Travis Howell en Julian Roberts

[Brenda]

De minuten tikte langzaam voorbij, maar er was nog steeds geen teken van Julian. Travis wist dat hij aan de vroege kant was, maar toch… Hoorde Julian niet een klein beetje vroeger dan het afgesproken uur hier te zijn? Of op zijn minst vijf minuten na het afgesproken uur? Tien minuten? De tijd ging steeds verder, maar er was nog steeds geen teken van Julian. Travis voelde de moed in zijn schoenen zakken en wilde er het liefst vandoor gaan. Hij dwong zichzelf echter te wachten tot een halfuur. Julian had immers aangegeven met het openbaar vervoer te komen… Openbaar vervoer was altijd onvoorspelbaar…
Travis kon de gedachte dat hij in de steek gelaten werd echter niet van zich afschudden. Julian die niet kwam opdagen zou een duidelijk teken zijn dat de afgelopen maanden niet zoveel voor de ander hadden betekend als voor hem. Het zou betekenen dat alle moeite die hij in hun relatie heropbouwen had gestoken, voor niets was geweest… Hij wilde wel door de grond zakken. Waarom deed hij zichzelf dit altijd aan…
Maar daar was hij dan eindelijk. Julian Roberts, in al zijn glorie. Hij zag er verhit en gehaast uit, en de okselvijvers waren Travis zeker niet ontgaan. Niet dat het hem wat kon schelen dat de jongeman aan het zweten was. Hij was gewoon zo ontzettend opgelucht dat zijn lief toch besloten had te komen… Julian hield afstand, waardoor het plan Julian eens goed te knuffelen in het water viel. Travis liet zijn armen langs zijn lichaam hangen. “Het is niet erg, je kent deze buurt niet, ik had je een goede beschrijving moeten bezorgen,” zei Travis aangezien hij zich toch wel een beetje verantwoordelijk voelde én hij wilde niet dat Julian zich slecht voelde. Dat zou meteen een slechte start voor de avond betekenen… Of nouja, een nog slechtere start dan ze al hadden. “Natuurlijk, ga je maar opfrissen, dan regel ik onze tafel wel even met de maitre d’.”
Voorzichtig legde hij een arm tegen Julian onderrug en begeleidde hem naar de voordeur van het restaurant, die hij natuurlijk voor hen opende. Julian ging direct naar de toiletten en Travis ging checken of hun tafel nog niet weggegeven was nu ze twintig minuten te laat waren. De dame keek hem met een vriendelijke glimlach aan, waarschijnlijk herkende ze hem wel van de band. “Hallo, ik heb een reservatie op de naam Howell, mijn excuses dat we te laat zijn,” zei Travis beleefd, terwijl hij een charmant glimlachje op zijn gezicht forceerde. De dame knikte en keek op haar blad, ze checkte het zelfs tweemaal, waarna ze hem wat onzeker aankeek. “Sorry, meneer Howell, maar er staat geen reservatie op uw naam genoteerd.” Travis fronsde. “Ik heb een bevestiging via mail ontvangen…” Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en ging direct op zoektocht naar de mail, terwijl de dame haar papieren nogmaals controleerde. Travis vond de mail niet… Had hij het dan echt verzonnen dat hij gereserveerd had? Wat een afgang.
“Euhm… Is er misschien nog een tafel te krijgen? Alstublieft?” Hij voelde zich onzeker, was zijn charmante uitstraling helemaal verloren, en daardoor was het ook niet echt verbazend dat hij een negatief antwoord kreeg. Alle tafels waren reeds ingevuld, en het zou zeker nog een halfuur duren voordat er een vrij kwam en er waren nog meer koppels die aan het wachten waren… Zelfs de belofte van een grote fooi wist de dame niet van gedachten te doen veranderen. Het kon nog meer dan een uur duren… Gefrustreerd wachtte Travis op Julians terugkomst, zodat ze konden bespreken wat ze zouden doen. Dit restaurant zou het ongetwijfeld niet worden.

[Joyce]

Vandaag bleek een dag van zoektochten. Zijn richtingsgevoel liet hem in de steek. Zelfs het vinden van de toiletten was een opgave. Beschamend gewoon. Na een minuut of vijf slaagde hij er in om de hal te bereiken waar de toiletten zich bevonden. De hal grensde aan de ontvangstruimte. Als hij had opgelet, had hij bij binnenkomst de bordjes gezien die de gasten met een volle blaas de juiste kant op wezen. Het zou hem een hoop moeite bespaard hebben.
Uit de damestoiletten kwamen twee tienermeiden. Per ongeluk maakte Julian oogcontact met één van hen, waarop hij erkenning in haar ogen dacht te zien. Hoewel dit enigszins verontrustend was, besloot hij er geen aandacht aan te besteden. Hij zette zijn koers naar de herentoiletten voort, maar deze onderbrak hij op het laatste moment. De betreffende jongedame versperde hem namelijk de weg. Zijn maag kromp ineen. Wat kregen we nou?
“Jij bent toch.. ‘Julian’?” De manier waarop ze zijn naam uitsprak, beloofde weinig goeds. “Ik heb je in het nieuws gezien. Hoeveel vriendjes heb je nu? Twee? Vijf? Tien? Ik hoorde dat je weer terug was bij die advocaat van je. Sommige mensen zijn ook hardleers, die vragen er simpelweg om. Hoe kan je zo een slet nou opnieuw je vertrouwen schenken?” Hij balde zijn handen tot vuisten en kneep zijn ogen samen tot spleetjes. Niemand mocht slecht over Ivan praten, ook al had hij momenteel ruzie met de man. “Ach, hou toch op. Je hebt geen idee.” snauwde hij. Zijn behoeften zich op te frissen in de toiletten was in één klap weg. Met een ruk draaide hij zich om. Een hand sloot zich om zijn pols. In een reflex trok hij zich los, waarna hij zijn belaagster van zich wegduwde. Ze verloor haar evenwicht en wankelde achteruit. Gelukkig stond haar vriendin daar om haar op te vangen. Na haar nog een vuile blik toegeworpen te hebben, liep Julian weg. Hij was niet van plan zijn kostbare tijd te verspillen aan een PoC-groupie. Triest wijf. Zijn irritatie overstemde zijn pijn.
In plaats van een bezoek aan de toiletten te brengen, maakte Julian een kleine wandeling door het gebouw. Tien minuten later was hij terug in de ontvangsthal. Tot zijn verbazing stond Travis nog op dezelfde plek als waar hij hem een kwartier geleden achtergelaten had. Een beroemdheid meer dan een kwartier laten wachten op zijn tafeltje leek hem geen slimme zet. Hadden de medewerkers van dit restaurant dan helemaal geen medialessen gehad? Een slechte recensie van een bekende naam kon faillissement betekenen. Snapten ze dat dan niet?
Hij voegde zich weer bij zijn date en merkte direct dat er iets loos was. De frustratie hing in de lucht. “Wat is er aan de hand? Hebben ze ons tafeltje weggegeven?” Het antwoord dat hij kreeg, deed hem perplex staan. “Je bent vergeten te reserveren?” herhaalde hij ongelovig. Het kostte hem een minuut om dit tot zich door te laten dringen. Langzaam verscheen er een grijns rond zijn lippen. Zo erg was dit allemaal niet, ook al leek Travis te denken van wel. “Tja, zonder Personal Assistant schieten zulke dingen er wel eens bij in, hè? Maar het is je vergeven. Ik ben al lang blij dat het je wel gelukt is om zelfstandig een avondje voor mij te reserveren in je drukke agenda.” Hopelijk zou dit grapje de druk van de jongeman zijn schouders halen.
Op de heenweg naar dit restaurant was hij langs een pizzeria gelopen. Het had er heerlijk geroken en nu dit chique restaurant hen niet welkom heette, klonk die pizzeria als een uitstekende vervanger. “Ik heb eigenlijk wel trek in pizza, jij ook?” Zijn maag begon te knorren bij de gedachte aan pizza. Pizza was beter, veel beter.

[Brenda]

Wat een afgang. Julian leek er de grootste lol in te hebben dat de reservatie was misgelopen – of beter gezegd nooit had plaats gevonden – maar Travis vond het hele voorval ontzettend vervelend. Het was het zoveelste bewijs dat hij zichzelf verloren was de afgelopen maanden, het bewijs dat hij de touwtjes niet langer in handen leek te hebben… Het was afschuwelijk voor hem om dat te ervaren, maar hij probeerde het aan de kant te schuiven. Deze date was zo ontzettend belangrijk, dat hij het nu niet mocht verpesten door de hele avond te mokken. “Misschien moet ik wel een nieuwe, sexy personal assistant zoeken die me hiermee kan helpen,” merkte hij dan ook speels op, om Julian een beetje terug te pesten.
“Pizza klinkt goed,” zei Travis, al vond hij het eigenlijk een beetje ‘te min’ voor de avond die hij gepland had. Een pizzeria was immers zelden zo romantisch als het restaurant waar ze nu bij stonden. Maar goed, als Julian trek had in pizza, dan was het zo slecht nog niet. Ze liepen zij aan zij naar buiten, hij liet Julian de weg wijzen. Erg ver kwamen ze echter niet, want plots hoorde hij twee meiden zijn naam roepen. “Is dat Travis?!” Fuck. Nee. Niet vanavond. Travis had echt geen behoefte aan fans vanavond. Als ze maar niet… “Travis én Julian?!” Dubbel fuck. De stemmen kwamen ook nog eens dichterbij. Travis keek opzij naar Julian. “Rennen?” Stelde hij voor, aangezien hij totaal geen behoefte had aan hun vele vragen… Of een foto van hen die morgen in alle roddelbladen zouden staan. Travis had er nog geen behoefte aan om de media in te duiken. Julian en hij… Hun relatie… Het was een ontzettend fragiel iets en hij was ontzettend bang dat ze het zouden breken als ze nu te snel gingen.
En daarom renden ze weg. Weg van de meiden die nog steeds trachten hun in te halen, en die zelfs talrijker leken te worden. Tijdens het rennen pakte Travis Julians hand beet, zodat hij zeker was dat hij de jongeman niet uit het oog zou verliezen. Het was een noodzakelijke handeling. Zijn conditie was de afgelopen maanden slechter geworden, dat merkte hij al snel, maar opgeven deed hij niet… Tot Julian opeens struikelde en zijn enkel blesseerde. Fuck, fuck, fuck. Ze hadden al een beetje voorsprong weten op te bouwen, waardoor Travis Julian net onopgemerkt een steegje in wist te trekken. Ze verstopten zich achter een vuilniscontainer en zagen de groep meiden, die nu met een stuk of zes waren, langs hen heen lopen. Ze hadden hen weten af te schudden. “Hoe gaat het met je enkel?” Vroeg Travis zachtjes, bezorgd om de toestand van zijn date. De avond werd echt steeds erger en erger.

[Joyce]

Hoewel Travis akkoord ging met het voorstel, leek de drummer zijn enthousiasme voor pizza niet te delen. Jammer, maar het was niet anders. Ze hadden tenslotte geen andere keuze. Restaurants zoals deze hadden zonder reservering nou eenmaal lange wachttijden en voor hen was dat geen optie. Als ze hier uren moesten wachten, was niet opgemerkt worden onmogelijk. Om dan nog maar te zwijgen over het vergaan van de honger. Hopelijk zou Travis de frustratie over zijn fout snel los kunnen laten. Een chagrijnige date zou het plezier namelijk wel drukken.
Julian verstarde toen hij een bekende stem hoorde. De vervelende jongedame van de toiletten met haar trouwe vriendin. Ze hadden Travis gezien. In de hoop onherkenbaar te blijven, richtte hij zijn blik op de grond. Dit mocht echter niet baten. Zijn naam vloog ook al snel door de lucht. Angstig keek hij op. Het instinct om te rennen bleef in eerste instantie bij hem uit. Het leek hem niet verstandig. Het zou vast niet goed zijn voor het imago van zijn geliefde als ze er nu vandoor gingen. “Nee.. Als je nu gaat rennen dan..” De dames kwamen dichterbij en zijn angst overmeesterde hem. “Oké, snel..” zei hij, waarna ze beiden begonnen te rennen. Hand in hand.
Tijdens een achtervolging struikelen en de enkel blesseren, was wel het meest onpraktische dat men kon overkomen. Een vloek was over zijn lippen gerold. De pijn was immens en doorrennen was dan ook vrijwel onmogelijk. Gelukkig zag Travis de mogelijkheid om hen een of ander donker steegje in te trekken en hen achter een vuilniscontainer te verstoppen. Het was verre van ideaal, maar het was de enige oplossing die er geweest was. Hun achtervolgers renden hen voorbij. Julian slaakte een zucht van opluchting. Het had niet veel gescheeld.
“Het gaat wel..” bracht hij moeizaam uit, terwijl hij zich hijgend op de smerige grond liet zakken en naar zijn pijnlijke enkel greep. Het was niet helemaal waar wat hij zei. Het had echter weinig zin om dat toe te geven. “We hebben ze afgeschud.. en dat is alles wat telt.” Travis was naast hem komen zitten. Zonder een seconde te twijfelen legde hij zijn hoofd tegen de jongeman zijn schouder aan. Nogmaals vloekte hij, waarna hij zich genoodzaakt voelde een verontschuldiging uit te brengen voor deze betreffende vloek. Het ging allemaal verkeerd en de pijn in zijn enkel wilde ook niet afzwakken. Jammerend drukte hij zich tegen zijn date aan.
De geur in het steegje was niet te harden. Waarschijnlijk was de container naast hen de boosdoener. Julian zijn eetlust ebde weg. Het liefst zou hij opstaan en een frissere plek opzoeken, maar hij dacht niet in staat te zijn om op dit moment op zijn enkel te steunen. Oftewel, zonder hulp kwam hij niet ver. “Wat.. doen we nu?” Hij hield zijn hand voor zijn neus en mond om de geur tegen te gaan. “Ik.. die geur.. Shit.. Ik word er onpasselijk van. Shit.. Hoe ga ik ooit thuis komen? Het doet zo een pijn.. Trav..” Met betraande ogen keek hij naar de ander op. “Kunnen we hier weg? Wil je me helpen? Ik zag een motel.. hier aan de overkant. Kunnen we daar een kamer boeken? Alsjeblieft? Alleen om even uit te rusten..”

[Brenda]

De stank in het steegje was niet te harden. Het rook er naar afval, urine en mogelijk dode ratten. Echt afschuwelijk. Mocht Travis net gegeten hebben, zou hij ongetwijfeld over zijn nek gegaan zijn, maar nu hij een lege maag had was er vrij weinig om uit te kotsen. Het voorstel om naar het motel aan de overkant te gaan, leek hem een uitstekend plan. “Ja, dan kan ik vast wel wat ijs vragen voor de zwelling,” zei hij waarna hij overeind kwam. Julian kwam niet direct overeind, waardoor hij zich besefte dat de ander écht niet op zijn enkel kon steunen, en daarom reikte hij zijn beide handen aan om de jongen overeind te hebben. Eenmaal recht, nam Travis plaats aan zijn gekwetste zijde zodat hij hier de nodige ondersteuning kon bieden. Al hinkend wisten ze de overkant te bereiken.
Het motel had er langs de buitenkant nog redelijk oké uit gezien, maar schijn kon duidelijk bedriegen. Travis had zonder moeite een kamer kunnen boeken, er waren nog meer dan genoeg kamers vrij, en toen ze hun kamer bereikten wisten ze wel waarom.
Er hing hier ook een onfrisse geur, waardoor Travis direct een raam op een kier besloot te zetten, eenmaal hij Julian op het bed geparkeerd had. De man aan de receptie had hem verteld dat er in de mini koelkast ook ijs te vinden zou zijn, iets wat gelukkig ook het geval was, en Travis wikkelde dit in een handdoek om het vervolgens op Julians opgezwollen te drukken. “Dit helpt tegen de zwelling. Gaat het met de pijn?” Vroeg hij, toch wel een beetje bezorgd. Helaas was er vrij weinig aan te doen, want de kans dat er echt iets ernstigs mis was, leek hem ontzettend klein. De zwelling moest gewoon even wegtrekken en dan was Julian weer de oude.
“Ik ga wel even naar de winkel hier op de hoek voor wat snacks?” Stelde hij voor, aangezien hij niet het idee had dat ze nog bij de pizzeria zouden eindigen. Hun dinerplannen vielen volledig in het water. “Je redt het wel even alleen, toch? Ik ben zo terug en zal de deur op slot doen.” Het voelde niet echt veilig om Julian hier achter te laten, maar Travis had niet echt een keuze, en daarom gaf hij zijn date nog een kus op het voorhoofd waarna hij vertrok om eten te scoren.
Travis haastte zich, waardoor hij een halfuur laten alweer terug was met een zak vol chips, koekjes en een fles wijn. De wijn moest het triestige avondmaal een beetje vrolijker en romantischer maken, want Travis wilde er toch nog het beste van maken… Hij had zelfs een paar geurkaarsen gekocht die hij over de kamer verspreidde en aanstak, zodat hij het licht uit kon doen en er een aangenamere geur door de kamer verspreidde. Vervolgens ging hij bij zijn gepijnigde lief op bed zitten, hij glimlachte zwakjes naar Julian. “Dit was niet echt het plan…”