Travis Howell en Julian Roberts

[Brenda]

Travis viel van de ene nachtmerrie in de andere. De pijn aan zijn penis was afschuwelijk geweest, maar Julians rijkunst… Het was een wonder dat ze geen ongeluk hadden veroorzaakt. Blijkbaar kon er toch nog iets goed lopen vanavond. In het ziekenhuis werd al snel geconstateerd dat hij een penisbreuk had opgelopen. Travis wist niet eens dat het mogelijk was of wat er precies gebroken was, maar veel tijd voor vragen was er niet. Binnen een mum van tijd werd hij onder verdoving gebracht en naar een operatieruimte gereden. Wat er daar precies allemaal gebeurde, wist Travis niet meer. Hij zat in een heerlijke roes.
Tijdens de operatie was hij even in slaap gevallen, maar zodra Julian naast zijn bed was, werd hij weer wakker. Hij was behoorlijk high, en daarom totaal niet vatbaar voor reden. Zijn eerste reactie op de ‘hij is geamputeerd’ opmerking was dan ook om Julian geschrokken aan te kijken en een hand naar zijn kruis te verplaatsen. Hier voelde hij een hoop verband en verpleegmateriaal, maar toch ook nog steeds dat er gelukkig iéts te vinden was. Boos gaf hij een zachte klap tegen Julians arm. “Klootzak,” mompelde hij, waarna zijn ogen weer even dicht zakte, om een minuut later weer open te gaan.
“Geweldige eerste date, hé? Spanning en sensatie verzekerd,” lachte Travis. Het voordeel van de verdoving was dat hij zich onmogelijk slecht kon voelen over dit alles. Het was gewoon één grote grap wat er gebeurd was en zijn vrienden zouden hem nog jaren eraan herinneren dat hij ooit zijn penis had gebroken door een vrijpartij met Julian… “Zullen we één ding afspreken, Julian?” Hij keek zijn date heel erg serieus aan, alsof er nu een zaak van leven of dood zat aan te komen. “Dit verhaal vertellen we nooooooooooit aan onze kinderen!”
Een kwartier later kwam de dokter die de ingreep had uitgevoerd hen vertellen dat de operatie succesvol was verlopen. De schade bleek relatief mee te vallen, waardoor alles weer na behoren zou werken als Travis maar voldoende rust nam voor herstelling. Er werd medicatie voorgeschreven die ervoor zouden zorgen dat hij minder snel een erectie zou krijgen en ook minder kans op ontstekingen had. Het advies was om minstens één maand te wachten voordat hij opnieuw seks zou hebben, iets wat opzich nog meeviel… Al was het maar de vraag hoe eenvoudig het zou zijn om die theorie in praktijk om te zeggen. Julian en hij waren immers allesbehalve seksueel passief te noemen…
Gelukkig mocht Travis wel al naar huis en diende hij niet enkele dagen in het ziekenhuis te blijven, hij hield absoluut niet van die plek. Aangezien een ritje met Julian niet echt ontspannend werkte, besloten ze een taxi te nemen die hem naar huis zou brengen en nadien Julian naar het station zodat hij naar huis kon… Het einde van hun date zat er echt aan te komen. “Wat een avond…” Merkte Travis op toen ze uitstapten voor zijn appartement. “Als ik nou maar gereserveerd had voor dat restaurant…”

[Joyce]

“Dat is mijn tekst, altijd al geweest, jij bent de klootzak en niet ik, niet mijn tekst stelen!” antwoordde Julian zogenaamd verontwaardigd op het koosnaampje dat zijn kant op werd gesmeten. Erg onder de indruk van dit weerwoord leek Travis echter niet te zijn. De ogen van zijn metgezel zaten namelijk alweer dicht, nog voordat hij zijn weerwoord volledig uitgesproken had. Blijkbaar was hij behoorlijk slaapverwekkend. Zacht schudde hij zijn hoofd.
De rust duurde niet lang. Verbaasd keek hij op, toen plotseling de volgende warrige uitspraak over de lippen van de patiënt rolde. “Onze kinderen?” herhaalde hij geamuseerd. “De laatste keer dat ik het checkte, hadden wij nog geen kinderen en het wordt erg lastig om ze nu nog te krijgen met de trieste amputatie van jouw trots.” Natuurlijk was het onzin wat hij nu zei. De trots van Travis was er nog en kinderen krijgen, was dus nog altijd een optie. Een optie die hij eigenlijk niet zo zag zitten. Kinderen waren niets voor hem. Van het idee alleen al, gruwelde hij. Als het aan hem lag, lagen kinderen niet in hun toekomst. “Maar goed, dat is goed. Het is afgesproken, als we ooit mormels krijgen, vertellen we hen dit voorval nooit.” Hij legde de nadruk op ‘als’.
Even later kwam de dokter hen vertellen dat ze naar huis mochten. Het besluit van de dokter om hen naar huis te sturen, was er één waar hij zich niet helemaal in kon vinden. Travis was net geopereerd! Naar zijn mening moest de jongeman op zijn minst een dag in het ziekenhuis blijven om bij te komen. Dat was ook hetgeen dat hij op internet gelezen had. Zijn tegengespartel werd echter door de dokter weggewoven en zo stonden ze een uur later voor Travis zijn appartement. Ongelooflijk. Als dit fout afliep, zou hij zijn vader op de beste man afsturen voor een grote schadeclaim.
“Ja, ja.. Als jij nou gewoon gereserveerd had..” beaamde Julian, terwijl hij zijn date voorzichtig naar de slaapkamer begeleidde. Hij stopte Travis in bed en dekte hem toe. Nadien nam hij plaats op de rand van het bed. “Ik heb de taxi net weggestuurd. Ik ga niet naar het station en dus ook niet naar huis. Het minste dat ik kan doen, is hier blijven om op jou te letten. Je bent net geopereerd. Je kan absoluut niet alleen blijven. Ik vind dat niet verantwoord. Eigenlijk vind ik het sowieso niet heel erg verantwoord dat de dokter je naar huis gestuurd heeft.”
Het maakte niet uit wat Travis zou gaan zeggen. Zijn besluit om te blijven stond namelijk vast, ook al leek hij niet bepaald welkom te zijn. “Ik ga naar de logeerkamer. Je kan me roepen wanneer je me nodig hebt, voor wat dan ook. Ik beloof je dat je verder geen last van me zou hebben. Ik wil gewoon bij je blijven om er zeker van te zijn dat je de nacht goed door komt. Deze operatie was niet niets.”

[Brenda]

Het leek er niet op dat zijn date zich naar huis liet sturen. Travis werd naar zijn slaapkamer gedirigeerd als een klein kind, om daar ingestopt te worden. “Krijg ik ook nog een verhaaltje voor het slapengaan?” Merkte hij spottend op, aangezien hij het instoppen wel erg ver vond gaan. Alsof hij dat zelf niet kon doen. Zijn pik lag dan wel in het verband, zijn armen werkten nog prima. Meer dan prima zelfs. Travis haalde zijn schouders op bij het pleidooi dat hij nog niet naar huis had mogen gaan.
De waarheid was dat als de dokter hem niet had laten gaan, Travis tegen doktersadvies was vertrokken, dus hij vond het enkel mooi meegenomen dat de dokter had meegewerkt en hem gewoon had ontslagen. Bespaarde een hele hoop gedoe. “Ze hebben de bedden nodig voor mensen die écht zorgen nodig hebben. Ik red me wel,” merkte hij dan ook zorgeloos op, hij zat nog steeds in een na-roes van de sedatie. De pijn zou pas morgen weer toenemen.
“Waarom de logeerkamer?” Vroeg hij, maar hij besefte zich al snel dat het misschien geen verkeerd idee was om niet in eenzelfde bed te slapen. De vorige keer dat ze samen in bed lagen, enkele uren geleden, had dit catastrofale gevolgen gehad… Dus misschien was apart slapen inderdaad een goed idee. “Slaap lekker Juuuuuuul,” zei hij waarna hij gniffelde en naar de jongen zwaaide. Zodra het licht uit ging, viel Travis als een blok in slaap. Sedatie was echt top!

De volgende ochtend was de verdoving echter volledig uitgewerkt. Al redelijk vroeg in de ochtend werd Travis wakker van een vervelend, trekkend gevoel in de buurt van zijn schaamstreek. Het jeukte ook afschuwelijk. Op tijd besefte hij zich dat hij beter niet kon krabben, want hij wilde absoluut voorkomen dat deze regio niet spoedig zou herstellen. Een leven zonder seks kon hij zich immers niet voorstellen. Voorzichtig ging hij overeind zitten met het nodige gepuf en gekreun. Al zijn ledematen voelde zwaar en lam aan.
Moeizaam kwam hij overeind en liep naar de badkamer om zichzelf te ontdoen van verband zodat hij kon plassen. Het zag er akelig uit, zijn kleine vriend die geopereerd was… Zou het hem een blijvend litteken bezorgen, deze operatie? Travis had er geen verstand van. Misschien wist Julian het wel.
Na het plassen dekte hij de wonde weer af met zuiver verband wat ze hem hadden meegegeven, hij herinnerde zich niet veel meer van de exacte wondzorgen maar hij zou de brochure die hij meegekregen had straks wel even nalezen. Misschien wist Julian het wel. In enkel zijn onderbroek waggelde hij naar de logeerkamer, waar hij zachtjes op de deur klopte om vervolgens naar binnen te gaan. “Julian..?”

[Joyce]

Het was moeilijk om Travis serieus te nemen als hij sprak als een vervelend kind dat te veel suiker op had. Julian gruwelde van de toon. Kinderen waren mormels. Jongemannen die zich door verdoving als kinderen gedroegen, waren hier zeker geen uitzondering op. Opnieuw realiseerde hij zich dat zijn voorkeur lag bij een kinderloos leven. Eigenlijk was hij er altijd vanuit gegaan dat dit ook gold voor de drummer. Rock and roll ging niet samen met mormels. Na de uitspraak van vanavond begon hij daar aan te twijfelen. Hopelijk was het de verdoving geweest.
“Welterusten.” Hij knipte het licht uit middenin Travis zijn zwaai. Zachtjes deed hij de deur achter zijn kont dicht. Eenmaal in de slaapkamer kleedde hij zich uit tot aan zijn onderbroek. Slaap had hij nog niet. De gebeurtenissen van vandaag waren te vers. Het verlangen om er met iemand over te praten was groot. Er was één specifiek iemand bij wie hij zijn hart wilde luchten. Zijn beste vriend Ivan. Er met hem over praten was echter geen optie en dat deed pijn. Heel veel pijn.
Diep onder de lakens probeerde hij de slaap te vatten, zonder succes. Het enige wat hem wel lukte, was huilen als een klein kind. Het werd hem allemaal even te veel. Het verlies van zijn beste vriend, de haat naar hem van vele jonge tienermeiden en dan in dit geval voornamelijk de diepe haat van de dames uit het toilet, het ongedierte dat over hem heen was gekropen, de gebroken penis van zijn date en de operatie die daarop gevolgd was, de onverwachte uitgesproken kinderwens.. Het was te veel voor hem en hij kon er alleen maar om huilen. Pas rond een uur of zes ’s ochtends huilde hij zichzelf in slaap.

Het licht in de kamer ging aan. Kreunend sloeg hij zijn armen voor zijn gezicht. Het was nog veel te vroeg om te ontwaken. Voor zijn gevoel sliep hij net! Een zachte stem bereikte zijn oren. Het bevatte een kwetsbaarheid die hij niet gewend was van de stoere drummer. Dit zorgde ervoor dat hij zich ondanks zijn vermoeidheid overeind duwde. “Wat doe jij uit bed?” vroeg hij bezorgd. “Je hebt rust nodig, zoveel mogelijk bedrust zei de dokter.” Hij kwam uit bed, wankelde wat gedesoriënteerd, kreunde van de pijn in zijn enkel en rechtte vervolgens zijn rug. “Kom, terug liggen, jij. Nu.” Met een strenge blik in zijn ogen pakte hij Travis zijn hand beet en begeleidde hij hem naar het logeerbed. Het bed in de andere kamer was te ver weg.
“Heb je je medicijnen al ingenomen? Je pijnstilling?” Ongelovig schudde hij zijn hoofd, toen dit niet het geval bleek te zijn. “De dokter zei.. ach, laat ook maar. Ik ben zo terug.” De kloppende pijn in zijn enkel verbeet hij, terwijl hij naar de woonkamer ging om de medicijnen te pakken. De dokter had ook gezegd dat het beter was om de medicijnen niet op een lege maag in te nemen en vandaar dat hij een kom cornflakes voor Travis klaarmaakte. Na een kleine tien minuten kwam hij strompelend terug de logeerkamer binnen en gaf hij de nodige instructies aan zijn patiënt.
Voorzichtig had hij plaatsgenomen op de rand van het bed. Slaperig keek hij toe hoe zijn metgezel at en zijn medicijnen innam. Aarzelend opende hij zijn mond. Er zat hem iets dwars. “Gisteren, toen je net uit de operatie kwam.. Je zei iets over onze kinderen.. Waarom? Kinderen zijn.. mormels.”

[Brenda]

Het leek er niet op dat Julian blij was om hem te zien. Travis haalde zijn schouders op toen gevraagd werd of hij pijnstillers had genomen. Hij wist er niets meer van, van alle doktersadviezen en voorschriften. Een naar gevolg van de verdoving. Travis nam zonder tegenspraak plaats in het logeerbed en liet zich bedienen als een koning. Een koning met jeukende ballen. Gatver, wat een vervelend gevoel. Sloom kauwde hij op zijn cornflakes terwijl hij naar Julian keek. De vraag over kinderen kwam out of the blue, Travis kon zich hier niets van herinneren. “Wat zei ik dan precies?” Vroeg hij, aangezien hij wel wat meer context nodig had. Misschien zou er dan toch een lampje gaan branden.
Na een herhaling van zijn exacte woorden, dacht Travis na voor een tijdje, want eerlijk gezegd wist hij ook niet wat hij er precies mee bedoeld had. Of misschien wist hij het wel, maar dat opbiechten was nog een ander verhaal. Toch kon hij er ook niet echt omheen nu de vraag gesteld was… “Volgens mij heb ik gedroomd over ons, toen ik onder het mes ging. Ik droomde over mogelijkheden die er niet meer zouden zijn als mijn ding echt niet meer te herstellen was.” Hij nam een nieuwe hap en kauwde er bedachtzaam op. “Volgens mij droomde ik dat we twee kinderen hadden en nog een derde op komst. Twee jongens en een meisje.”
Eenmaal de kom cornflakes leeg was en zijn pillen doorgeslikt, trok hij Julian tegen zijn borst aan. Hij had behoefte aan geknuffeld en vertroeteld te worden na deze ingreep. “Ik weet niet of er echt kinderen in onze toekomst zitten, of dat iets belangrijks voor me is. Zoals ik zei, volgens mij komt het eerder door het idee dat mijn penis eraf zou vallen dan dat ik echt een kinderwens heb. Ik zou vast een afschuwelijke vader zijn, als ik ook maar een beetje lijk op het voorbeeld dat mij gegeven is…” Hij slikte. Zijn vader die hem zo vaak mishandeld had, bleef een lastig onderwerp. Zachtjes streelde hij over Julians arm, om vervolgens met de vingers van zijn linkerhand te spelen. “Maar jij hebt dus geen kinderwens, hmm?”