Travis Howell en Julian Roberts

[Joyce]

De gedachte aan kinderen maakte Julian wat stilletjes. Hij luisterde naar het toekomstbeeld dat zijn grote liefde beschreef, maar gaf er geen reactie op. Drie kinderen. Twee jongens en een meisje. Het was niet het gezin waar hij van droomde. Eraan denken bracht een gevoel van misselijkheid bij hem teweeg. Drie kleine mormels om voor te zorgen, waren er drie te veel. Hij had meer dan genoeg aan het zorgen voor zichzelf en eerlijk was eerlijk, zelfs dat was negen van de tien keer te veel gevraagd. Zonder zijn ouders, Ivan en Travis was hij allang verhongerd.
Zijn stilte weerhield zijn geliefde er niet van om hem dicht tegen zich aan te drukken. Het was fijn om zo vastgehouden te worden. Hij kroop nog wat dichter tegen de andere jongeman aan, maar lette er wel op dat hij het gewonde diertje tussen de benen van Travis niet per ongeluk plat drukte. Met een glimlach keek hij hoe toe hoe zijn vingers als poppetjes bespeeld werden. Het nietszeggende gebaar vulde hem met een immens hoeveelheid geluk.
“Je lijkt niet op je vader, Travis. Ik ken jouw vader dan misschien niet, maar de dingen die jij me hebt verteld.. Jij zou nooit zulke dingen doen. Jij bent geen monster. Ik twijfel er geen seconde aan dat jij een geweldige vader zou zijn voor onze kinderen. Die drie mormels van ons boffen met jou als hun stoere papabeer. Het is alleen.. Ik denk niet dat ik van het juiste hout gesneden ben om vader te zijn. Ik kan amper voor mezelf zorgen, laat staan voor drie van die hulpeloze hongerige wezentjes. Het zou allemaal helemaal verkeerd aflopen als ik..”
Een herinnering kwam plots bij hem naar boven. Een herinnering die zijn onvermogen voor anderen te zorgen perfect illustreerde. “Op mijn achttiende moest ik op een warme dag een paar uur op het hondje van Ivan zijn moeder letten. Het was de dag dat ik haar voor het eerst ontmoette en zij wilde samen met Ivan iets gaan doen. Ik weet eerlijk gezegd niet eens meer wat. Hoe dan ook.. om een lang verhaal kort te maken, ik vergat haar hondje in de auto en heb het beestje daar een uur laten zitten.. In de hitte. Toen ze terug kwamen van hun uitstapje en zij vroeg waar haar baby was.. Tja, het mag een wonder genoemd worden dat ze het me überhaupt vergeven heeft.”

[Brenda]

“Ik heb me anders wel misdragen op het niveau van mijn vader, de laatste keer dat ik je zag, toen de waarheid aan het licht kwam…” Het was een onderwerp waar nog niet over gesproken was. Een onderwerp dat angstvallig vermeden werd, verzwegen alsof het nooit gebeurd was. Maar dat was het wel. Travis herinnerde het zich nog levendig. Hij had Julian verkracht. Het zwaarste misdrijf dat hij in zijn leven gepleegd had. Het was de ergste nachtmerrie die hem in de nachten teisterde, degene die ervoor zorgde dat hij wakker werd en naar de wc moest rennen om zijn ingewanden eruit te braken… Travis wist niet waarom hij het net nu van alle momenten naar boven haalde, misschien was hij toch nog een beetje lam van de medicatie en dacht hij daarom niet na voordat hij zulke dingen eruit flapte. Het was echter wel belangrijk dat ze het ooit ter sprake zouden brengen, als ze dit wilden laten werken…
Het verhaal van het hondje in de warme auto was tragisch, maar toch liet hem zachtjes gniffelen. “Maar van zulke dingen leer je. Je vergeet het vast nooit meer om te checken of iedereen uit de auto is voordat je weg gaat, of wel soms?” Travis gniffelde nog even na. “Maar ik begrijp het, als je geen kinderen wilt, dan wil je dat niet. Het is sowieso niet iets waar ik mezelf snel aan zie beginnen. Mijn carrière… Of hetgeen wat daar nog van overblijft… Is op dit moment nog veel te belangrijk. Een gezin past niet in het plaatje. Een continue afwezige vader is niet veel beter dan een vader die mishandeld… Het is een ander soort mishandeling…”
Tijdens het gesprek speelde hij nog steeds met Julians vingers, bestudeerde de handen alsof hij ze voor het eerst zag. Het was altijd fijn om een soort van afleiding te hebben tijdens gesprekken die wat dieper gingen dan het mooie weer. “Ben je teleurgesteld, over de date? Of heb je het toch een beetje naar je zin gehad..?”

[Joyce]

De dag waarop zijn leugens aan het licht kwamen, had een waas van duisternis rondom zich. Soms dacht hij eraan terug, maar de details kon hij zich maar moeilijk herinneren. Het was allemaal zo snel gegaan dat het voelde alsof die dag in totaal één seconde had geduurd. Een verschrikkelijke seconde waar hij het nooit meer over wilde hebben. Het lag in het verleden en daar moest het blijven. Als ze er niet over spraken, hoefde die zogenaamde verkrachting niet echt te zijn. Het was zo groot als zij het maakten en hij hield het liever zo klein mogelijk.
Wellicht was hij het Travis verschuldigd om in te gaan op het donkere onderwerp dat de jongeman voorzichtig ter sprake probeerde te brengen. Het vertellen van een stomme anekdote was echter een stuk makkelijker en vandaar dat hij daarvoor gekozen had. Met succes, want het gesprek ging moeiteloos een andere kant op. Zijn bijna doodslag op een hond was blijkbaar zelfs zo grappig dat er een zacht gegniffel af kon. Opnieuw werd het voor hem bevestigd. Er niet over praten was de beste manier om er mee om te gaan.
Opgelucht haalde hij adem. Zijn intuïtie had hem dus toch niet in de steek gelaten. Kinderen pasten niet bij het leven dat zijn grote liefde voor zich zag. “Een kinderloos bestaan past beter bij ons. We zijn allebei te veel op onszelf gericht om de aandacht van de ander met een klein mormel te delen. Het is goed dat we het daarover eens zijn. Het is ook niet erg. Het is ons goed recht om tot dit besluit te komen. Niet aan kinderen beginnen is geen misdrijf. Het is ons leven en we moeten doen waar wij ons goed bij voelen.” En zo simpel was het.
Zijn vingers werden nog altijd bestudeerd en het maakte hem aan het lachen. Je zou verwachten dat het na een paar minuten zou beginnen te vervelen. “Ik ben niet teleurgesteld over onze date.” zei hij zonder te aarzelen. “Toegegeven, ik had liever gehad dat jij ongeschonden uit de strijd gekomen was, maar al met al heb ik het toch wel een beetje naar mijn zin gehad. Jij ook?” Hoopvol keek hij op. “Zit er een tweede date in? Ja toch? We hebben het tenslotte al over kinderen..”

[Brenda]

Er werd niet gepraat over de verkrachting. Duidelijk. Julian gaf geen enkele reactie op zijn opmerking, behalve het niet geven van een reactie. Dat opzich was ook een duidelijk gebaar dat er niet over gesproken mag worden, dat Julian er niet voor klaar was… Of het gewoon wilde doodzwijgen alsof het nooit gebeurd was. Maar het was wel gebeurd, het knaagde nog steeds aan Travis. Misschien zelfs iedere dag een heel klein beetje meer…
Zachtjes knikte hij. “Er lopen al genoeg kinderen op de wereld rond, je hebt gelijk, laten we het maar gewoon op zijn tweeën houden.” Zelfs al waren ze het erover eens, het voelde niet helemaal correct wat Travis nu uitsprak… Eerder als iets tijdelijks. Als iets wat in de toekomst best wel eens zou kunnen veranderen.
“Ik had inderdaad ook liever niet geleerd wat een penisbreuk is en hoe je dit kan oplopen, maar alsnog ben ik blij dat ik je mee uit genomen heb gisterenavond.” Travis glimlachte zwakjes aan de herinnering. Ze hadden werkelijk een disaster date gehad, er waren zo ontzettend veel dingen misgelopen, maar toch voelde hij zich terug sterker verbonden met Julian dan voor deze date. Het doel van de date was bereikt. “Er zit zeker een tweede date in, wat mij betreft. Na al het ongeluk dat we nu gehad hebben, wordt het vast een knaller de volgende keer,” grinnikte hij. “De volgende keer zal ik niet vergeten om de nodige reservaties te doen.”
Een onaangenaam jeukend en stekend gevoel kroop weer door zijn lendenen, waardoor hij zachtjes kreunde. Het was ook nooit rustig om bij Julian in bed te liggen. “Mag ik nog een pijnstiller…?” De vorige was nog niet zo lang geleden en er moest een zekere tijd tussen pijnstillers zitten, maar hij wist niet of dat nu ook gold. Het voelde gewoon alsof zijn ballen en penis gemarteld werden, en dan niet op een sexy SM-manier. “Misschien hadden ze hem beter geamputeerd, dan zou het nu niet meer zo een jeuk geven, dat ellendige rotding.”

[Joyce]

De staat waarin Travis verkeerde, bleek verontrustender te zijn dan Julian had gedacht. De afgelopen anderhalve week had hij bij de jongeman gelogeerd om voor hem te zorgen. In deze periode kwam hij erachter dat zijn geliefde geteisterd werd door nachtmerries. Er ging geen enkele nacht voorbij zonder een nare belevenis. Hun nachtrust werd hierdoor ernstig verstoord en dat leek zijn effect te hebben op Travis zijn motivatie om goed voor de dag te komen. Hij liep er bij als een zombie en had geen oog voor zijn omgeving. Het was deprimerend.
Zo kon het niet verder. Er diende actie ondernomen te worden. Het bedenken van een strijdplan was verbazingwekkend simpel. Hij wist precies wat Travis nodig had om er terug bovenop te komen. Zijn beste vrienden. Michael, Hayden, Nick en Connor hadden het in zich om de drummer uit dit diepe dal te trekken. Nu was het aan hem de taak om het koppige vijftal, beter bekend als Paradise of Chaos, te herenigen.
Vanavond verwachtte hij de jongens. Hij had hen in Travis zijn naam uitgenodigd in het appartement. Waarschijnlijk kwam dit plotselinge initiatief enigszins onverwachts, maar desondanks had iedereen toegezegd om langs te komen. Het was een goed teken. Het betekende namelijk dat ze bereid waren hun vriend nog een kans te geven. Om een positieve indruk te maken, was Julian deze ochtend vroeg opgestaan om een grote schoonmaak te houden. Het was een behoorlijke klus om orde te scheppen in de puinhoop. Rond het middaguur begon het echter wel degelijk fris te ruiken in het appartement en dat ervaarde hij als een overwinning.
Toen Travis even later beneden kwam, zichzelf eindelijk uit bed gehesen, was het aan zijn blik te zien hoe groot de metamorfose was. “Goedemorgen, lekkerding! Je bent net op tijd uit bed, ik verwacht de kapster hier ieder moment.” deelde hij terloops mee. Aan de verwarring van de ander te zien, was er meer uitleg nodig. “Mijn zus komt langs. Ze komt je haar doen, want dat is nodig, geen belediging hoor. Ze heeft de kappersopleiding gedaan!” Althans, ze was deze opleiding begonnen. Na een half jaar was ze er al mee gestopt, maar dat hield hij wijselijk voor zich.
De bel ging. Hij haastte zich naar de hal en kwam minder dan een minuut later terug de woonkamer binnen samen met zijn lieftallige zus. Het was de eerste ontmoeting, dus iets groots was het zeker. “Travis, dit is Benthe, mijn zus. Benthe, dit is Travis, mijn.. vr.. uhm..” Hij fronste, onzeker over wat ze nou eigenlijk van elkaar waren. Gelukkig leek Benthe zich hier niet aan te storen. Glimlachend stapte ze op de norse jongeman op de bank af om hem de hand te schudden.