Casper Farrell en Levi Martin

[Brenda]

De date met Levi was goed verlopen, heel goed zelfs. Casper dacht er met een glimlach aan terug hoe ze samen het touwenparcour hadden overwonnen, hoe ze hoog in de bomen een prachtig uitzicht hadden gekregen en daar gepraat hadden… Hoe ze een moddergevecht hadden gehouden… Hoe ze gezoend hadden… Zelfs het ongeluk met het meisje dacht hij aan, al was dat wat minder leuk, maar de wandeling die ze nadien hadden gemaakt was wel een leuk moment geweest. Kortom; het goede woog op tegen het slechte en Casper wist zeker dat hij Levi opnieuw wilde zien.
Helaas stuurde de ander hem geen bericht, niet eentje, en Casper wist niet goed of hij dit als een stille afwijzing moest ervaren of niet. Misschien had Levi het wel gewoon druk gehad met zijn studie de afgelopen twee weken en had hij daarom niks van de jongen vernomen… Maar iedereen had wel eens een vrije dag waarop ze konden afspreken, toch? Of gewoon een simpele ‘hey, hoe is het’ typen koste ook niet veel tijd… Maar misschien was Levi wel dat soort jongen dat totaal niet graag berichten stuurde. Niet iedereen hield van het heen en weer sturen van berichten. Casper zelf was er ook geen fanaat in, hij besteedde vrij weinig tijd per dag aan zijn telefoon.
Het was avond, en Casper lag op de bank te niksen. Zijn gedachten gleden weer af naar Levi, en hij besloot het heft in eigen handen te nemen en de jongen te bellen. Hij was al de hele dag niks aan het doen, hij had een vrije dag en had enkel snel wat opgeruimd en schoongemaakt, en had eigenlijk wel behoefte aan een vriendelijke stem. Misschien konden ze zelfs wel Facetimen… Casper besloot dat maar te proberen, de jongen kon nog altijd weigeren, maar hij wilde Levi eigenlijk wel heel graag even zien. Terwijl de telefoon over ging, ging hij wat rechter zitten en haalde een hand door zijn wilde haren om deze een beetje te fatsoeneren.

[Joyce]

Het ene moment had hij zijn telefoon nog in de hand gehad en het andere moment lag het ding een meter verderop op de grond. Hij was zo in gedachten verzonken geweest, starend naar de prachtige ogen op het beeldscherm, dat hij zich een ongeluk schrok door de plotse vibratie van zijn toestel. In een reflex had hij het trillende ding van zich afgegooid. Vervolgens staarde hij als een hert die in de koplampen van een naderende auto keek naar de mishandelde telefoon die nu trillend op de grond lag. De tijd verstreek en uiteindelijk keerde de rust in de kamer terug.
Wellicht was het idioot, maar pas een kwartier later had hij genoeg moed verzameld om de schade aan zijn trouwe vriend te gaan bepalen. Tot zijn grote opluchting bleek zijn toestel nog in tact te zijn, het scherm was nog heel. Zijn opluchting was echter van korte duur. Toen hij zichzelf dwong om te kijken wie contact met hem had proberen te zoeken, zakte de moed in zijn schoenen. Eigenlijk had hij het antwoord al geweten. De naam die daarstraks op zijn scherm verschenen was, was tenslotte de voornaamste reden geweest voor zijn schrik. Toch kon hij het nog steeds niet geloven, ook al stond de naam duidelijk op zijn scherm weergegeven. Hij kon er echter echt niet om heen. Casper had hem proberen te facetimen. Waarom? Wat was er aan de hand?
Een normaal mens zou binnen een seconde besluiten om de ander terug te bellen. Hieruit bleek het maar weer dat hij niet normaal was. Het idee alleen al maakte hem misselijk. Uiteindelijk, na nog eens tien minuten naar zijn scherm gestaard te hebben, nam hij het besluit om Casper een bericht terug te sturen. Hij kon de oproep moeilijk volledig negeren.. Er verstreek nog eens een kwartier, waarin hij meermaals een bericht typte om deze nadien weer te wissen. Hij had oprecht geen idee wat je op zo een moment tegen iemand hoorde te zeggen. Na nog een kwartier, er was inmiddels in totaal al bijna meer dan een uur voorbij, drukte hij eindelijk op het knopje verzenden. Zijn bericht was simpel, uitermate simpel.. De moeite die hij erin had gestopt, was er niet in terug te zien. Het bericht bestond slechts uit één enkel woord. Het luidde: “Heey?” Na het versturen kwam direct de spijt. Wie zette er nou een vraagteken achter een begroeting?

[Brenda]

Casper wachtte rustig af tot Levi zou opnemen, maar helaas kwam dit moment niet. Jammer, heel jammer, maar wel begrijpelijk natuurlijk. Hij had beter eerst een berichtje gestuurd of de jongeman tijd had om even te bellen. Misschien zat hij wel bij zijn vrienden of familie of had hij iets anders belangrijks te doen waardoor hij zijn telefoon niet kon opnemen…
Om de teleurstelling niet te erg door te laten wegen om zijn humeur, besloot hij de tv aan te zetten en Netflix op te starten. Hij was momenteel een serie aan het volgen, The 100, en aangezien hij nog maar in het prille begin zat had hij nog wel wat afleveringen en seizoenen af te werken. Iets wat hij niet erg vond, hij begon altijd series wanneer deze al enkele seizoenen hadden zodat hij niet hoefde te wachten op de volgende. Wachten was niet echt zijn sterkste kant.
Plots lichtte het scherm van zijn telefoon op, hij had een berichtje ontvangen van Levi. Een heey met een vraagteken… Vreemd. Wist Levi soms niet wie er gebeld had? Casper had zijn nummer toch opgeslagen? Of was de jongen soms van telefoon gewisseld de afgelopen twee weken? Hij wist het niet, maar besloot er niet te veel achter te zoeken. Daarom typte hij snel een berichtje terug. “Hey Levi, Casper hier. Of ken je me beter als het moddermonster?” Hij grinnikte zachtjes door deze herinnering. Het was leuk geweest in de modder te rollen met Levi…
“Ik had je gebeld omdat ik je graag nog eens wil zien, zo snel mogelijk… Als jij dat ook wilt tenminste. Kunnen we nog een keertje afspreken?” Casper besloot maar niet opnieuw te proberen hem te bellen, sommige mensen belden nou eenmaal niet graag. Zodra hij klaar was met zijn laatste berichtje – hij verstuurde een bericht altijd in meerdere stukjes, geen idee waarom eigenlijk – legde hij zijn telefoon op zijn borstkas en drukte op play. Hij had de serie immers even op pauze gezet, want zich concentreren op twee dingen tegelijk was lastig en hij wilde geen belangrijke informatie missen. Het was immers zo een tv-serie waarin veel gebeurde en het daarom soms wel lastig was om alles bij te houden wat er gebeurde en waarom het gebeurde.

[Joyce]

Het moddermonster. De verwijzing naar hun date gaf hem een warm gevoel. Ongewild verscheen er een lichte glimlach rond zijn lippen en dwaalden zijn gedachten af naar de grootse avonturen die ze met elkaar hadden beleefd in het avonturenpark. De heerlijke kus, zijn eerste kus, daar bleven zijn gedachten uiteindelijk bij hangen. Hij voelde de lippen van het moddermonster weer bijna tegen de zijne aan. De lichaamswarmte van Casper, de plakkerige modder, de kou van de nattige viezigheid op hun lichamen.. Hij kreeg er opnieuw kippenvel van.
Toen hij terug naar zijn telefoon keek, zag hij dat de ander niet de moeite had genomen om op een reactie te wachten en gewoon ongestoord verder was gegaan met zijn verhaal. Met een frons op zijn gezicht las Levi de woorden. Het moddermonster wilde hem nog eens zien, zo snel mogelijk. Hij wilde met hem afspreken, zo snel mogelijk. Waarom zo snel mogelijk? Waarom zat er zulke haast achter? Was dat een goed teken of een slecht teken? Hij wist het niet en het maakte hem doodsbenauwd. In plaats van te antwoorden, drukte hij het gesprek weg en ging hij naar zijn contactenlijst om de naam van de persoon te zoeken die hem zou kunnen geruststellen. Rosalie.
Gelukkig nam de jongedame haar telefoon direct op. Nadat hij zijn verhaal gedaan had, lachte zij en vertelde ze hem dat het zeker een goed teken was als iemand je zo snel mogelijk weer wilde zien. Hij had hierop nog eens benadrukt dat het had geklonken alsof Casper iets belangrijks met hem moest bespreken en dat hij daarom niet het idee had dat het om iets positiefs ging. Rosalie weigerde dit te geloven. Zij was er zeker van dat de jongeman niets ernstigs met hem wilde bespreken en simpelweg opnieuw met hem op date wilde. Hoewel Levi het allemaal zo zeker niet wist, besloot hij het oordeel van zijn beste vriendin te vertrouwen.
Nadat hij het gesprek met Rosalie had beëindigd, opende hij het gesprek met Casper en typte hij een bericht. ‘Hoi moddermonster, dat lijkt me leuk. Wanneer kan je?’ Het was kort maar krachtig, precies goed. Niet dat hij met de eer mocht strijken. Hij had letterlijk geschreven wat Rosalie hem geciteerd had. Behalve dat moddermonster-gedeelte, die toevoeging had hij helemaal zelf bedacht. Hopelijk ging Casper het niet vervelend vinden om aangesproken te worden met moddermonster.. Een onzekerheid over deze toevoeging bekroop hem.

[Brenda]

Het antwoord van Levi liet lang op zich wachten. Veel te lang. Casper begon zich zorgen te maken dat de ander toch niet zo geïnteresseerd in hem was als hij dacht… Het was al een tijdje geleden dat hij een blauwtje had gelopen. Niet echt prettig, al was het wel beter dat het dan nu gebeurde en niet na een paar dates. Hoe beter hij de ander kende, hoe pijnlijker het werd immers.
Na een kleine tien minuten kwam er toch een verlossend antwoord. Levi wilde hem zien, een last viel van zijn schouders. Donderdag, rond 14u? Zou je dan naar dit adres kunnen komen? Casper voegde het adres van de dierentuin toe, zonder de naam te vermelden. Hij hoopte de jongen zo een beetje te kunnen verrassen… Maar Levi kon natuurlijk op een pretbederver zijn en het adres opzoeken en dan wist hij alsnog waar hij heen diende te gaan… Casper zou het vanzelf wel merken wat de jongen besloot te doen.

Enkele dagen later was het zo ver. De dag van de date. Het was nu al meer dan twee weken geleden dat de jongen gezien had, waardoor Casper toch wel spanning voelde. Zou de klik van eerder nog steeds aanwezig zijn? Hij had Levi niet veel meer gehoord via sms, de jongen was blijkbaar niet zo spraakzaam via telefoon. Niets verkeerds mee natuurlijk. Casper had gelukkig wel nog een bevestiging mogen ontvangen dat Levi effectief zou komen vandaag. Het was twintig voor twee, tijd om naar de ingang te lopen dus. Casper droeg een vest met het embleem van de dierentuin erop geborduurd, hij had tot half twee moeten werken en nu nam zijn collega het over. Al zou hij straks nog wel een stiekem bezoekje brengen, wanneer hij Levi van het pad lokte…
Aan de ingang maakte hij nog een praatje met één van zijn collega’s, Delilah, die werkte bij de souvenirshop en met dit mooie weer buiten ballonnen stond te verkopen. Hij had haar op de hoogte gebracht van zijn dateplannen en iedere keer dat er een aantrekkelijke jongeman voorbijliep die aan de korte beschrijving van Casper voldeed, vroeg ze of het Levi was. Iets wat hem iedere keer aan het lachen bracht, maar tegelijkertijd wachtte hij vol spanning het moment af dat ze gelijk zou hebben.