Travis Howell en Julian Roberts

[Brenda]

De dagen die volgden waren afschuwelijk. Travis bevond zich in een constante staat van ongemakkelijkheid nu zijn penis in verband lag en verzorgd diende te worden door zijn ex… Of nouja… Was Julian nog zijn ex te noemen? Eerlijk gezegd wist hij zelf niet zo goed welk label op dit moment bij hen pasten. Ze spraken er niet over. Nog niet. Het was niet het juiste moment. Travis voelde zich niet goed in zijn vel nu al zijn ‘geheimen’ aan het licht kwamen omdat ze 24/7 op elkaars lip zaten, zoals de nachtmerries waar hij met niemand over sprak. De moedeloosheid die dit alles met zich meebracht was iets wat zelfs Julian niet kon verdrijven. Travis was niet langer dé Travis Howell, de jongeman die dacht alles voor elkaar te hebben. Het was slechts een kwestie van tijd voordat Julian dat besefte en hem zou verlaten.
Er hing verandering in de lucht. Travis wist dat er iets mis was toen hij op een ochtend alleen wakker werd en overspoeld werd door de geur van schoonmaakmiddel eenmaal hij de slaapkamer verliet. Het appartement had in geen tijden nog zo schoon geroken, en hij zag ook dat alle rommel en afval die had rondgeslingerd de afgelopen dagen netjes was opgeruimd. Wat voerde Julian in hemelsnaam in zijn schild? Was dit de ultieme laatste reddingspoging? Julians veel te vrolijke goedemorgen zorgde voor nog meer wantrouwen. “Wat…?” Wilde hij vragen, maar op dat moment ging de deurbel die de komst van Julians zus aankondigde. De kapster. What. The. FUCK.
Travis trok zijn pyjamabroek recht, net op tijd om haar te zien. Hij nam haar even van kop tot teen in zich op terwijl hij zwakjes haar hand schudde. Het laatste wat hij nu verwacht had, was voorgesteld worden aan een familielid. In zijn pyjama waarin hij al een week leefde. Hoe kon Julian hem dit aandoen? “Julian, mag ik je even onder vier ogen spreken?” Zei hij dan ook ietwat nors, waarna hij de jongen zijn hand vastpakte en hem naar de slaapkamer sleurde. Travis trok de deur dicht zodat ze niet afgeluisterd konden worden en keek Julian aan in de schemering van de gordijnen die een klein stukje openhingen. “Wat the hell flik je me nou, Julian?! Oké, ik snap dat je wilt opruimen, daar kan ik mee leven, maar jouw zus uitnodigen terwijl ik er zo uitzie?! Wil je me voor schut zetten? Als je het gevrààgd had zou ik ook wel naar de kapper gaan!” Hij was echt laaiend, Travis hield er absoluut niet van zo te kijk gezet te worden. Hij haalde diep adem en probeerde te kalmeern. “Ik ga nu douchen en mij aankleden, jij houdt je zus bezig en dan kom je zometeen, oké? Zijn er nog onaangename verrassingen vandaag waar ik me wel mentaal op mag voorbereiden?”

[Joyce]

Als een stout kind werd Julian naar een andere kamer geleid, waar hij op zijn donder kreeg. Hij gaf geen krimp. Op deze stille manier protesteerde hij tegen deze onredelijke behandeling. Zijn intenties waren goed en daar mocht best wat waardering voor getoond worden. “Prima, ik probeer je enkel te helpen.” zei hij, waarna hij zich los trok uit Travis zijn greep. “Ga maar douchen, fris je op, maak jezelf toonbaar, mijn aanwezigheid alleen is blijkbaar niet voldoende reden om goed voor de dag te komen. Klootzak.” Hierbij liet hij het. Geen reactie op de laatste vraag. Als een ware diva verliet hij de kamer. De deur viel met een klap achter hem dicht.
In de woonkamer trof hij zijn zus met een brief in haar hand aan. “Ben, wat is dat?” vroeg hij, terwijl hij naar haar toestapte. “Ik was de tafel aan het leegruimen voor mijn kappersspullen. Er ligt hier van alles.. Ongeopende brieven, kranten, folders.. Allemaal van..” Hij schraapte zijn keel om zijn zus haar verhaal te onderbreken. “Ik weet het. Ik was hier nog niet aan toegekomen. Ik ruim het zo op, oké?” Ergens irriteerde hij zich aan deze subtiele terechtwijzing. Althans, hij dacht dat dat het was. “Nee, dat bedoelde ik niet. Kijk dit..”
De brief werd in zijn handen gedrukt. Verward keek hij ernaar. Bij het zien van het bedrijfslogo op de envelop hapte hij naar adem. Hij herkende het direct. “Deze brief is van papa zijn kantoor.” meldde Benthe desondanks dat overbodig. Ze keek naar hem en leek uit zijn gezichtsuitdrukking conclusies te trekken. Juiste conclusies welteverstaan. “Jij wist hiervan?” Het voelde als een stomp in zijn maag. De brief gooide hij op tafel. “Ik dacht dat papa.. dat Jeffrey.. dat ze van gedachten veranderd waren.. Travis leek niets van een bevelschrift te weten.. Ik dacht.. dat.. dat Jeffrey er toch van af had gezien om miljoenen dollars aan schadevergoeding te eisen van de band..”
Enigszins van streek liep Julian naar de bank. Benthe volgde hem op de voet. Eenmaal hij op de bank zat, kroop zijn zus naast hem. Haar armen sloten zich om hem heen, wat in zulke mate een veilige situatie creëerde dat hij zijn tranen de vrije loop liet gaan. “Dit.. dit.. verpest al.. mijn kansen.. om met.. Travis..” Hij snikte. “Ssst.. Het is oké. Het komt goed.” Er volgde een stilte waarin hij zich liet troosten. Toen Travis een halfuur later de woonkamer instapte en geconfronteerd werd met deze ietwat verwarrende situatie, knikte Benthe als uitleg naar de eettafel. “Er ligt een belangrijke brief.” verklaarde ze.

[Brenda]

Hun woordenwisseling liep niet bepaald soepel, maar wat had Julian dan ook verwacht met zo een stunt? Travis voelde zich voor schut gezet en wist niet of hij de kracht had om goed voor de dag te komen. Hij moest wel, zijn ex-vriend had hem geen keuze gelaten. Voorzichtig ging hij onder de douche, hij probeerde zichzelf te wassen zonder zijn heupregio nat te maken. Anders kwam zijn verband los en moest hij Julian roepen om hem te helpen, want hij kon het niet zelf verzorgen, daar was hij niet lening genoeg voor.
Een halfuur later verscheen hij weer, opgefrist maar nog steeds slordig aangezien zijn haren veel te lang waren en zijn stoppels al dagenlang ongeschoren bleven staan. Het was echter onbeleefd om dat nou ook nog te gaan doen want het nam behoorlijk veel tijd in beslag. De stilte die er viel toen hij de woonkamer binnen liep was oorverdovend. Aarzelend liep Travis naar de tafel, hij probeerde zo min mogelijk te strompelen of wat dan ook zodat het niet opviel dat zijn intieme zone pijn deed. De envelop met het logo van het advocatenkantoor liet hem fronzen, de inhoud van de brief liet zijn bloed koken. Travis hield echter zijn gezicht in de plooi, staarde er stoïcijns naar, en verscheurde het papier vervolgens in vier stukken. “Wil je nu mijn haar knippen, alsjeblieft?”
Travis ging op de stoel zitten het dichts bij alle kapperspullen, en hij was opgelucht dat na nog een ongemakkelijk stilte moment Benthe in actie kwam en begon met zijn natte haren te knippen. Julian leek zijn reactie te willen peilen, maar Travis vermeed zorgvuldig zijn blik. Hij wilde het er niet over hebben. De schadeclaim die boven zijn hoofd hing was groot, heel groot, maar hij zou het wel overleven zonder bankroet te gaan. Het was het minste van zijn zorgen. Het enige waar hij echt bezorgd om was, was dat zijn vrienden hem nog meer zouden haten dan dat ze nu al deden. Hij miste hen meer dan hij wilde toegeven.
Na de knipbeurt bekeek Travis zichzelf in de spiegel en glimlachte zwakjes, keek Julian kort aan zodat deze ook het kapsel kon bewonderen. “Wat vind je er van?”