Jamie Thompson en Seth Hamilton

[Joyce]

Gedurende de zoen was de spanning merkbaar. Er stond iets groots op het punt te gebeuren en dat zorgde voor zenuwen bij hen allebei. Desondanks dat voelde het juist aan. Jamie wilde niets liever dan één worden met zijn grote liefde. De vochtigheid tussen zijn benen toonde aan dat zijn lichaam er ook klaar voor was. Enkel hun onderbroeken zaten nog in de weg. Als deze irritante stof eenmaal verdwenen was, zou Seth zo bij hem naar binnen kunnen glippen. Hunkerend naar het moment van samensmelting haakte hij zijn vingers in de onderbroek van de ander. Verder dan dat kwam hij niet, want hij werd tegengehouden.
De afwijzing kwam hard aan. Blijkbaar was hij de enige die naast spanning ook genot had ervaren. Hij knipperde met zijn ogen om de opkomende tranen tegen te gaan, terwijl hij de informatie probeerde te verwerken. Ergens wilde hij niet geloven dat dit werkelijkheid was. Dit kon toch niet meer dan een boze droom zijn? Een nachtmerrie? Ze hadden al meermaals met elkaar gevreeën en nooit waren er problemen opgetreden. Met hun wederzijdse aantrekking was niets mis. Dat had hij tenminste altijd gedacht. Had hij dat dan zo mis gehad? Was zijn vriend zonet tot de ontdekking gekomen dat er niet voldoende chemie tussen hen bestond voor seks?
Seth had zich aan hem vastgeklampt en murmelde onverstaanbare smeekbedes. Het verdriet van de jongeman was immens. Normaalgesproken zou Jamie zijn geliefde troosten door hem stevig vast te houden, maar nu kon hij zichzelf er niet eens toe zetten om zijn armen om hem heen te leggen. Met een zachte doch dwingende handbeweging duwde hij Seth van zich af, waarna hij rechtop ging zitten en zijn shirt van de grond af raapte. Zo snel mogelijk trok hij het ding over zijn hoofd heen. Zo goed als naakt zijn, was iets waar hij zich nu veel te kwetsbaar voor voelde.
“Is het omdat ik niet op en top man ben? Is dat toch een grotere afknapper dan je dacht? Is het mijn vagina?” Hij had zich naar het randje van het bed verplaatst. Zijn knieën had hij opgetrokken en zijn armen had hij hier omheen geslagen. Het voelde alsof zijn wereld aan het instorten was. Niet zo lang geleden was hij er oprecht van overtuigd geweest dat hij de man gevonden had waarmee hij voor de rest van zijn leven samen zou zijn. Nu was hij daar niet zo zeker meer van. “Was dit je laatste ultieme poging om jezelf ervan te overtuigen dat je heus met me samen kan zijn? Dat is het, hè? Mijn lichaam is een afknapper voor je, maar je wilde geen eikel zijn door me daardoor de laan uit te sturen. En nu zitten we hier en kan je het niet.. Je krijgt het niet voor elkaar seks met me te hebben.. Ik kan het je geeneens kwalijk nemen ook.”

[Brenda]

Met de beste intenties van de wereld had Seth de vrijpartij tot een halt geroepen. Hij wist gewoon van zichzelf dat hij niet meer kon presteren, dat zijn onzekerheid hem over de grens gedreven had dat het niet anders dan een grote mislukking kon worden. Jamie was zoveel meer waard dan dat. Hij verdiende enkel het beste… Helaas werd zijn staking op een heel verkeerde, heel pijnlijke manier geïnterpreteerd. Seth zag hoe zijn vriend zich van hem afsloot, hoe hij het mooie wat zij samen hadden dreigde kapot te maken omdat hij op het verkeerde moment koudwatervrees had gekregen…
“Jamie, dat is het helemaal niet. Je moet me geloven…” Het was een pijnlijke zaak hoe weinig vertrouwen Jamie in hem bleek te hebben. De jongeman beschuldigde hem er quasi van nooit echt van hem gehouden te hebben, alsof hun hele relatie een leugen was… Seth voelde zijn schuldgevoel enkel groeien. “Je bent prachtig, in mijn ogen ben jij perfect zoals je bent. Er is niets wat ik aan jou zou willen veranderen.” Voorzichtig probeerde hij Jamies hand weer vast te pakken.
“Ik ben gewoon… Zo bang… Dat ik jou ga teleurstellen… Jou pijn ga doen… Jamie ik hou van je, ik hou zo ontzettend veel van jou. Je moet me geloven. Dat moet gewoon.”
Seth begon steeds meer en meer van streek te geraken, iets wat hij wel begon te voelen aan zijn lichaam. Hij was altijd zo rustig en beheerst, dat de stress die hij nu ervaarde zijn hart behoorlijk tekeer liet gaan. Niet dat dit zijn grootste zorg was. Jamie was het belangrijkst.
“Weet je waarom… Dumpen… Ik kon… Niet presteren… Ik ben… Slecht… Bed…” Het verstikkende gevoel van eerder begon steeds meer op te spelen tot Seth er geen woord meer uit kreeg. Hij sprong uit bed, rende quasi naakt door de openstaande balkondeuren zodat hij de koude nachtlucht hij trotseren. Hij snakte naar zuurstof, viel neer op zijn knieën in het zand en probeerde te kalmeren. Het was echter makkelijk gezegd dan gedaan, kalmeren. Hij had gefaald en dat was geen prettig gevoel, het woog ontzettend zwaar op hem en het leek er niet op dat hij dit zomaar kon relativeren…

[Joyce]

De avond had zo mooi kunnen zijn, maar alles leek in het water gevallen te zijn. Het precieze moment waarop het misgegaan was, was voor Jamie niet helemaal helder. Feit bleef echter dat ze zich allebei doodongelukkig voelden. Dit was niet hoe hij de vooravond van zijn verjaardag voor zich gezien had. Was hij maar thuis gebleven.
Seth was begonnen met ratelen. Het was een onsamenhangend geheel aan woorden. Zelfs als Jamie in een gefocuste gemoedstoestand geweest was, had hij er geen touw aan kunnen vastknopen. Niets willen veranderen, prachtig, perfect, bang, teleurstellen, pijn, houden van, dumpen, slecht. DUMPEN. Geschrokken keek hij op. Had hij dit nou juist verstaan? Dit kon toch niet waar zijn? Zijn allergrootste nachtmerrie leek waarheid te worden.
En toen was zijn vriend weg. Naakt de slaapkamer uitgerend, het strandhuis uitgerend. Het paste niet in het karakter van de jongeman en dat maakte het nog zorgwekkender. Na vluchtig een badjas om zichzelf heen gedrapeerd te hebben, volgde Jamie zijn geliefde naar buiten. Daar trof hij hem al snel aan. Hyperventilerend in het zand, poedelnaakt en in tranen. Het was een afschuwelijk beeld, één die voor eeuwig op zijn netvlies gebrand zou blijven staan. Zijn eigen onzekerheden verdwenen naar de achtergrond. Seth kalmeren had nu de prioriteit.
Voorzichtig hielp hij de jongen overeind, waarna hij hem terug naar binnen begeleidde. Hoe langer ze buiten bleven, hoe groter de tijdsperiode zou zijn waarover de ander zich voor de rest van zijn leven schaamde. Jamie luisterde niet naar de onbegrijpelijke woordenstroom die volgde. In plaats daarvan concentreerde hij zich op de simpele taak van de ene voet voor de andere te zetten, en dan waren het niet zijn eigen voeten die in deze klus dreigden te falen.
Eenmaal terug in de slaapkamer, stopte hij Seth in bed. Vervolgens sloot hij de schuifdeur om de kans op een nieuwe ontsnappingspoging te verkleinen. Het was een absurde avond. “Seth, rustig, het is al goed..” zei hij, terwijl hij naast de jongeman in bed kroop. “Ik ben niet.. boos, of zoiets. Enkel in de war, maar dat geeft niets. We gaan daar namelijk samen uitkomen. Dat moet gewoon. Eerst moet jij echter kalmeren.. Laten we gaan slapen. Oké? Stil nou maar.. Morgen is het allemaal zo erg nog niet, dan lachen we erom.” Inmiddels had hij zijn armen beschermend om zijn trillende huilende puinhoop van een vriend geslagen. Voor vanavond leken de rollen omgedraaid te zijn. Hij was de kalmte, Seth de hysterie.

[Brenda]

De frisse zeelucht deed zijn werk. Zuurstof begon eindelijk weer in zijn longen te dringen, het kalmeerde hem een beetje. Het was echter Jamies aanwezigheid die ervoor zorgde dat hij ophield met huilen, dat hij overeind wist te komen en met de nodige ondersteuning het bed terug bereikte. Dit was niet hoe de avond had mogen gaan. Het was een regelrechte nachtmerrie. Eenmaal in bed sloot hij zijn ogen zodat hij het niet langer diende aan te zien. De enige reactie die hij gaf om te laten blijken dat hij het hoorde, was zachtjes knikken. Kalmeren, slapen, morgen zou het allemaal zo erg nog niet lijken… Het klonk als iets wat een poging waard was.
Een mindfullnes oefening die hij ooit op school had moeten doen schoot hem opeens te binnen. Een oefening om te kalmeren. Hij moest beginnen met zijn voeten. Aanspannen voor elke seconden en dan alles loslaten. Oke, geen spanning meer daar. Nu zijn onderbenen, zijn bovenbenen, heupregio… Hij werkte alle spierengroepen af tot hij volledig ontspannen was, en tegen de tijd dat hij daar volledig klaar mee was, sliep hij. Zenuwen waren ontzettend vermoeiend.
Zijn dromen waren een warboel van verleden, heden en mogelijke toekomstbeelden. Het was verwarrend, heel erg verwarrend. Het enige wat duidelijk en helder was, was het einde; Jamie en hij, samen. Voor de rest van hun leven. Jamie en hij samenwonend. Jamie en hij verloofd. Jamie en hij aan het altaar. Jamie en hij in bed…
De volgende dag werd hij in de vroege ochtend wakker. De zon was nog niet lang op, hij stond nog laag aan de horizon. Jamie sliep nog, hij zag er vredig uit in zijn slaap. Seth herinnerde zich weer wat hij voor ogen had gisteren. Samen de liefde bedrijven. Ze waren ver van hun doel afgedwaald geraakt… Het was aan hem om hen weer op het juiste spoor te zetten want anders zou de hele toekomst waarover hij droomde er mogelijk niet komen. Hun relatie was sterk genoeg om de emoties van gisterenavond te overleven.
Vederlicht streelde hij met zijn vingers over Jamies gelaat, hij drukte zijn lippen zacht op die van zijn lief. Dit leerde hem weinig tot geen reactie op, waardoor Seth zijn lief opnieuw kuste, nu met meer kracht en lichte dwang. Hij likte over Jamies lippen en duwde zijn tong zachtjes naar binnen. Zijn lichaam verplaatste hij dichter naar dat van zijn lief, hij sloeg één been om hem heen en duwde zijn heupen tegen de jongen aan.