de klap languit op de grond terecht was gekomen neer. Ze maakten oogcontact en dit deed hem schrikken. Oogcontact tijdens woede was levensgevaarlijk. Vlug wendde hij zijn blik af.
De ouders van het verwende rotkind kwamen hun kant op. Levi voelde aan alles dat hij op het punt stond zijn zelfbeheersing te verliezen. Vandaar dat hij Casper zijn hand stevig vastgreep en het op een lopen zette. Achter zich hoorde hij de man hen naroepen, maar dit gefoeter besloot hij te negeren.

[Brenda]

Casper moest toch wel lachen om de enigszins hatelijke reactie op de pinguïns. “Het zijn noordpool kippen,” zei hij droogjes, waarna hij toch moest grinniken. Deze benaming had een van zijn neefjes gegeven toen deze een keer op bezoek kwamen en het was hem altijd bijgebleven. De fascinatie voor vogels kon Casper wel begrijpen, ze waren vaak ontzettend sierlijk wanneer ze vlogen. Of net levensgevaarlijk, als een roofvogel naar beneden schoot om een prooi te vangen.
De hele gebeurtenis met het kind dat tegen Levi botste, ging zo snel dat Casper niet begreep waarom Levi het op een lopen zette. Hij kon nog net het geroep van de vader van het kind horen, maar hij maakte nou niet precies hierop uit of het geroep voor Levi bestemd was of voor het kind. Na enkele meters besloot hij zijn hakken in het zand te zetten en te stoppen met deze absurde vluchtpoging. “Wat zijn we aan het doen…?” Vroeg hij verward aan zijn date. Er was in zijn mening niets gebeurd waarvoor ze dienden te rennen.
Levi leek echter zo van streek te zijn, dat Casper besloot niet op een antwoord te wachten. Hij sloeg zijn armen om de jongeman heen en trok hem dicht tegen zich aan. Geruststellend streelde hij over zijn rug en drukte een kus in zijn hals. Gelukkig stonden ze meer aan de zijkant van het pad, zodat iedereen hen ongestoord kon passeren. Na enkele minuten in stilte te knuffelen, maakte Casper zich terug los. “Ik ga jou beter in de gaten beginnen houden,” knipoogde hij. “Je trekt anderen aan, net als een magneet.” Het was een flauw grapje om de sfeer te verlichten. Hij pakte Levi’s hand opnieuw vast en drukte er een kus op. “Zullen we verder lopen?”