Casper Farrell en Levi Martin

[Brenda]

Casper haalde zijn schouders op toen Levi zei dat enkel kikkers in prinsen veranderen wanneer ze gekust worden. “Kikkers worden als monsters beschouwd, een soort van, toch? En het beest van Belle werd ook een knappe prins toen ze aangaf van hem te houden.” Het was niet echt een discussie waardig, dit onderwerp, maar ergens was het ook wel geinig dat zelfs op onschuldige grapjes ingegaan kon worden. Ze zouden vast niet snel uitgepraat geraken op deze manier.
“Nou, gelukkig maar, want ik vind er ook niet zoveel aan. Het kost altijd bakken vol geld, en waarvoor? Het eten is lekker en vers, oké, maar er zijn ook zat minder dure restaurants die veel lekkerder eten serveren. Plaatsen waar ze je niet vreemd bekijken als je in een jeansbroek langskomt.” Het was wel fijn om te horen dat Levi niet zo van de nette, dure restaurants hield want dan betekende dat dit niet van Casper verwacht werd. Dat ze meer op één golflengte zaten op dat vlak.
Aangezien Casper niet meer kon doen dan een zuiver t-shirt aantrekken, was hij veel eerder klaar dan Levi die ze slim was geweest een hele outfit mee te nemen. De ongemakkelijkheid straalde van zijn date af, waardoor Casper een wijs besluit nam. “Ik ben al klaar, helaas geen broek bij, dus ik wacht wel buiten op je, oké? Neem je tijd maar, we hebben geen haast,” zei hij tegen Levi om hem gerust te stellen, waarna hij de kleedkamer verliet zodat Levi de nodige privacy had. Er was immers niemand anders in de kleedkamer geweest, Levi had het rijk voor zichzelf.
Buiten leunde Casper tegen de muur aan tegenover de deur van de kleedkamer, zodat Levi hem makkelijk zou vinden als hij eenmaal naar buiten kwam. Hij pakte zijn telefoon uit zijn tas en begon wat berichtjes te beantwoorden en door Facebook te scrollen. Vaak bevond hij zich niet op social media, hij was niet het type dat elke dag tientallen foto’s en berichten postte, maar hij vond het wel een leuk tijdverdrijf als hij moest wachten. Het was beter dan een beetje zinloos naar de muur staren of de hele tijd spelletjes te spelen. Zo kwam hij ook weer wat te weten over wat al zijn kennissen en vrienden meemaakten in hun leven.

[Joyce]

Het kon een aangename verrassing genoemd worden, het besluit van Casper om buiten te wachten. Een last viel van Levi zijn schouders af. Toen de deur achter zijn date was dichtgevallen, begon hij zich in een sneltreinvaart om te kleden. Hij wilde zijn date tenslotte niet te lang laten wachten. Bovendien konden er elk moment andere bezoekers de kleedkamer binnenkomen. Het liefst stond hij dan niet in zijn nakie in de kleedkamer. Het kostte hem dan ook niet meer dan twee minuten om zich om te kleden. Echt fris voelde hij zich echter niet in zijn schone kleding. Hij verlangde met heel zijn hart naar een verfrissende douche. Helaas ging hij daar nog even geduld voor moeten hebben. Eerst stond er nog een drankje op de planning.
Met zijn rugtas om zijn schouder geslagen verliet Levi de kleedkamer om zich opnieuw bij Casper te voegen. "Ik ben klaar." meldde hij, waarna hij een tikkeltje verloren voor de jongeman bleef staan. Zijn ogen gleden af naar de telefoon in de handen van zijn date. Een lichte frons verscheen op zijn gezicht. “Ben je je beste vriend aan het inlichten over deze vreselijke date?” vroeg hij. Eigenlijk was het geen serieuze vraag. Ergens wist hij namelijk wel dat de ander niet het type was om uit te huilen bij zijn vrienden. De jongeman was geen chick. Toch voegde Levi nog een vraag aan zijn vraag toe. “Heb je hem verteld wat voor een slechte matchmaker hij is? Heb je hem gezegd dat hij de volgende keer een leuker iemand voor je moet uitzoeken?” Om aan te tonen dat hij niet heel serieus was, stak hij plagend zijn tong uit naar het moddermonster.
Na deze actie begon hij te lopen, ervanuit gaande dat het monster hem nu wel zou volgen. Voor de zekerheid wierp hij kort een blik over zijn schouder heen. Casper volgde hem inderdaad. Gelukkig. “Ik heb Roos daarnet in de kleedkamer wel even gesproken over de telefoon.” riep hij over zijn schouder naar zijn metgezel toe. “Ik heb haar gezegd dat ik de volgende keer een echt moddermonster wil als date en niet een namaakmonster dat na een douche opeens een knappe motorgozer blijkt te zijn..” De woorden waren gemakkelijk over zijn lippen gerold, maar toen hij ze eenmaal gezegd had.. “Ooh..” bracht hij uit, om zijn blik vervolgens gegeneerd voor zich te richten. Had hij Casper nou knap genoemd?

[Brenda]

Het duurde niet lang voordat Levi zich weer bij hem voegde, en toen de jongen dit deed, maakte hij direct een opmerking over de telefoon die hij in handen hield. Casper grinnikte. Levi was duidelijk losgekomen het afgelopen uur, met zijn flauwe grapjes. “Jazeker, hij krijgt een slechte review op Matchmaker.com.” Nee, Casper had niets te klagen over deze date. Levi was dan wel wat schuwer dan hij gewoon was, het was niet per se slecht om met een iets meer ingetogen persoon op stap te gaan. Zeker niet als deze na een tijdje uit zijn schulp kroop en best grappig bleek te zijn.
Casper volgde Levi braafjes, waarna hij aanhoorde wat Levi zogezegd tegen zijn beste vriendin had gezegd. Of misschien had hij dat wel echt gedaan, wie weet, Casper zou het niet erg vinden als hij het gespreksonderwerp was wanneer Levi de volgende keer zijn beste vriendin zag of een bericht stuurde. Het was zelfs vrij normaal te noemen. Een nieuwe grinnik verliet zijn mond toen Levi hem een knappe motorgozer noemde en zich vervolgens hiervoor geneerde. Wat een schatje was het toch. “Hmmm, dus je bent into monsters? Dat onthoud ik voor de volgende keer,” zei hij grijnzend. Wat hem betrof zat een tweede date er echt wel in, al was het natuurlijk aan Levi te bepalen of dit er ook effectief zou komen. Casper drong zichzelf niet op.
Voordat ze de cafetaria bereikten, duwde Casper Levi tegen de muur. Een verrassingsaanval, net zoals Levi hem eerder had aangevallen met modder. Deze keer kwam er geen viezigheid aan te pas. Casper keek grijnzend naar Levi, recht in zijn mooie ogen. “Maar ik ben inderdaad een knappe motorgozer, en jij bent een schattig, onhandig, stiekem toch een tikkeltje gevaarlijk welpje die nog het een en ander te leren heeft. Ik offer mezelf graag op om je alles te leren,” zei hij met een gevaarlijke, ondeugende grijns. Zijn ogen dwaalden al af naar Levi’s prachtige lippen, maar hij hield zich in. Nu nog niet. Mogelijk straks, wanneer het tijd was om afscheid te nemen. Casper liet Levi weer los en haalde een hand door zijn haren. “Kom je nog? Ik heb dorst,” zei hij onschuldig waarna hij naar binnen liep. Hij was er zeker van dat Levi hem wel zou volgen.

[Joyce]

Het gevoel van schaamte had Levi onoplettend gemaakt, waardoor hij de actie van Casper niet aan had zien komen. Het ging allemaal ook zo snel. Het was een kwestie van secondes. Plotseling stond hij met zijn rug tegen de muur aangedrukt, op nog geen enkele meters afstand van de ingang van de cafetaria. Ze waren zo dichtbij geweest en tegelijkertijd toch zo ver weg. Met een verwilderde blik staarde Levi zijn date aan. Schattig, onhandig.. Een gevaarlijk welpje dat nog veel te leren had. Het waren niet per se omschrijvingen die hij bij zichzelf vond passen. Behalve het onhandige gedeelte dan. Het duizelde hem. Nog voordat hij zich wist te herpakken, draaide Casper zich om en begon de jongeman met grote zelfzekere passen richting de cafetaria te lopen. Hem als verdoofd achterlatend. Wat was er nou zonet gebeurd?
Casper verdween door de deuren van de cafetaria, wat Levi uit zijn roes deed ontwaken. Hij wilde niet alleen achterblijven! De date was nog niet afgelopen. Toch? “Casper, wacht!” bracht hij gehaast uit, waarna hij in beweging kwam. Vluchtig begaf hij zich naar de ingang, om vervolgens de deuren open te duwen en naar binnen te spurten. In zijn haast zag hij een jongedame over het hoofd die net met twee drankjes in haar handen naar buiten wilde komen. Hij botste vol tegen haar op, wat ertoe leidde dat de drankjes samen met hun eigenaresse met een klap op de grond terechtkwamen. Totaal uit zijn doen staarde Levi naar zijn recentste slachtoffer. Zo bleek als maar zijn kon. Het bleek maar weer, haastige spoed was zelden goed.
“Oh god, shit.. Het spijt me zo..” piepte hij na een kort moment roerloos in de deuropening gestaan te hebben. “Sorry, sorry..” herhaalde hij, terwijl hij zijn hand uitstak om de jongedame te helpen met overeind komen. Haar kleding was doorweekt door haar drankjes. Gelukkig waren het geen warme drankjes geweest. Een geluk bij een ongeluk. De jongedame was echter behoorlijk van slag door de harde klap. Ze was niet heel lekker terechtgekomen. Het huilen leek haar nader te staan dan het lachen.
Levi wist dat hij iets moest doen, hij was tenslotte de dader, maar hij had geen idee wat je in zo een situatie hoorde te doen. Het enige dat hij wist, was dat alle aanwezigen in de cafetaria zijn kant op keken, verwachtingsvol. De druk was zo groot dat hij volledig dichtklapte.

[Brenda]

De onhandigheid van Levi was groter dan Casper verwacht had. Blijkbaar had hij de jongen zodanig van slag gemaakt dat hij totaal onoplettend de cafetaria was binnengelopen, met alle gevolgen van dien. Er heerste grotere paniek dan er zou moeten zijn bij zo een klein ongelukje, maar zijn date leek volledig dicht te klappen. Casper liep direct terug naar hem toe en legde geruststellend een arm rond zijn onderrug om hem tegen zich aan te drukken. “Rustig maar, het was een ongeluk, het is niet erg,” stelde hij Levi kort gerust waarna hij zijn aandacht op de jongedame richtte. Helaas moest hij Levi weer loslaten om verdere stappen te ondernemen.
“Het spijt me, gaat het een beetje?” Vroeg hij terwijl hij zijn charmantste glimlach bovenhaalde terwijl hij zijn hand naar de jongedame uitstak om haar overeind te helpen. Ze keek hem met grote ogen aan, maar nam zijn hand gelukkig wel aan. Casper hielp haar naar een stoel en zag dat er iemand van het personeel naar hen toe kwam gelopen. Deze ging direct controleren of ze geen verwondingen had opgelopen, iets wat gelukkig niet het geval bleek te zijn. Het was gewoon een kwestie van even te bekomen van de schrik.
Casper richtte zich tot de vriendin van het meisje, en haalde een geldbriefje uit zijn portemonnee dat hij haar toestak. “Hier, haal maar nieuwe drankjes, hou het wisselgeld maar,” zei hij. Het was immers wel zo netjes om de drankjes te vervangen voor nieuwe. Aangezien het meisje al meer dan genoeg aandacht kreeg nu, liep hij terug naar Levi en pakte zijn hand vast om hem naar buiten te begeleiden. Het leek hem immers niet dat de jongen nog langer wat wilde gaan drinken in de cafetaria, met wat er net gebeurd was…
Eenmaal buiten dirigeerde hij Levi op een bankje te gaan zitten, waarna hij naast hem ging zitten. Hij gaf met zijn schouder een duwtje tegen die van Levi. “He, het is niet zo erg. Ongelukjes zoals dat gebeuren zo vaak… Haal diep adem. In,” zei hij waarna hij zelf ook ademhaalde. Het hielp soms om een ander te zien ademhalen immers. “En weer uit,” zei hij waarna hij al zijn ingehouden adem weer uitblies. “Blijven ademen, en zodra je je weer beter voelt, gaan we hier weg. Samen. Jij en ik. Waar je maar heen wilt.”